Memories

41

Elena fietste naar Links. Ik naar rechts. We namen afscheid en lachte even. Ze was echt aardig. Op de fiets bedacht ik dat Jack nog helemaal niet wist dat zijn broer in de cel zat door Stephanie. Ergens was ik nog zo aardig te beseffen dat het wel erg flauw was dat niet te vertellen. Hij was ook flauw. Bedacht ik me. Met een diepe zucht fietste ik richting paps huis. Thuis opende ik mijn mobiel om hem een appje te sturen. Hij had mij niks gestuurd. Het leek alsof hij kwaad was. Op mij. 'Klootzak.' Mompelde ik.

Ik: oja btw Stephanie heeft er voor gezorgd dat je broer is waar hij nu is.

Lekker kort. Dat hij mocht stikken in zijn eigen speeksel. Ik stuurde de screenshot waarop Stephanie tegen me zei dat haar broer gestopt was met dealen er achteraan. Er kwam een appje binnen.

AAA Elena: Heyy, heb je zin om morgen mee te gaan de stad in? Naar de Mac ofz;)

Ik grinnikte. Ze bracht me gelijk op me gemak.

Ik: leuk!! Gelijk uit school?
AAA Elena: ja prima. Ik moet wel voor 7enen thuis zijn.
Ik: komt goed. Tot morgen!
AAA Elena: Xxx

Ik liep naar boven en propte mijn tas in de kast. De stilte begon op mijn zenuwen te werken. Ik stond op en pakte een trainingsbroek. Hardlopen dan maar. Elke beweging die ik maakte galmde door het lege huis. Ik kreeg weer een appje binnen.

Papa: ik ben vanavond laat thuis. Er staat pasta van gister. Kun je in de magnetron doen. Sorry.
X pap

'Wat een gezelligheid.' Zei ik. Aan aangezien er niet eens een vlieg was. Zei ik het tegen mezelf. Ik pakte mijn oortjes en schoot de trap af. De muziek dreunde in mijn oren. Buiten was het best wel frisjes. Ik sprintte eerst een stukje. Toen ik niet meer kon liep ik. Toen het donker werd rende ik terug. Het enorme witte huis staarde me aan als een spookpaleis. Ik zette de rare gedachtes die bij het woord spookpaleis in me opkwamen van me af en opende de deur. De lege gang benadrukte het idee spookpaleis nog erger. Ik rilde een klein beetje en liep richting de magnetron. Toen ik die zag liet ik me op een stoel vallen. Rot magnetron. Ik mocht dat ding echt niet. Zowat al het eten kwam daaruit. Maar ik had geen keus en stopte het bord pasta er in. Toen na een eindeloze minuut de piep klonk pakte ik het bord en begon al te eten voor ik bij de tafel was. Er was toch niemand om er iets van te zeggen.