VOLTOOID in 2016
[Dit is deel 1 van de serie: de goodgirl and the badboy. Dit is 'Memories.' Deel 2 is 'Real life'] .
Kan liefde alles overwinnen? Of is er een Limit.
Amélie heeft het moeilijk. Net gescheiden ouders en haar enige steun die verdwene...
Ik staarde even naar het profiel van Jack. Ik had de foto gemaakt. Het was een half jaar geleden. Hij zat voor het stuur en zijn broer zat naast hem. Het was een soort rijles en ik zat achterin. Continu in de slappe lach door de domme dingen die hij deed. Daarna vroeg hij me. Ik vroeg me af hij expres die profiel foto had gekozen. Ik hoopte het. Maar dacht van niet.
Ik opende de chat met Jack. Aarzelde niet en appte. Hij was online.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik voelde dat mijn wangen rood werden. Gelukkig was er niemand om het te zien. Subtiel Amélie. Subtiel. Mompelde ik in mezelf. Maar zijn laatste appje deed me zacht glimlachen. Eigenlijk heel hard maar dat gaf ik niet toe aan mezelf.
Waar begon ik aan. Vroeg ik me af. Waar was ik in hemelsnaam mee bezig. Ik probeerde een logische reden te verzinnen. Ik vond er geen. Mijn gedachten en gevoelens liepen dwars door elkaar. Alsof ik me in een doolhof bevond. En de enige die de wegwist was Jack. Maar Jack was veranderd. De manier waarop hij met Stephanie omging vond ik eng. Hij leek helemaal niet te beseffen dat zij ook gevoelens had. En heel diep vanbinnen. Twijfelde ik. Of hij werkelijk alles voor me overhad. Want toen hij het uitmaakte leek niet alleen onze relatie te sneuvelen. Maar ook zijn gevoel. Voor liefde.
Mijn moeder merkte op dat ik vrolijker was. Ik mompelde wat. 'Gaat het weer goed met Jack?' Vroeg ze tussen neus en lippen door. Ik keek verbaasd op. 'Hoe weet jij dat nou?' Ze lachte zachtjes. 'Omdat je loopt te stralen alsof je de zon zelf bent.' Ik keek vertwijfeld op. 'Ik weet niet of het goed gaat. Hij is veranderd.' Mijn moeder keek op. 'In 1 week?' Ik schudde mijn hoofd. '1 week en 3 dagen.' Mijn moeder keek me met een zorgelijke blik aan. 'Amélie. Het gedrag van mensen kan veranderen. Wie ze zijn niet.' Ik trok een wenkbrauw op. 'Diepzinnig mam.' Ze tikte met haar mes op haar bord. 'Onthou nou maar.'
