Memories

29

Ik voelde hoe iemand zich naast me neer liet vallen. Ik keek niet op. 'Dankje.' Hoorde ik een bekende stem zeggen. Die stem bezorgde me kippenvel. 'Wat kom je doen?' Ik probeerde mijn stem zo neutraal mogelijk te laten klinken. Hij schoof met zijn voet over de stenen. 'Schrok je? Vanochtend.' Ik keek op. 'Wat denk je? Gister leg je me uit dat die jongens helemaal niet je vrienden zijn en Stephanie een trut is. En nu ben ik weer even alleen als altijd en is er niks veranderd. Ik weet niet wat je denkt maar nee. Ik snap er niets van.' Hij was nerveus. Zijn stem klonk haperend en trillend. 'Ik weet niet. Wat moest ik dan doen. Ik bedoel. Ik kon toch niet op school komen en ze allemaal negeren. Om vervolgens naar jouw toe te lopen. Terwijl jij me misschien helemaal niet mag. Iedereen zou gaan praten ik zou de haat van de hele vriendengroep op me krijgen. En jij ook.' Ik keek hem aan. 'Kies maar. Reputatie of ik.' Hij aarzelde geen seconde. 'Jij natuurlijk.' Ik keek hem aan en zuchtte. Mijn hoofd leunde op zijn schouder. 'Hoe wil je dit oplossen?' Hij keek me verslagen aan. 'Ik weet het niet.' Zei hij eerlijk. Ik keek hem aan. 'Je brengt mij in de problemen.' Hij staarde verslagen voor zich uit. 'Ik los dit op. Vertrouw me.' Hij pakte mijn hand. Ik trok hem niet weg. 'Ik los het op.' Mompelde hij. Maar het klonk eerder alsof hij zichzelf probeerde te overtuigen dat dat echt zo was.