Memories

28

Ik had geen idee wat ik verwachtte toen ik naar school fietste. Maar niet dit. Probeer te bedenken. Iemand ligt huilend naast je op een bankje omdat hij spijt heeft. En de volgende morgen. Nog geen 15 uur later. Staat die gozer te roken met zijn kutvrienden en met een barbiepop aan zijn zij. Op het moment dat ik hem zag en we oogcontact maakte voelde ik me de enige mens op aarde. Hij keek me aan. Rustig. Zijn ogen probeerde me iets te zeggen. Maar ik keek hem niet aan. Fietste heel snel door en kneep in mijn stuur. Waar was hij verdomme mee bezig? Ik rende de school in. Ik was niet eens verdrietig. Ik was. Teleurgesteld.

Toen de bel voor de pauze ging vluchtte ik de klas uit. Bij hem vandaan. Rende door de volle gangen richting de aula. Daar plofde ik neer op de stoel waar ik al 1 week en 4 dagen zat. Ik probeerde mijn telefoon uit mijn zak te trekken. Maar ik zat erop dus moest eerst opstaan. Ik zag een paar mensen lachen. Wat was er in godsnaam zo grappig. Ze staarde me aan. Of nee. Ik keek aarzelend achterom. Ze staarde achter me. Jack en Stephanie stonden allebei wijdbeens in de hal. Stephanie leunde tegen de muur op haar veel te hoge hakken en Jack stond met een vermoeide blik in zijn ogen voor haar. 'Steph het gaat zo niet.' De hele aula viel stil. Ik had me alweer omgedraaid maar draaide mijn hoofd in een ruk in hun richting. 'Wat gaat zo niet?' Ze zei het met een klein lachje om haar veel te volle lippen. Jack keek haar fronsend aan. Hij was op zijn hoede. 'Ons.' Ze lachte en deed alsof hij iets heel raars zei. 'Dacht jij dat er een ons was?' Vroeg ze lachend. En ze tikte met haar lange nagel tegen zijn arm. 'Waarom zou ik iets met jouw willen.' Er klonk gemompel in de aula. 'Autss.' Werd er van vele kanten geroepen. Ik rende naar Jack toe. Er was een lichte paniek te zien in zijn ogen. Waarom ik dat deed. Geen idee. Maar voor wat ik de afgelopen dagen deed was toch geen enkele verklaring. Dit kon er nog wel bij. 'Stephanie.' Zei ik. Terwijl ik mijn stem verhefde. 'Gister waren Jack en ik aan het praten. En jij kwam als een jaloerse kreng aanrennen. Je was aan het krijsen dat hij van jouw was. Dus ik weet niet wat je nu allemaal zegt. Maar er klopt geen ene snars van.' Er klonk wat gegrinnik in de aula. Geweldig zo'n voorstelling. Stephanie keek me kwaad aan. 'Wie ben jij?' Vroeg ze met een arrogant gezicht. En ze probeerde langs Jack te komen. 'Stephanie.' Siste Jack. Maar wel zo hard dat iedereen het hoorde. 'Kom maar niet terug. Ik denk niet dat maar dan ook een jongen jouw ooit nog ziet staan.' Hij wees naar zijn vrienden die lachend bij hem waren komen staan. Eentje begon Stephanie na te wuiven. 'Daaaaag schatje.' De aula ging helemaal stuk. Ik schuifelde terug naar mijn plek. Ik voelde Jacks ogen in mijn rug prikken. In mijn buik sloegen de vlinders op hol. Maar ik beheerste me, pakte mijn tas en liep naar buiten. Daar zakte ik op het muurtje in elkaar. Waar de fack was ik mee bezig. Ik was onbetrouwbare vriendjes aan het redden en van de populaire girls aartsvijanden maken. Ik zuchtte en liet mijn hoofd in mijn handen vallen. 'Help.' Kreunde ik.