Message 💬❤️Y.I

61-kantor

Następny dzień w szkole mijał mi fatalnie. Wszystkie pary oczu były skierowane na mnie, a niektórzy nawet podchodzili i mówili Tak bardzo mi przykro, albo Jesteś naprawdę silna że to z nosisz, bądź Ja bym chyba ich oboje udusiła, trzymaj się. Z kąd nagle cała szkoła o tym wie? Nie obchodzi mnie to, ponieważ współczucia innych jeszcze bardziej wprawiały mnie w melancholiiny nastrój.

Nigdzie nie widziałam Igiego. I dobrze. Ane widziałam tylko na pierwszej lekcji. Później już jej na całe szczęście nie widziałam. W sumie nie wiedziałam na kogo jestem bardziej zła. Czy na Ane że wyskoczyła mu do łóżka doskonale wiedząc co do niego czuję, czy może na Igora, który zrobił to z nią. Przeszły mnie dreszcze na samą myśl o tym co oni tam robili.

Ktoś chwycił mnie za nadgarstek i pociągnął za sobą tym samym wyrywając mnie od moich przemyśleń. Znaliśmy się w kantorku. Było bardso Ciemno i z ledwością coś widziałam. Mój napastnik obejmował mnie od tyłu w tali jedną ręką. Stanał przy dzwiach co uniemożliwiało mi ucieczkę. Puścił mnie. Szybko odwrociłam się przodem do napastnika.

Pomimo okropnego mroku który tam panował, doskonale poznałam porywacza. Miał na sobie krótki rękaw, czarne jeansy oraz balenciage na nogach, a no i nie zapominajmy o najważniejszym elemencie czyli paska z Louis Vuitton.
Na głowie jak zwykle miał niezgrabnie ułożonego koka.
Była to oczywiście osoba której nie chciałam znać.

-Lea zanim coś powiesz daj mi powiedzieć. - Zaczął. - To nie jest tak jak myślisz ty ani inni...-Nie dałam mu szansy na dokończenie.

-Każdy winny tak odpowiada. - Zaczełam go bić po jego brzuchu. - Co ty sobie wogulę myslałeś robiąc to z nią?! - Czułam się przy nim jak mysz.

Igor mniał przewagę wzrostou oraz siły. Chwycił mnie za rękę chcąc mnie uspokoić. W dobrej chwili oddaliłam się jednak jego ręka niechcący szarpneła moją koszule, co spowodowało odpieciem się dwóch guzików. Cały czas mówiąc mu jaki jest głupi i jak bardzo go nienawidzę.

Cały czas próbowałam go uderzyć, jednak bezskuteczne. Jego to najwidoczniej bawiło. Wnoskowałam to po jego oczach. Po chwili nie byłam już wściekła, lecz smutna. Moja siła którą odziwo dziś miałam znikała z każdym ruchem ręki. Koniec, końców poddałam się i rozpłakałam.

Przestałam już bić Igiego po brzuchu. Ten nic nie mówiąc przytulił mnie, co poskutkowało jeszcze większemu płaczu. Moje ręce mimo wolne objęły chłopaka. Ten nadal nic nie mówił. Zapadła cisza. Cisza której tsk bardzo nie lubiłam.

Nagle dzwi otworzyły się. Jak poparzona odskoczyłam od chłopaka, który się lekko zdziwił. W dzwiach staneła dziewczyna.
Miała idealną talię i długie blond włosy. Oraz odznaczający się pierścionek w nosie. Była to Ana.
Widząc nas razem otworzyła szeroko usta.

-Co wy tu... - Nie dała rady dokończyć. Stała jak wryta.

Wsumie nie dziwię się jej. Ja miałam rozpiętom koszule, zapłakaną twarz oraz rozwaloną fryzurę. Igi miał wugniecioną koszulkę, odpięty pasek. Musisł się dopiąć kiedy niechcący w niego uderzałam.

-Nie ważne. - Po kręciła głową. - Skoro już to jesteś to świetnie! - Zbliżyła się do Igora. - Misiaczku. - Zaczeła.

Aż wzieło mnie aż na wymioty.

-Mów co chcesz i wypierdalaj. - Syknął wsciekły chłopak.

-Może by tak z szacunkiem, co? Nie ważne. Ważne jest to że....

Przez następne dwa dnie nie było mnie w szkole. Powiedziałam nauczyciele że mam grypę i nie będzie mnie przez najbliższy tydzień.
Tak naprawdę nie jestem chora. Nie chcę iść do szkoły ponieważ nie chcę widzieć kochającej się pary. Żygam na nich.

Igor dzwonił do mnie chyba z milion razy i zostawił chybs jeszcze raz tyle nagrań głosowych oraz wiadomości. Żadnej nie przeczytałam ani nie odsłuchałam. Przyjeżdżał też pod dom i pukał do dzwi. Jednka nie otwierałam mu.

Wyglądam jak siedem nieszczęść, albo jeszcze gorzej. Podkrążone oczy od nadmiaru łez, chodzę w dresach, na głowie mam nie ład, a mój nastrój i chęć do życia... Ahhh lepiej nie mówić.

***
Domyślać się może co powiedziała Ana?

Wasza Emilia 😞