The Lips Of Red (A Girl Cursed Into A Gay)

22

Chapter 22 : Mango Tree

I'm screaming at the top of my lungs here in this silent forest because of the unbearable pain I have felt in my head, making some birds fly away farther from me. I know that it's because my hair is growing and it will be long once again!

I am currently kneeling on the ground while holding my head! It feels like burning! But despite the pain I also feel excitement! The kind of excitement I have been waiting for years!

So mahal ako ni Cain? Siya ang pumuksa sa aking sumpa? Totoo ang naramdaman niya at minahal niya ako kahit isa akong bakla? Pero imbes na magpasalamat sakanya ewan ko ba kung bakit may galit parin ako sakanya, parang hinding-hindi ko siya mapapatawad!

Di nagtagal ay nawala na ang sakit. Sinuklay ko ang buhok kong hanggang sa bewang at kinapa-kapa ang aking mukha! Lumiit ang braso ko, nawala na ang mga muscles ko at ngayon ay mahina na ako, hindi ko na mararamdaman ang lakas ko kasi isa na ako ngayong babae!

"Oh my God." I muttered to myself while almost crying. Crying because of the unexplainable joy I felt! Crying for the thing I have been hoping and praying for years!

What will my mom say if she will see me? Ofcourse, she would be happy! Our not-so-good argument a while ago will be forgotten!

"Salamat sa Diyos!" sabi ko pa habang lumuluha. Kinuha ko ang cellphone ko mula sa bulsa para tingnan ang aking repleksiyon.

Bumungad sakin ang ang messages at missed calls ni Cain. 24 missed calls, huh? Oo nga pala't sinilent mood ko ang phone ko. At bakit naman siya tatawag? Kinain niya na ba ang mga marurumi niyang salita?

Cain :

Jarred I'm sorry. Bakit walang tao dito sa bahay niyo?

Cain :

Jarred mahal na mahal talaga kita, patawarin mo ako sa ginawa at sinabi ko kanina.

Cain :

Jarred naniniwala na ako sayo. Mahal na mahal kita ipaglalaban kita kay mommy at Genesis.

Cain :

Hihintayin kita sa bahay niyo. Hindi ako uuwi hangga't hindi kita makikita.

"Ikaw pala ang mortal na kasabwat ni Pulanbanga."

Nahulog ko ang cellphone sa ground dahil sa nagsalita sa aking harapan. Nang inangat ko ang aking tingin, may isang babaeng kulay berde ang bestida at may napakaamong mukha. Mukha siyang 14 years old pero mature at dalaga siya kung makatayo at asta.

"S-Sino ka?" nanginginig na ako ngayon kasi malaki ang kutob ko na siya siya si Ligaya! Na siya ang ninakawan ng Damayan ng sandalyas! Nasa harapan ko na ngayon at guilty pa ako.

"Hindi na mahalaga kung sino ako," she spoke in a way so majestic, like she has a high regard for herself, "Ang mahalaga ay kung sino ang nagnakaw ng isang bagay na pagmamay-ari ko! Kung ano ang dapat kong gawin sayo!" sigaw niya.

Inaamin kong maganda siya, ang kulay puting bulakbulak na nasa buhok niya ay mas lalong nagpapatingkad sa kagandahan niya! Matulis ang kanyang tenga tulad ng mga karaniwang na enkanto pero hindi ito nagpapadilim ng kagandahan niya!

Pero kahit anong ganda niya ang sama parin ng ugali niya! Mamamatay siya at wala siyang awa!

She take two steps towards me and damn I'm shaking. Ito na nga ang freedom ko mula sa pagiging bakla pero bigla na laman siyang dumating para ano? Para bigyan na naman ako ng panibagong sumpa? O kaya ang paslangin? Bakit ba kasi nasilaw ka pa sa sandalyas na yun, Jarred!

Umatras ako palayo sakanya.

"N-Nagkamali po kayo!" I tried hard to act unguilty, "Hindi ko po a-alam ang sinasabi niyo po! B-baka nagkamali lang po k-kayo!"