Please Try (COMPLETED)

Chapter 7

Pag katapos kong mag CR ay agad nadin akong lumabas. Pero laking gulat ko nang lumabas ako Kay Nakita ko si Casper na nakasandal Lang sa pader, at tila hinihintay ako.

"Mag Ccr kaba? Andun Yung sa lalake oh." Sabi ko sabay turo nang cr nang lalake. I looked at him, but he's just looking at me.

He's looking at me as if he's trying to read what's in my mind. I looked at his eyes and I saw pain and sadness...

Pain? Why is he in pain? Why is he hurting? At bakit nalulungkot siya? Is there something wrong with him?

"Are you okay?" I asked him. Pero tila magnet ang tingin Niya, dahil Hindi Niya tinatanggal Ang pagtingin Niya sakin.

Sa Hindi malaman na dahilan, ayaw ko din tanggalin Ang tingin ko sa kanya. There's something inside me that wants to be with him. Para akong nangungulila sa taong Hindi ko Naman kilala. Para akong nangungulila sa taong kakakilala ko Lang ilang oras Ang nakalipas.

It feels weird to be with Casper, but can I just say? That it seems so right?

It seems so right seeing him. It seems so right being with him. It seems so right to be in the same restaurant with him.

Dammit. I don't know what's happening. But it just seems so right to see Casper.

At Hindi ko Alam Kung bakit. Wala akong Alam.

"What happened awhile ago? Bakit sumakit Ang ulo mo?" Nagulat Naman ako sa tanong Niya.

"I don't really know." Sabi ko.

"You don't know?" He asked. Tumango ako. Lumapit ako sa kanya at tumabi sakanya. Sumandal na din ako sa pader.

"I don't what's happening. Hindi ko talaga Alam. Everyone's being weird tho." I told him.

Hindi ko Alam pero Parang pwede Kong sabihin sa kanya ang lahat. Parang pwede ko siyang pagkatiwalaan. Pakiramdam ko handa Kong sabihin sakanya Ang mga problema ko, at pakiramdam ko handa din Naman siya makinig sakin.

It's weird because I think I can trust him. I think there's something in him that I already know. Kahit na kakakilala ko pa Lang sa Kanya.

"Weird?" He asked. Nakakunot din ang noo Niya.

In that moment I realized, I shouldn't be opening myself to him. Hindi ko dapat sinasabi sa kanya ang nararamdaman ko at Ang opinyon ko.

I mean, I just met him. Isn't this too early to open up myself to him?

It's wrong. But it seem so right.

Ngumiti na Lang ako sa kanya bago umiling. "Wala. Mauna na ako bumalik sayo." I told him. Nakatingin Lang naman siya sakin. Tumalikod na ako at iniwan ko na siya dun.

I don't know who you are but it seems like I know you very well.

Mga bandang alas Cinco na nang natapos ko Ang trabaho ko. Naging okay Naman Yung early lunch namin ni Zanna kasama Ang mga kaibigan Niya. Masaya din silang kasama. Nakakatawa kahit na may times na Ang seryoso nilang mag usap. Pero si Bryzon Naman Ang palaging nag papatawa.

Hindi ko Alam pero Ang gaan nang loob ko sa kanila. Pakiramdam ko Ang tagal ko na silang kilala.

Napaisip Naman ako. Bakit ba ako nag kakaganito? One moment I'm fine. But then that dream happened. One month ko na napapa naginipan Yun. That's why I looked for a job. Para ma divert Ang attensyon ko, at Hindi ko na maisip Yun.

But this happened. Zanna, my boss, the CEO of the company that I'm working, is treating me as if we're friends. Then kanina, Yung mga kaibigan Niya, they were shocked to know na hindi ko sila kilala.

At si Casper. I don't know him. Pero Parang kilalang kilala ko na siya. It seems like, I know him before. Ang gaan ng pakiramdam ko sa kanya. Sumasaya ako pag nakikita ko siyang nakangiti.. sumasaya ako pag nakikita ko siyang tumatawa. Just hearing his voice gives me so much happiness.

And it scares me...

Natatakot ako sa pwedeng mangyari. I don't know, and I don't want to know. I don't know him, but I think it's better that way.

I will distance myself from him... From everyone...

I can't distance myself from Zanna because she's my boss. But I will not make her treat me just her friend. Empleyado Niya ako, Kaya dapat Yun Yung pag trato Niya sakin.

Nakauwi ako na Gabi na. Ang traffic din Kasi, Kaya ako nagabihan. Hindi na din ako nag pa sundo Kay Papa, Kasi Alam ko Naman na may ginagawa din Ito, at Alam ko din Naman Yung daan pauwi. Kaya okay Lang.

"Oh anak, andyan kana pala?" Napatingin Naman ako Kay mama na nagluluto. I smiled at her.

"Opo ma.." I told her. Lumapit ako sa kanya at niyakap siya. Halata Naman nagulat Ito.

"Bakit anak? May problema ba?" Nag-aalalang tanong ni mama. Umiling Naman ako. Kumalas ako sa yakap at tinignan siya.

"I love you, Mama." I told her. Napangiti Naman Ito.

"Aba, nag lalambing Ang prinsesa namin." She said. Napangiti Naman ako.

"Hays.. pagod ako ma. Nakakapagod pala mag trabaho." I told her. Napatawa naman siya.

"Ganun talaga Anak. Mahirap talaga pag nag ttrabaho." She said. Nginitian Niya ako. "Pero Kung ayaw mong mag trabaho, maiintindihan ka naman namin ni papa mo e." She said. Umiling Naman ako at nginitian siya.

"Okay Lang ako Mama. Pagod Lang ako." Sabi ko sa kanyan

"Sigurado ka?" Tanong Niya. Tumango Naman ako.

"Aakyat na po muna ako, Ma. Mag lilinis Lang Ng katawan." I told her.

"Oh siya sige, bumaba ka din agad ha. Para maka Kain kana." Sabi ni Mama.

"Opo" Sabi ko bago umakyat ng kwarto ko.

Nang makarating ako sa kwarto ko ay huminga ako Ng malalim.

I feel so tired.

Masyadong madaming nangyari. Masyadong madaming naganap. Masyadong madaming Tao ako nakilala.

I just feel so tired...