18 plus

'27

'Schiet op ik heb dingen te doen!' schreeuwde Melayah tegen haar broer. Calvin keek haar strak aan en begon met praten.

Toen ze thuis aankwamen kreeg Melayah alleen maar een zielige preek van haar moeder en pak slaag van haar vader. 'Ik wil niet meer dat je naar de Bennop familie gaat.' Zei haar vader.

Alsof het haar boeide. De enige reden waarom ze daar nog te vinden was, was door Yadi. Nigel had haar compleet genegeerd.

'Uhum, ik weet niet hoe ik dit moet zeggen..' stotterde Calvin. Iedereen zat op de bank naar hem te kijken. Hij wist dat hij een fout had gemaakt. Een grote ook. Het feit dat zelfs zijn vader het niet wist was de druppel. Hij moest het kwijt.

'Ik ben vader...'

Dunya keek haar met een verwarde blik aan. Na ongeveer 4,5 jaar haar eigen zoon niet gezien te hebben begreep ze niet dat hij dit zo makkelijk kon zeggen.

Lion daarentegen werd pislink. Voordat hij kom opstaan om zijn eigen zoon te slaan, was Melayah hem voor en gaf hem een vuist in zijn gezicht. 'Je bent een fucking klootzak, ik weet niet wat je dacht dat er tussen ons was maar wat je ook dacht het is er nooit geweest. Ik ben je zusje niet en jij mijn broer niet. Je bent de zoon van Lion en Dunya.'

Calvin bleef stil en liet stiekem een traan vallen. Hij wist dat hij fout zat.

'Pa ik kan het uitleggen..'

'Explain!'

'Voordat ik naar Australië verhuisde vertelde Anaya me dag ze zwanger was. We stonden al op het punt te vliegen en mijn telefoon was leeg. Ik kon niemand bereiken.

Toen ik aankwam en het wilde vertellen wilde Anaya wachten tot ze drie maanden was voordat ik het zou vertellen. Ik ging daarmee akkoord en toen kwam voetbal erbij kijken en vergat ik jullie.'

Lion wilde zijn zoon zo hard slaan voor zijn domme woorden. Maar hij had het niet in zich.  Hij was teleurgesteld.

'Leave, u can go back to that bitch of yours, I will call to meet the kid.' Lion was zo boos dat hij niet eens vroeg of het een jongen of een meisje was. Hij wilde ook helemaal niks meer met zijn eigen zoon te maken hebben. Hij stond op en liep naar de kamer.

Melayah stond ook op en wilde weggaan, maar ze werd tegengehouden door haar moeder. 'Melayah blijf aub, we moeten dit ook nog goed uitpraten!'

'Ja whatever, ben in de kamer ik kan niet zo lang met een vreemde in een kamer zitten.'

'Ooh maar je doet je benen wel makkelijk open voor een..' mompelde Calvin nog. Melayah draaide zich om en zei 'Die VREEMDEN waren mijn verkrachters, praat geen bullshit als je het verhaal niet weet flikker.'

Ze maakte de nadruk op vreemden zodat Calvin wist dat wat hij las in die brief waargebeurd was. Zodat hij wist dat haar eerste keer echt door meerdere jongens waren. Zodat hij een schuldgevoel kreeg van dat hij haar niet kon beschermen.

Ze liep toen verder naar haar kamer en Calvin en zijn moeder zaten toen alleen in de woonkamer.

'Ma.. het spi-'

'Jongen of meisje?'

'Alle twee, ik heb een tweeling.'

Dat zorgde ervoor dat Dunya harder ging huilen. Ze wist niet waar ze dit aan had te danken. Ze bleef maar huilen en huilen.

'Je hebt geld toch? Je hebt genoeg geld om heen en weer te reizen. Genoeg om te spenden aan je kinderen en die heen en weer te laten reizen. Genoeg om een fucking kaart te sturen naar je zus die je nodig had en naar je ouders. Dat betekent dat je ook genoeg geld hebt om een hotel of een ander verblijf te zoeken terwijl je hier bent. Zoon? Voor zo ver ik weet heb ik die niet.'

Calvin keek zijn moeder aan. Zijn moeder is een persoon die helemaal niet veel scheld. Als de woorden uit zijn vaders mond kwamen zou het hem niet dwars zitten, maar het feit dat zijn moeder dit zei deed hem zwaar.

'Ma waar moet ik gaan? Hoezo moet ik weg als ik hier kan blijven?'

Calvin begreep niet waarom zijn familie het zo erg oppakte. Hij begreep wel dat hij een grote fout had gemaakt om 4 jaar lang niks van zich te laten horen.

Dunya was gestopt met huilen en keek hem weer aan. 'Weten je kinderen dat ze een opa en oma in Nederland hebben?'

'.....ja maar alleen de ouders van Anaya..'

'Dus hun wisten het wel? Calvin waar ben ik de mist in gegaan?'

Als een moeder dat vraagt moet je al weten dat haar hart oprecht is gebroken. Ze begreep niet wat er van Calvin was geworden en waarom hij zo achter Anaya aanloopt.

'Anaya vond het beter als we het zo lieten gaan. Ik was het gewoon met haar eens wat ik dacht meer aan voetbal. Dunya en Darius zijn gewoon altijd gelukkig geweest.'

'Dus zo heten ze... vernoemd naar mij en toch heb ik haar nooit gezien. Geen geboorte meegemaakt niks. Geen geboorte kaart- weet je Calvin ik ga mijn hoofd niet meer breken je kan hier blijven, en ik ben voor nu alleen geïnteresseerd in mijn kleinkinderen.'

'Weg'

Calvin stond op en luisterde naar zijn moeder. Als ze dat zei moest je per direct uit haar zicht zijn voordat ze iets zou doen of zeggen waar ze spijt van zou krijgen.

Hij stond op en liep naar Melayah's kamer. Hij wilde op haar deur kloppen tot hij haar een beetje hoorde huilen.

Hij bleef voor de deur staan en twijfelde of hij moest kloppen of niet.

'Ik haat mijn leven, ik heb niemand en zelfs mijn broer kan zijn excuses niet aanbieden voor zijn fouten. Wat doe ik toch fout?'

Toen hij dat hoorde brak hij en liep naar zijn eigen kamer. Hij lag op bed en dacht na.

Hij pakte zijn telefoon om Anaya te bellen maar dat ging direct naar voicemail.

'Sorry het nummer dat u probeert te bereiken is niet in gebruik.'

Hij probeerde haar een appje te sturen maar dat kwam ook niet aan. Zijn vader had zijn abonnement afgesloten dacht hij.

Nou ik ben er weer!! Ik kan eindelijk rusten pfff.

Ik krijg btw heel veel vragen van waar ik mijn inspiratie vandaan heb. Zoals in de beschrijving al staat is dit een waargebeurd verhaal met een kleine twist.

Met kleine twist bedoel ik dat Calvin een profvoetballer is in het buitenland of dat Victor een 'lieve' kerel is. Het zijn die kleine dingen die voor mij het perfecte boek maken. Zowel waargebeurd en fictie.

Anyways veel plezier