Από Την Πρώτη Ματιά

κεφάλαιο 8

POV Στέφανου
Όταν με αγκάλιασε, ένιωσα όμορφα αλλά και κάτι σαν κόμπο στο στομάχι. Δεν ξέρω πως να το περιγράψω. Πρέπει να ομολογήσω πως ομορφηνε η Έλλη. Είναι πιο ώριμη από ότι παλιά, είναι έξυπνη, έχει χιούμορ, είναι καλή παρέα...τι φάση περνάω; Η Άλεξ είναι μέσα σε ένα δωμάτιο του νοσοκομείου και εγώ κάθομαι εδώ αγκαλιά με την αδερφή της και σκεφτομαι όλα αυτά.

Έσπασε την αγκαλιά μετά από λίγο. Όταν σήκωσε το πρόσωπο της και με αντίκρισε, ένιωσα ένα σφηξιμο στην καρδιά. Ήταν δακρυσμένη. Προσπαθούσε να δείξει ότι είναι χαλαρή και ότι όλα είναι καλά αλλά λύγισε. Με τον αντίχειρα μου, σκούπισα τα δάκρυα της και την κοίταξα στα μάτια. Οι ματιές μας συναντήθηκαν και για αρκετή ώρα απλά κοιτάζομασταν. Τα μάτια της είναι πανέμορφα. Είναι σκούρο καφέ και γύρω από την κόρη υπάρχουν αχνές μελί γραμμές. Έχει ένα υπέροχο χαμόγελο το οποίο έχει εξαφανιστεί από το πρόσωπό της και θα ήθελα πολύ να το δω τώρα.

Η πόρτα του δωματίου ακούστηκε και γυρίσαμε ταυτόχρονα και οι δύο προς εκείνη την κατεύθυνση. Ήταν οι γονείς της Αλεξ, οι οποίοι μόλις βγήκαν από το δωμάτιο.

Μπαμπάς Άλεξ: Πηγαινε να δεις την αδερφή σου, είπε στην Έλλη.

Έλλη: Πάω, απάντησε κάπως χαμογελαστα, ώστε να μην καταλάβουν οι γονείς της ότι δεν είναι καλά. Πριν φύγει, γύρισε ξανά το βλέμμα της σε εμένα, μου χαμογέλασε, της χαμογέλασα, εγνεψα και έπειτα έφυγε.

Οι γονείς της Άλεξ θα έμεναν στο νοσοκομείο μέχρι το πρωι, οπότε εγώ πήρα την Έλλη για να την πάω σπιτι της, μιας και είχα το αμάξι μαζί μου. Μπήκαμε μέσα στο αμάξι και επικράτησε ησυχία. Χαζευε έξω από το παράθυρο, χωρίς να πει κάτι. Κάποια στιγμή έσπασε την ησυχια λέγοντας:

Έλλη: Ευχαριστω για σήμερα, είπε και μου χαμογέλασε.

Στέφανος: Παρακαλώ αλλά για το τι με ευχαριστείς; την ρώτησα καθώς έστρεψα το βλέμμα μου για λίγο σε αυτήν ώστε να την δω.

Έλλη: Που με πήρες αγκαλιά και δεν είπες κάτι, με ηρεμησε, είπε και χάρηκα με το που άκουσα αυτά τα λόγια.

Στέφανος: Ευχαρίστηση μου, δεν χρειάζεται καν να με ευχαριστείς. Θες για να μην είσαι μόνη σου, να έρθεις να κοιμηθείς στο σπίτι μου απόψε; την ρώτησα περιμένοντας θετική απάντηση.

Έλλη: Αν δεν σε πειράζει, θα το ήθελα.

Στέφανος: Χαρά μου είναι, είπα και είδα ότι χαμογέλασε με τα λόγια μου. Έστρεψα και πάλι το βλέμμα μου στον δρόμο και συνεχίσαμε την διαδρομή για το σπίτι μου.