Από Την Πρώτη Ματιά

Κεφάλαιο 2

Άλεξ POV
Πριν από περίπου 2 χρόνια γνώρισα μια κοπέλα, διαφορετική από τις υπόλοιπες. Ψηλή με κάστανα μαλλιά και σκούρα καφέ μάτια , με έναν ξεχωριστό και ταυτόχρονα ιδιαίτερο χαρακτήρα και με ένα υπέροχο χαμόγελο να στολίζει συνεχώς το πρόσωπό της. Το όνομα της.. Μαριάννα. Έχει υπέροχο χαρακτήρα και αύρα που σε τραβάει σε αυτήν και θες να την γνωρίσεις, θες να μάθεις τα πάντα για αυτήν.

Έτσι όπως είπα και πριν γνωριστήκαμε πριν από 2 χρονια ,όταν πήγα διακοπες στο χωριό μου ,στην Κόρινθο. Κάναμε παρέα μονάχα λίγες μέρες , αλλά είχα σχηματίσει ήδη καλή εντύπωση για αυτή.

Έτυχε να την δω και φέτος. Πέρυσι δυστυχώς δεν κατάφερα να την δω γιατί εκατσε για πολύ λίγο , με αποτέλεσμα να μην καταφέρουμε να βρεθούμε. Όταν την είδα για πρώτη φορά φέτος δεν τη αναγνώρισα. Καθόμασταν σε μια καφετέρια του χωριού, που είχε γίνει το στέκι μας πλεον.

Όταν μπήκα μέσα μίλησα με τα παιδιά που ήταν εκεί, γνώρισα μερικά παιδιά που δεν είχα δει τις προηγούμενες χρονιές και όταν είδα την Μαριάννα, πήγα προς το μέρος της. "Άλεξ, χάρηκα" της είπα, "Το ξέρω" μου απάντησε. Ντράπηκα γιατί μετά από λιγα δευτερόλεπτα κατάλαβα ποια ήταν. Προσπάθησα να ξεχάσω το συμβάν και να συνεχίσω κανονικά την ημέρα μου μαζί της αλλά και με τα υπόλοιπα παιδιά της παρέας που ήταν εκεί.

Το βράδυ , μαζευτήκαμε όλοι στο σπίτι ενός παιδιού από την παρέα και πήρα την κιθάρα μου και έπαιξα. Ήταν πολύ ωραία. Τραγουδούσαμε όλοι μαζί και επικρατούσε μια χαλαρή και ευχάριστη ατμόσφαιρα. Σχεδόν μια ώρα μετά, η Μαριάννα έφυγε. Δεν με χαιρέτησε όμως. Παρεξενεύτηκα και με πείραξε λίγο να πω την αλήθεια, αλλά δεν έδωσα και πολύ σημασία.

Ύστερα από μερικές ώρες γύρισα και εγώ στο σπίτι μου γιατί είχε νυχτώσει. Αφού γύρισα, άλλαξα τα ρούχα μου, έβαλα τις άνετες πιτζαμουλες μου και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου. Προσπάθησα να κοιμηθώ αλλά δίχως αποτέλεσμα. Την σκεφτόμουν και δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί πειράχτηκα από κάτι τόσο μικρό και εν τέλει ασήμαντο.

Επόμενο πρωί

Ξημέρωσε και δεν θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι με τίποτα. Θα μπορούσα άνετα να κοιμηθώ για 3-4 ώρες ακόμα. Εχω κοιμηθεί μονάχα 4 ώρες...και ο λόγος; αυτή η κοπέλα με το σαγηνευτικό βλέμμα και το μαγευτικό της χαμόγελο. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μου βασανίζει το μυαλό. Ίσως ειναι απλά μια πολύ καλή κοπέλα και μου έχει τραβήξει το ενδιαφέρον για αυτό το λόγο και είναι και ευχάριστη παρέα , σκέφτηκα....ναι ...ναι , αυτό είναι, είπα στον εαυτό μου.

Με πολύ κόπο και μερικά λεπτά σκληρής σκέψης, έπεισα τον εαυτό μου ότι έπρεπε να σηκωθώ. Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου και κατευθύνθηκα στην κουζίνα για να φτιάξω πρωινό. Πήρα 2 φέτες ψωμί , άπλωσα επάνω τους λίγο μέλι και τέλος έφτιαξα ένα καφέ. Άνοιξα το κινητό μου και μπήκα στα social media για να περάσει η ώρα και είδα ότι μου έστειλε μήνυμα. Πήγε να μου βγει ο καφές από το στόμα! Δεν το περίμενα, ξαφνιάστηκα. Αμέσως ένα ανεξήγητο χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη μου και άνοιξα με ανυπομονησία το μήνυμα της.

"Καλημέρα" έγραφε το μήνυμα,
"Καλημέρα" της απάντησα και εγώ
"Τι κάνεις;" Με ρώτησε
"Καλά είμαι , εσύ;"

Και κάπως έτσι συνεχίστηκε η συζήτηση , μέχρι που έπρεπε να κλείσω το κινητό μου γιατί ήρθε το μεσημέρι και έπρεπε να φάω μεσημεριανό (όλο τρώω , το ξέρω 😂).

Αφού έφαγα, έβαλα τα ακουστικά μου, έβαλα την μουσική στο τέρμα και ξάπλωσα στην κρεβαταρα μου...πάλι. Ήθελα να ξεκουραστώ μιας και το προηγούμενο βράδυ δεν το κατάφερα.

Διάφορες σκέψεις γυρνούσαν στο μυαλό μου. Κάποια στιγμή ξανασκέφτηκα την Μαριάννα. Φαινόταν διαφορετική από τις άλλες κοπέλες. Φροντίζει να ειναι πάντα περιποιημένη αλλά δεν κάνει υπερβολές. Ντύνεται απλά και λιτά αλλά είναι όμορφη. Βάφεται λίγο και δεν πετάει 15 κιλά make up στο πρόσωπο της όπως οι άλλες κοπέλες, αλλά και καθόλου να μην βάλει δεν έχει σημασία γιατί έχει αψεγάδιαστη επιδερμίδα. Μυρίζει πάντα υπέροχα, σαν άνοιξη, δεν ξέρω κατά πόσο γίνεται αυτό αλλά αυτή το καταφέρνει. Δεν την νοιάζει και πολύ τι λέει ο κόσμος για την ίδια. Είναι έξυπνη, έχει χιούμορ , ειναι καλή παρέα, είναι όμορφη...τι φάση; Άλεξ τι σκέφτεσαι; Πας καλά; Αναρωτήθηκα από μέσα μου και κούνησα αμέσως το κεφάλι μου , προσπαθώντας να διώξω αυτές τις...παράξενες, ας τις χαρακτηρίσω, σκέψεις.

Οι ώρες περνούσαν και βαριόμουν πολύ οπότε σκέφτηκα να βγω έξω. Έβαλα ένα μαύρο σκισμένο τζιν, ένα μαύρο κοντομανικο μπλουζάκι με μια στάμπα από ένα συγκρότημα και μια μπορντη ζακέτα. Κατευθύνθηκα προς την γνωστή καφετέρια , γιατί ήξερα ότι θα την βρω εκεί.

Αφού έφτασα , πήγα στον εσωτερικό χώρο και κάθησα σε 1 από τους δύο καναπέδες που υπήρχαν εκεί. Χάζευα στο κινητό μου, ώσπου ξαφνικά κάποιος έκατσε δίπλα μου. Σήκωσα το κεφάλι μου και το πρώτο που αντίκρισα ήταν αυτά τα καφέ μαγευτικά μάτια. Μου χαμογέλασε.
"Γεια" είπε , χωρίς να φεύγει το βλέμμα της από πάνω μου
"Γεια" της απάντησα και εγώ χαμογελαστα.
"Πάμε μια βόλτα;" με ρώτησε
"Αμέ" ανταποκρίθηκα. Στην βόλτα μας μιλούσαμε για πολλά θέματα , παλιές εμπειρίες , φιλίες , κ.α. Οι ώρες περνούσαν γρήγορα χωρίς να το καταλάβω. Θα μπορούσα να είμαι όλη την ημέρα μαζί της....αχ τι λέω πάλι; Τι με έχει πιάσει;

Holla amigos , ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο, θα ανεβάζω 1με 2 κεφάλαια την εβδομάδα λογικά γιατί έχω διαβάσματα και δεν προλαβαινω ,see ya στο επομενοοοο