Από Την Πρώτη Ματιά

κεφάλαιο 12

Άλεξ POV
Σήμερα διοργανώνεται ένα πάρτυ κοντά στο σπίτι μου, σε να κλαμπ δηλαδή. Δεν είμαι πάρτυ άνιμαλ, ως γνωστόν, αλλά αυτή τη φορά λέω να πάω, για να ξεχαστω κι όλας. Θα πω και στον Στέφανο να έρθει μαζί μου. Καιρό έχω να βγω μαζί του, τώρα που το σκέφτομαι. Πήρα τον Στέφανο τηλέφωνο και περίμενα να το σηκώσει.

Στέφανος: Γεια σου μπουρμπουλιθρα, τι έγινε; ρωτησε με χαρά.

Άλεξ: Δεν θα σταματήσεις ποτέ να με λες μπουρμπουλιθρα έτσι δεν είναι; ρώτησα περιμένοντας να πει ναι.

Στέφανος: Ποτέ, είπε γελώντας. Τι με ήθελες;

Άλεξ: Άκουσα κάτι για ένα πάρτυ σήμερα, θέλεις να πάμε παρέα; ρώτησα με ανυπομονησία.

Στέφανος: Εσύ; Σε πάρτυ; Είσαι καλά Άλεξ; Μήπως έχεις πυρετό; ρώτησε κάνοντας και καλά τον ανυσηχο.

Άλεξ: Σκάσε ρε. Λοιπόν θα έρθεις ναι ή όχι; ρώτησα.

Στέφανος: Ναι ναι θα έρθω, μου απάντησε.

Άλεξ: Ωραία έλα να με πάρεις από το σπίτι μου κατά τις 9:00.

Στέφανος: Μάλιστα αφεντικό, είπε ειρωνικά και έκλεισε το τηλέφωνο.

Η ώρα είναι ήδη 7. Θα κάνω ένα γρήγορο μπάνιο και μετά πρέπει να βρω τα ρούχα που θα φορέσω στο πάρτυ. Αφού έκανα το μπάνιο μου, πήγα στο δωμάτιό μου για να βρω τα ρούχα που θα φορέσω σήμερα. Κοίταξα στην ντουλάπα και δεν έβρισκα τίποτα που να μου αρέσει. Ξερετε αυτό το συναίσθημα που έχεις 500 ρούχα στην ντουλάπα σου αλλά ξαφνικά δεν σε αρέσει τίποτα από όλα αυτά; Ε αυτό μου συμβαίνει αυτή την στιγμή. Μετά από πολύ ψάξιμο, βρήκα ένα καλό μαύρο μακρύ παντελόνι και ένα μαύρο πουκάμισο. Τέλος φόρεσα και μία μαύρη ζώνη για να συνοδεύει το outfit. Έβαλα τα μαύρα nike παπούτσια μου, ίσιωσα τα μακριά μαύρα μου μαλλιά και ήμουν έτοιμη για να φύγω. Η ώρα ήταν 8:45 και σύντομα θα ερχότανε ο Στέφανος. Κατέβηκα κάτω για να ενημερώσω τους γονείς μου ότι θα φύγω και μετά από λίγη ώρα ακούστηκε το κουδούνι. Έτρεξα να ανοίξω και αφού άνοιξα την πόρτα, μπροστά μου εμφανίστηκε ένας όμορφος και περιποιημένος Στέφανος. "Έτοιμη;" ρώτησε. "Ναι πάμε" ανταποκρίθηκα. Μπήκαμε στο αμάξι του και πήγαμε προς το πάρτυ. Τελικά πολύ χρήσιμο να έχεις φίλους με αμάξι. Καλά τον έχω κάνει ταξι το Στέφανο, αλλά άλλη ιστορία αυτή.

Καθώς ήμασταν ένα τετράγωνο μακριά από το κλαμπ στο οποίο γινόταν το πάρτυ, ακουγόταν ήδη μουσική να παίζει στα ηχεία. Ο Στέφανος πάρκαρε κοντά στο κλαμπ και αφού κατεβήκαμε, πήγαμε προς την είσοδο. Αφού πληρώσαμε, μπήκαμε μέσα. Είδαμε σχεδόν όλα τα παιδιά από το σχολείο μας να βρίσκονται εκεί πέρα. Με πολύ κόπο και πολλά σπρωξίματα, καταφέραμε να πάμε στον πάγκο, όπου ήταν και λίγο πιο ήσυχα ώστε να πάρουμε κάτι με το Στέφανο να πιούμε.