UNCERTAINTY

-C-

"Let's end this, I don't feel the love. You never love me, you never did." He said And then he leave me.

I watch him as he walks away.

Pang ilan na ba to ngayong taon?

Pangalawa? Pangatlo?

I don't know.

Lahat sila parepareho ng rason.

They don't feel loved.

Hindi ko ba talaga sila minahal?

Siguro nga.

Cause I don't feel anything.

I don't know how to feel.

Walang saya at wala ring lungkot.

Kasi kung minahal ko sila di ba dapat masakit na iniiwan nila ako pero hindi.

I don't feel anything at all.

Parang kasabay ng mga alaalang nawala ang kapasidad ko magmahal.

Parang naiwan ito kasabay ng mga bagay na hindi ko na maalala.

Nang magising ako parang pinanganak ako ulit.

Tinuruan magsalita.

Tinuruan maglakad.

Tinuruan kumain at maligo.

Tinuruan mabuhay.

Pero wala sakin nagturo kung pano magmahal.

Hindi nila naituro yun

Paano nga naman maituturo ang magmahal.

Yan yata ang bagay na hindi maituturo ng kahit sino.

Naglakad ako ng naglakad hindi ko alam kung saan ako pupunta.

Gusto pumunta sa isang lugar pero hindi ko naman alam kung nasan ito.

May gusto akong makita pero hindi ko alam kung ano ito.

Paano ba kasi mabuhay ng hindi mo alam kung bakit buhay ka.

You don't even know the purpose of your existence.

Hindi lang naman yung alaala ko ang nawala.

When I lost my memory I feel like I lost everything.

Living empty is not living at all.

"Mommy?" Sabi ng  isang bata.

Hindi ko ito pinansin.

Bakit ba hinahayaan ng mga magulang ang gumala ang isang bata.

"Mommy?" Tawag niya ulit.

Tiningnan ko siya nakatingin siya sakin.

Tumingin ako sa paligid wala namang tao. Ako ba ang tinatawag neto?

"Mommy!your here!" Tumakbo ito at niyakap ako.

Sa gulat ko naitulak ko siya.

"Hindi ako ang nanay mo bata."

"No, your my mommy." Niyakap niya ako.

I'm so confused.

"I'm not your mom, I don't even know you."

Tinulak ko ito at mabilis na umalis.

This is the first time.

My heart is beating so fast.

.

.

.

.

.

.

I saw my daughter crying on the bench.

Iniwan ko lang ito para bumili ng pagmakakain ano kaya ang nangyari dito.

"O bakit ka umiiyak anak." I wipe her tears.

Hindi iyakin si Tabby kaya naman kung iiyak ito sigurado na may nararamdaman ito.

"I saw Mommy, Mama she's here but she pushed me  away." She said.

Umiyak ulit ito.

Napabuntong hininga ako.

Eto na naman kami.

The only person who can make her cry like that.

Ginulo ko ang buhok niya but I need to tell her the truth.

To help her.

"Anak, Mommy is far away anak, she's not here.

Nasasaktan parin ako.

Kahit ang anak namin nangungulila parin sakanya.

"But I saw her Ma and she don't like me."

"I'm sure that's not Mommy anak, kasi love ka ni Mommy, if Mommy is here she will be looking for us for sure."

Kinandong ko siya.

"I wish mom's here."

"Me too baby, I really miss her."

I hugged my daughter.

I hugged the only remembrance she left me.

We strive to live kahit na sobra kaming nangungulila sakanya.

Sinusubukan naming mabuhay ng wala ka.

Kahit sobrang hirap.

Kasi patuloy ako na naghihintay kahit wala naman na akong hinihintay.

I'm still waiting for you.
.

.

.

It's still you love.

.

.

.
Only you.

...to be continued_

A/N

Sorry sa Errors.