The Mafia's Dangerous Alpha [Completed]

CHAPTER 13

Dalawang araw na ang nakalilipas...

SOMEONE'S POV

Tinitignan ko ang paligid pati na rin ang mga tao sa lahat ng sulok. Tanging nakakabinging katahimikan lang kasi ang bumabalot sa buong kwarto.

Nakaburol na si Ace at halata mo ang pagkakontento sa mukha niya bagamat ang mukha ng iba ay tahimik ay hindi ko mapigilang mapangisi dahil dito na nagsisimula ang totoong laro kung saan hanapan na ng may tunay na salarin.

Napatingin ako kay Luna. Despite of her calmness ay mahahalata mo parin ang pagiging mapagmasid ng mga mata niya.

It's just a pity na hindi niya alam na ako ang may gawa ng bagay na yo'n. Gustuhin ko mang maawa ay alam kong  makakabuti din ito para sa kanya. Dahil hindi niya alam ang totoong misteryo na tinatago naming lahat. At tanging kami lang ang may alam sa mga nangyayari.

"Sorry," Mahigpit at napakahina kong bulong. It's for your own good, Luna. Makalipas ang ilang minuto ay nakita ko ang pag-iyak ng grupo ni Deo.

I feel like this is just a start. They act like they care for her even if they didn't. Indeed the eyes of ours is full of lies...

Even if they don't reveal the events. Alam kong makakatunog at makakatunog din si Luna. She'll know it soon. Even if they hide, All patterns will bind. All secrets will be revealed even my happy days will be over.

_______________________________
LUNA EL PRENTO

Lumipas ang dalawang araw na tahimik ang paligid. Hindi ko man lang naprotektahan si Ace kung kailan niya ako kailangan. Half of this is probably my fault.

"You're pale." Sambit ni Prima sa tsaka inayos ang buhok ko. "You don't have to worry about Ace. He's happy now," Sambit niya habang nakangiti "He's my friend, Prima." Ani ko.

"And he's my boyfriend, but that's what destiny wants. We can't do anything about it. In fact, this is my fault. Kung hindi ako pumayag na ihatid niya ako papauwi edi sana hindi siya namatay." Masakit na sambit ni Prima.

"That doesn't makes sense to me. Btw, I'll be off. Magpapahangin lang ako saglit." Ani ko at tumayo. Pagkalabas ko ng simbahan ay pumunta na ako sa may hardin.

Umupo ako at napabuntong hininga. Bata mang pakinggan pero walang ibang makakatulong sakin kundi ang sarili ko rin.

"Hey, what are you doing here?" Isang boses ang nakakuha ng atensyon ko. Ilang minuto ko siyang tinignan at sinusuri kung saan ko nga ba siya nakita.

"You already forgot me, but I'm Max. It's Maximillian Descierdo, Lune." Ngiti niya. "Is this space taken?" Umiling ako na ikinaupo niya.

"I'm sorry for your loss." Umiling ako. "Humans are meant to die. I just didn't expect it to happen in this way." Sagot ko tsaka tumingin sa kanya.

"Is there any reason for you to be in here? Sa pagkakaalala ko, hindi kayo close ni Ace." He chuckles as he lays on the grass.

"Ace parents is my father's new business partner." Tumango naman ako. "Pumunta kami para makipaglamay." Dagdag niya.

"Limitation is such a hindrance to the human existence don't you think?" Sambit ko sa kanya. "We can't even protect all people we wanted to protect and we can't help anyone we wanted to help."

That's how cruel this world is.

"There's no need to be guilty. It's not your fault, unless you planned it." Natawa ako ng bahagya. Bakit nga ba ako nagsasalita sa estrangherong katulad niya?