Kötü Çocuk IV

2∞17

 Playlist: Mehmet Güreli - Kimse Bilmez

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

∞

"Kayla, seninle bir konu hakkında konuşmalıyız."

Annem ve babam, işten geldiğim bir günün akşamında beni salonda bekliyordu. Üstümü değiştirip bir şeyler yememi beklemişlerdi. Eve adımımı attığım anda bir şey olduğunu biliyordum. Nursena Hanım'ın izin günü değildi. Ne annem ne de babam bana günümün nasıl geçtiğiyle ilgili sorular sormamıştı. Sadece beklemişlerdi. Açık duran televizyonun yaptığı boş gürültü, olan biteni anlamama mâni olmamıştı. Babam her zamanki yerinde oturuyordu, annem çaprazındaki koltuğun kenarındaydı. İkisini de rahatlıkta göreceğim yere geçmek için Trouble'ın yanından ayrıldıktan sonra yavaş adımlar attım.

Nişan töreninden beri annem bizimleydi. Nursena Hanım'da kalmış, Eskişehir'e gitmek için acele etmemişti. Birce şehre geri dönmüş, okul çoktan başlamıştı. Neşe, Ömer, Cansu ve Bora zaten nişan töreni yüzünden bir hafta geciktirdikleri okullarına geri dönmüşleri ve her şey normale dönmüştü.

Eski, normale oldukça yaklaşan hayatıma yeniden kavuşmuştum. Okula yeniden başladığımızda, Semih ile hiçbir şey olmamış gibi devam etmiştik. Bu, birimizin planlayarak yaptığı bir şey değildi. Üstünde durmadan böyle devam etmesine izin vermiştik.

Ve o, dediği gibi yoktu. Döndüğünü düşünüyordum ama bir yerlere giderken etrafı kontrol etmekten kendimi alamıyordum. Bundan kurtulmam muhtemelen birkaç ayımı alacaktı. İzlenmediğime kendimi inandırana kadar etrafa biraz daha dikkatli bakmamın kimseye bir sakıncası yoktu.

"Sana söylememiz gereken bir şey var."

"Evet..." Arkamdaki yastığı kucağıma aldım. "Sizi dinliyorum, anne."

"Aslına bakarsan, benim söylemem gereken birkaç şey var."

Bu sefer bakışlarımı babama çevirdim. Korkmak istemiyordum ama gerilmeye başlamıştım. Kötü bir şey mi olmuştu? Doktorum şehre geri döndüğünde beni kontrol etmişti. Sorun olmadığını söylese de sorun var mıydı?

"Evet, baba."

"Sırlardan hoşlanmadığını sanıyorum."

Hoşlanmıyordum. Başıma ne geldiyse sırlar yüzünden gelmişti.

"Bir sırrı ortaya çıkarmak için, kendini büyük bir depresyonun ortasına attın."

"Ne? Nedir, söyleyin de bitsin bu işkence."

"İşkence mi yapıyoruz?" Babam, anneme döndüğünde yüzünde karışık bir ifade vardı. Annemin yüzündeyse tek bir çizgi bile yoktu. "Rahatla, Vural. Kızın kendi içinde bizimle savaşıyor ve anlaşılan kaybediyor."

"Kazandın!" Gözlerimi devirdim. "Şimdi ne olduğunu anlatacak mısınız? Görünmez hançeri kalbime saplamak üzereyim."

Babam biraz rahatlayıp arkasına yaslandıktan sonra parmaklarıyla oynamaya başladı.

"Baban çok istekli olmasa da Meriç'e yaşattığın şeyi yaşamanın üstesinden gelebileceğini savundum. Haklı olduğumu kabul etti, çünkü üstesinden gelinmeyecek bir şey olsa sırf merak ettiğin için bir ailenin özelini kurcalamazdın."

Annem bir yıldan uzun bir süre bana izin vermişti. Şimdi, hatalarımla yüzleşmeliydim.

"Ne demek istediğini anladım."

"Çok iyi. Üstüne biraz daha konuşmama gerek var mı?"

"Hayır. Çok net anladım."

"Ben söylediğim için olmadığını düşünüyorum. Kendine uzun bir süre verdin. Hiçbirimiz bunu bozmak istemedik. Kendini dinlemek için bolca vaktin olduğunu sanıyorum."