"Herkes iyi biri olduğunu söyler. Göremedikleri şey, onlara hiç kötü olma fırsatı verilmediğidir."
Ben İzgi Tanyel. Ve gücümün bittiği yerde adım başlar.
Johann Johannsson, Sun's Gone Dim The Hundred In The Hands, Ghost
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
46.Bölüm: "Ajanda"
Hayat her zaman çabalamaya değmez.
Ve bazen sadece sizi alaşağı etmesine izin vermek zorunda kalırsınız.
Durup ne olacağını görmek için, bazen öylece boş vermeniz gerekir.
Yeni dünya düzenine merhaba deyin.
"Temmuz...Yürüyebilecek misin?"
Temmuz cevap bile vermedi. Öylece karşısına bakıyordu ve yemin ederim dakikalardır gözünü kırptığına bile şahit olmamıştım.
Onu çöpün içinden çıkardığımız da öldüğünü sanmıştım. Elim ayağım tutmamıştı ama hareket ettiğini ve tepkisiz de olsa gözlerini araladığını gördüğüm de tanrıya hiç bu kadar şükrettiğimi hatırlamıyordum.
Onu neredeyse kaybediyordum.
Evren ağırlığın çoğunu sırtlandığında ben de Temmuz'un diğer kolunun altına girdim ve tökezleyerekte olsa yürümesine yardımcı oldum.
"Hastaneye gitmeliyiz," Diye mırıldandı Evren. "Şokta olduğunu düşünüyorum. Hemen müdahale edilmezse bu onu geri dönülemez bir yıkıma götürebilir."
"Hastane olmaz," Dedim düşünceli sesimle. "Ben halledebilirim. Sadece kendine gelmesi gerek."
Hiç konuşmuyordu. Bir kez bile ikimizden biriyle göz teması kurmamıştı. Yönlendirilmeye muhtaç cansız bir kukla gibiydi.
"İzgi, aradığın gibi geldik..." Fetih'in koştuğunu belli eden nefes nefese kalmış sesi beni kendime getirdi. "...Kardeşimiz iyi mi?"
"İyi olacak. Hadi onu eve götürelim."
Temmuz'u zar zor eve çıkarabildiğimiz de onu yatağa bıraktık ve derin bir nefes verdim.
"Korkudan dilini yutmuş olmasın," Diye mırıldandı Ulaş. Bu cümleyi hiç gerçekten ciddiye alacağımı düşünmemiştim hayatım boyunca.
"Bizi duyabiliyor musun?" Dedim Temmuz'un omzuna dokunduğum da.
Temmuz irkildi ve onu bulduğumuz andan itibaren ilk defa gerçekten hareket etti.
Elimi omzundan çektim ve başını yavaş yavaş sallayışını izledim.
"Güzel, konuşabilir misin?"
"Ölmem gerekiyordu." Diye mırıldandı. "Onlar beni ölüme terk etmişti ve...Ölmedim mi?"
"Ölmedin, elbette ölmedin." Dedi Fetih yanına otururken tedbirli hareketlerle. "Bize ne olduğunu anlatmak ister misin?"
