KARANLIĞIN SESSİZ İNTİKAMI (TAMAMLANDI)

4. Bölüm ♥

Bu bölüm geçiş bölümüydü. Olaylara girmeden önce böyle bir şey yazmam gerekliydi. Umarım beğenirsiniz...

Bu bölümü sabırsızlıkla bekleyen okuruma itaf ediyorum mervrnr ♥

~~~~~~

Bir çocuğun yatması gereken yer ya sıcak yatağıdır yada annesinin kolları arasıdır. Bir erkeğin yatması gereken yer ya sevdiği kadının dizleri dir ya da sevdiğinin kokusunda kendinden geçeceği omzu. Ama asla, ne bir çocuk ne de genç bir adamın yatacağı yer soğuk toprak değildir !

Seven bir adamında , küçük bir kız çocuğununda başında dikilen bir kadın olmalıdır. Soğuk bir mermer taşı değil !

En azından Lavina senelerdir öyle düşünüyordu.

Yedi sene ! Koskoca yedi sene. Lavina elinden geldiğince onları yalnız bırakmamaya çalışıyordu.

Aslında onlar yalnız değildi, Lavinaydı yalnız olan !

Lavina'nın içi el vermiyordu ki gitmeye. Her geldiğinde adı yazılı mezarı açmak ve içine yatmak istiyordu. Lakin ettiği yemin bu fikirden alıkoyuyordu onu.

Lavina adınada yapılan sahte bir cenaze töreniyle , düşmanlarına ölü gösterilmişti. Ama bu Lavina'nın intikamına giden sadece ilk adımdı.

Lavina onca sene her geldiğinde yaptığı şeyi tekrar yaptı. Onların üstüne serilmiş toprağı öptü. Eline biraz toprak alıp kokladı , sanki kızının o mis kokusu toprağa geçmişti.

"Özür dilerim kızım. Sana yaşattığım bütün acılar için , seni koruyamadığım için özür dilerim..."

Avucu içine hapsettiği toprağı serbest bıraktı. Sonra kocasının ismi yazan mezar taşına bakarak konuştu.

"Ona iyi bak olur mu ? O sana emanet. Ben koruyamadım onu. Ama sen koru ! "

Lavina gözyaşlarını hızla sildi.

"Bu sizin yanınıza temelli gelmeden önce sizi görmeye son gelişim. Artık gözyaşı yok , artık intikam var. Sana ve kızıma verdiğim sözü tutmaya gideceğim. Hepsini. Sizin ölümünüze sebep olan hepsini kendi ellerimle öldüreceğim ! Sonra sizin yanınıza geleceğim. Orada bizi kimse ayıramayacak ! Bu size son vedam sevgilim... "

Lavina dudaklarını bu sever soğuk siyah mermere bastırdı. Tam da sevdiği adamın isminin üzerine.

Lavina başındaki siyah şalı başından sıyırırken kabristan dan ayrıldı.

Bindiği arabasını birkaç senedir kaldığı eve sürdü.

Yuvasına gidememişti Lavina. Her yerde onlara ait olan anılarla yaşayamamıştı. O da elleriyle yakmıştı yuvası dediği evi ; içindeki bütün anılarıyla.

Babası o eve yanmış bir ceset koyup Lavina'ya da intihar etti süsü vermişti; hem oğlundan ona kalan son şeyi korumak, hemde intikam almak isteyen kızının bu isteğini yerine getirmek için.

Lavina eve girip, sadece arada bir yatmak için kullandığı odaya girdi. Aynanın karşısına geçti. Bu kadın Lavina mıydı ?

Kömür karası saçlar, esmer bir ten , eskisi gibi bakmayan siyah lensle kapatılmış gözler ve geçirdiği ameliyatlarla değişen yüzü. Hiç biri Lavina'ya ait değildi ki. Bunlar Geceye aitti !

Her şeyiyle Lavina ölmüştü artık. Merhametli, vicdanlı, hayat dolu o kadın sevdiklerini gömdüğü gün onlarla beraber girmişti o toprağa.