Chapter 11
Ilang araw na din ang lumilipas. Okay naman kami ni Andie, ang totoo nga niyan lagi niya akong tinatawagan. Nangungunsulta kung anong pwedeng gawin. Iba talaga si Andie, kahit kelan din naman hindi niya ako binastos, iba lang talaga ang tingin ko sakanya nung una. I guess first impression doesn’t last after all.
“hi ate. Good morning, good mood ka yata?” kumusta ni Ivy.
“halata ba? Ikaw din” saka ko siya nginitian.
“OMG ATE!” nagulat ako sa biglang pagsigaw niya. no. excited siya. another no. nagulat siya sa pagngiti ko sakanya.
“what?” iniba ko ang facial expression ko. ayoko yung nakakaattract ako ng atensyon ng mga kaklase namin.
“ngumiti ka! Nginitian mo ako!” I rolled my eyes after her declaration. Ano ngayon kung ngumiti ako?
“was that unusual?” I asked her. Not demanding for an answer, just asking. Curious maybe.
Hindi niya ako sinagot by word but instead she happily nod at saka niya hinawakan ang kamay ko.
“so what are you doing?” I asked her as if I was disgusted by her action. She’s not offended or what, she’s used to it anyway.
“wala lang. so happy.” Sabi niya na halos mangiyak na siya.
Nakakapagpaiyak na pala ang pagngiti ko? magawa nga ng madaming beses ng umiyak siya ng umiyak.
“ahm ate, nung nawala kayo sa event nung dun sa university, saan ka nagpunta? Umuwi ka na ba nun? Sorry sa inasal ni Zydn. Pero alam mo ate nun ko lang din siya nakitang ganun. Kaya nanahimik lang ako. kasi natatakot ako” she explained.
“drop the ate, call me Andrea or Coreen” kinuha ko yung libro ko at binasa ko ito. I’m not interested with Zydn’s sudden burst the last time.
BINABASA MO ANG
Prove Me Wrong
Teen Fiction[NO SOFTCOPIES] Hindi ko alam kung paano makibagay. Ang pangyayaring iyon ang nag-udyok saakin na maging ganito ako. Ang pagiging iba sakanila, ang ugaling taglay ko at ang paniniwala ko ang tanging mayroon ako para maprotektahan ang sarili ko. Hind...
