I'm Lost(Brave girls series#1)

IL23

Missed

Vannamei'S POV

Its been a long time ago. But I still remember it clearly. Hindi ko alam kung bakit nangyayari ito pero mahirap paniwalaan na kinalimutan na niya ako.

We made a promise together but we end up alone.

Hindi man kami matagal ng nagsama pero sapat na yun para magkaroon kami ng connection called, friendship.

Matagal man kaming hindi nagkita pero kilala ko siya kahit lumipas na ang labing dalawang taon.

Yung feel nang nakita ko siya dati, ganoon din yung muli kaming nagkita pero napawi ang saya dahil kung tinignan niya ako na parang hindi ako kilala.

Pain stab repeatedly in my heart. Seing her look at me strange. Kinalimutan na niya ako. Oo alam ko ako ang unang nang iwan pero para tratuhin ako ng ganito hindi na ata makatwiran yun.

Imbis na ipaalala ko sa kanya kung sino ako. Galit ang naramdaman ko ng baliwalain din niya ako.

Alam kung mali pero masisi mo ba ako? Tao ako nagkakamali pero hindi sapat yun para gantihan ako ng ganito.

Iniwan ko siya noong kailangan niya ako. Hindi ko naman ginusto yun. Kung maibabalik ko lang ang nakaraan matagal ko ng ginawa pero hindi eh. Wala na nangyari na, ano pang magagawa ko?

Sa tagal non, alam kong mapapatawad niya ako. Yung mga tao nga na nanakit sa kanya, pinatawad niya ako pa kaya?

I treat her not nice. Tinatarayan ko siya, iniirapan at kung ano ano pang pagtataray na kilos ko. Hindi ko kasi mapigilan. Sa tuwing nakikita ko siya, naiinis ako.

Bakit ganoon pa rin siya. Napakabait, siya na nga itong naaagrabiyado pero hindi pa rin niya ginagawa na gumanti. Napakabuti ng puso niya to the point na gusto ko ng tanggalin na kahit papaano ay makaramdam naman siya ng galit para sa iba.

"Eve!" Mahinang bulong ko habang nakatanaw sa kanya. We work in the same Cafe but acting stranger.

Gusto ko siyang confrontahin kong ginagawa niya ba ito para gantihan ako o hindi? Kasi kahit na gustong-gusto ko na siyang yakapin hindi ko magawa dahil. Ang layo-layo na niya sa akin.

Ang layo-layo na niya sa amin. Ganoon na ba katindi ang pagkakasira ng tiwala niya? Alam ko mayroon na siyang pader na binuo noong panahon na nakilala ko siya.

Mahirap siyang maabot noon pero mas lalo atang naging mahirap ngayon. Nalulungkot ako sa kanya dahil hindi lang nakasarado ang puso't isip niya kung hindi ay nakakandado na rin ito.

Ang susi ay nasa kanya. Kung bubuksan pa niya ang sarili niya o hindi na. Guilty ako dahil feeling ko isa ako sa nagparanas sa kanya niya. At gusto kong pawiin pero siya na ang nagbibigay ng dahilan upang hindi ko magawa.

Hanggang ngayon naalala ko pa rin kung paano kami nagkakilala. Sa gulo ng buhay natagpuan namin ang isa't-isa.

"Kailangan na nating umalis dito, Javier. Nanganganib ang buhay natin!" Natatakot na sabi niya Mama kay Papa. Masyado pa akong bata para malaman kung anong nangyayari pero isa lang ang alam ko.

May gustong manakit sa pamilya ko. Hindi ko alam kung sino. Kung bakit nila gagawin yun. Takot ang bumalot sa aming lahat.

Natigil ang usapan nila Mama ng dumating ang mga body guard ni Daddy. May binulong sa kanya bago sila umalis. Kita ko ang kaba na naramdaman niya.

"Mag impake na kayo, aalis tayo dito ngayon ding gabi" Matigas niyang utos sa amin. Agad naman kaming sumunod sa kanya. Kasama ko ang kuya ko sa pagbalik sa kwarto namin.