IL42

67 2 0
                                    

Drift apart

Sound of people chattering, a sound of clock, monitor and water. Sumasakit ang ulo ko sa mga naririnig ko. I slowly open ng eyes. Blur sight I scan where I am.

Until I catch one's atention. And they Messy. Unti-unti naman bumabalik ang linaw ng paningin ko. Puro puti ang mga nakikita ko.

Familiar scent of room that I always smell since. Hospital room, I confine again. Lagi na lang. Kailan ba ako makakaalis dito. Minsan ko na ito naging tahanan noon.

Noong panahon na madalas umatake ang akin sakit. Sakit na wala pang lunas. Sakit na hindi pangkaraniwan. Natatanging pinagkalooban para ano?
Hanggang ngayon hindi pa ito matukoy ng mga Doctor. They still finding what kind of cancer case is it. They said, it was a bone cancer. The other it was a blood cancer. But the other can't identify what really is it.

This cancer strike my bone together with my muscle. Hanggang ngayon nagsasaliksik pa sila dito. They giving me hope that I lost a grip for a long time ago.

Hindi naman masama na umasa pero matagal na akong umaasa na malalagpasan ko ito. Pero nawala lahat ng iyon ng bigyan ako ng taning.
All hope that I save for my self. Was gone, I feel like living to enjoy the moment of my life extant here. Then, as I promise to them. I will finish all my list before I will gone in this beautiful yet chaotic world.

I wait a few minute before my vision back. Doon ko na nakita my malinaw nasa hospital nga ako. I scan the surrounding and I find them.

The people whose been beside with my while I'm finding my self. A tears fall in my eyes. Matagal akong naghahanap andito lang pala sila sa tabi ko.

I was wrong finding someone who can give me what I am searching for. I was wrong for finding them in a wrong road. Kaya pala kahit sa hinaba-haba na ng lakbay ko tila ba walang katapos na daan ang nakikita ko. Yun pala matagal ko na silang nalagpasan. Hindi ko sila pinansin ng pinakita nila sa akin na sila pa lang sapat na.

Pero I was angry with my self. Hindi ko sila pinansin ng ipakita nila sa akin kung gaano ako kahalaga. Pero sila hindi ko man lang sila pinahalagahan.
Binuka ko ang bibig ko para mag sorry sa kanila. Pero walang lumalabas ni isang salita. Nanunuyo ang lalamunan ko. Ilan araw na naman ba akong tulog?

"Devina!" Isang malakas na sigaw ng pangalan ko ang nakakuha ng atensyon ko. Kapapasok lang niya ng mapansin kaagad ako.

Nagsilingunan naman silang lahat ako akin. Isang kisap mata lang nasa harap ko na sila. Pinapaulanan ako ng mga tanong. Hindi ko na alam kung sino ang uunahin ko.

Kung hindi pa siya dumating. Baka hindi na ako makahinga sa dami ng tanong nila.

"Leave her alone. Hindi na siya makahinga sa dami ng tanong niyo. Kagigising lang niya. Give her time to rest first." Isang malalim niyang suway sa mga kasamahan namin. Malamlam na tingin ang pinakita niya sa akin. He look stress for the past days. Black circle around his eyes made me realized that he was exhausted for me. But his posture never change, how I miss to see his feature.

"Ahemmm, matunaw yan!" Umuubong singit ng isang mapang asar na boses. Hanggang ngayon hindi pa rin siya nagbabago. Kahit na hindi pa ako ganoon nakakarecover. Masamang tingin ang pinukol ko sa kanya. Nag acting naman siya na wala siyang ginagawang kalokohan.

"What?" Takang tanong niya yung tingin na inosente. Hindi mo na ako maloloko, Blyst.

"Blyst!" Warning nila kay Blyst. Tinaas naman niya ang kamay niya.

"I'm defeated" Sumusuko niyang saad sa amin.

"Water!" Offer sa akin ni Geff. Malugod ko naman itong tinanggap. Kailangan ko ng tubig para mabasa ang tuyo kung lalamunan.

I'm Lost(Brave girls series#1)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon