I'm Lost(Brave girls series#1)

IL1

Outcast

Seating under this old Mango tree waiting for them to arrive. It's about a minute, our call time has passed, still no one come here.

I started to recall, what I heard yesterday. I think they are right. I just shake my head in dismay. Napatingin sa langit na ngayon nagbabadyang umulan.

Nakikisama yata sa akin pati ang panahon. Buti pa ang panahon nakikisama, ang iba kaya?

'Ay nako Devi! Tama na nga wag ka ng umasa na may makakakita sayo, at makikipagkaibigan.'

Kaya bago pa magbayad ang mga luha ko, tumingala na ko para pigilan ito. Ang hirap talagang makibagay. Friendly naman ako, bakit wala pa rin makitang, Kaibigang tunay na maituturing?

Nagtagal pa ng kunti bago ako nagdesisyong umalis na, baka maabutan pa ko ng ulan, mahirap na. Habang palakad pauwe, naalala ko na naman kung anong pinunta ko doon.

Siguro mabuti narin yun para hindi na ako mahirapan kapag aalis na ko. Mabuting hindi na nila malaman parang wala din naman kasi silang pake kung sasabihin ko din eh.

Napayuko naman ako sa mga naiisip. Kapag ba sinabi ko kila Mama, papansinin na nila ako? Kapag ba sinabi ko sa kanila aalagaan din nila ako tulad nila ate? Kapag ba sinabi ko sa kanila hindi na nila ako iiwan? Kapag ba---

Hay nako Devi! Ayan ka na naman. Alam mo naman na ang sagot dyan diba?

Tsk! patuloy pa rin ako sa paglalakad. Teka saan nga pala ako pupunta?

I drown on my own thoughts that I forgot where I go.

Habang iniisip ko kung saan nga ba ako pupunta, bigla ako napaupo. Hindi ako kaagad nakatayo. Tulala pa rin akong nakaupo. Napakurap kurap ako ng mga nakailang beses. Gulat sa bilis ng pangyayari.

"Miss -" a man's rushing voice call me, He sign before apologize on me, "Sorry."

I blink twice, and look up on him, "Huh?"

His lips press together with a slight frown. "I said, Sorry!"

"Okay," sagot ko, habang nag papag pag sa sarili. Saglit ko siyang tinignan. Mariin ang tingin. Kita ko ang pag kainis sa sinagot ko. Ni hindi naman tunay ang paghingi ng tawad.

I bow my head instead, and leave him on his place.

Sa Zena Cafe pala ang punta ko. Bigla kong naalala.

Isa akong working student, kahit na mayaman ang pamilyang kinabibilangan ko.

Talaga ba?

Hay! Mayaman nga, kung hindi naman nila ako binibigyan ng kahit maliit lang na allowance edi wala din. Kaya ito nagpa- part time job. Para kahit papaano may panggastos sa mga gastusin ko.

Ilang oras pa at nakaabot rin ako sa pinagtatrabahuhan ko. Yun oh! Sakto bago pa magtime nakadating na ko.

Kaagad akong dumeretso sa likod kong saan yung mga locker ng mga empleyado.

"Uy! Dev andito ka na pala," bati ni Marco, Isa sa mga kasamahan ko dito.

Napahinto ako sa pagbukas ng locker ko, at lumingon sa kanya, "Ah! Oo, kadadating lang."

He nod at me, and said, "Ah! ganon ba -" He paused and switch his position. "Sige pala mauna na ako sa iyo."

Pinanood ko lang siyang pumasok sa loob ng Cafe. Saka ko lang pinagpatuloy ang pag bukas ng locker.