Siódmy kwietnia niegdyś był to mój ulubiony dzień. Dzisiaj marzę o tym by nie istniał. Siódmego kwietnia zeszłego roku straciłam wszystko, co kiedykolwiek kochałam. Od tamtego dnia przestałam cokolwiek czuć. Zakładam maskę zimnej, chamskiej suki. Pr...
Jechałam motorem za czarnym samochodem mojego wujka. Droga nie była śliska, pomimo iż na poboczu leży śnieg. W końcu mamy dwudziesty stycznia. Jadę za wujkiem do mojego nowego domu. Wcześniej mieszkałam z dziadkami niestety nie są już w stanie nade mną zapanować i się mną dłużej opiekować. Dlatego wujek i ciocia postanowili się mną zająć.
Będę w klasie z moją kuzynką Di, która jest ode mnie o rok młodsza, w sumie to z tego, co od niej wiem to prawie każdy w klasie jest ode mnie młodszy. Jest tylko jeden chłopak, co nie zdał pierwszej klasy tak jak ja tylko, że on na swoje widzimisię a ja przez to, co się wydarzyło niecały rok temu.
Łza spłynęła po moim policzku. Potrząsnęłam głową odganiając wspomnienia. Ehhh jeszcze niecałe dwadzieścia minut drogi i będziemy na miejscu. Mogłam jechać z wujkiem samochodem, ale wolałam moje dwa kółka niż słuchanie jego zaiste ciekawych historyjek z dzieciństwa oraz zachwalanie, jaki to mój ojciec był wspaniały. Gdyby tylko znał prawdę inaczej by o nim myślał. Mam tylko nadzieję, że nie zamęczył Hery swoim gadaniem.
No jesteśmy na miejscu. Zaparkowałam swój czarny motocykl na podjeździe obok auta wuja i zsiadłam z niego. Podeszłam do samochodu otwierając tylnie drzwi, przez które od razu wyleciała zadowolona Hera. Hera jest dużym psem rasy owczarka francuskiego beauceron. Z tylnego siedzenia zabrałam sportową torbę i futerał na gitarę ze wzmacniaczem. Wujek wyjął z bagażnika moją czarną walizkę i jeden karton, po czym zamknął samochód narzekając trochę na to jak mało rzeczy posiadam. No cóż więcej mi nie potrzeba. Udaliśmy się w stronę drzwi wejściowych. Otworzyłam drewnianą powłokę przepuszczając mężczyznę przodem ze względu na ciężar, jaki niesie. Hera podreptała zaraz za nim.
Na wejściu zostałam zaatakowana przez ciocię i Dianę. Oddałam uścisk. Po czym zaczął się grad pytań.
-Jak minęła podróż? Nie było komplikacji? Jechałaś ostrożnie? Dlaczego masz tak mało rzecz?! –Pytała ciocia.
-Dobrze. Nie. Tak. Więcej nie potrzebuje. –Odpowiedziałam na zadane pytania.
-Mamo daj spokój! –Krzyknęła Di. –Choć Yuzuki pokaże ci twoje królestwo. –Mówiła ciągnąc mnie za rękę w kierunku schodów. –Spokojnie zadbałam o to by nie było żadnych pastelowych elementów.
-Dzięki wiesz jak nie lubię tych jaskrawych kolorków.
-Tak, tak królowo mroku. –Zaśmiała się. Moja twarz dalej pozostała obojętna, lecz w duchu także się śmiałam z jej komentarza.
Weszłyśmy po schodach i otworzyłyśmy pierwsze drzwi po prawej. Pokój ten był w odcieniach czerni, granatu i krwistej czerwień. Ściany były czarno-granatowe. Panele były z ciemnego brązu tak samo jak meble. Na podłodze leżał czerwony puchaty dywan. Naprzeciwko wejścia stało dwuosobowe łózko z krwistoczerwoną pościelą a nad łóżkiem było wielkie okno z zasłonami koloru pościeli. Koło łóżka po obu stronach stały szafeczki nocne. Po lewej od łóżka było okno z parapetem służącym za sofę, na którym leżały poduszki również w odcieniu czerwieni. Po prawej od łóżka stało duże biurko a obok niego brązowa komoda oraz szklane drzwi prowadzące na balkon. Koło drzwi wejściowych stała ogromna szafa z lustrem a obok niej drzwi zapewne prowadzące do łazienki. Łazienka była zachowana w odcieniach szarość. Była tam wanna, prysznic, umywalka z szafeczką i lustrem. Szafka na ręczniki, kosz na pranie oraz sedes. Jednym słowem IDEALNIE.
Resztę dnia spędziłyśmy na rozpakowaniu moich rzeczy i na ploteczkach. Zwiedziłam też resztę domu przy tym dowiedziałam się, iż moja kuzyneczka zakochała się w chłopaku o imieniu Lysander. Oboje mają ten wiktoriański styl. Nie powiem brzydki to on nie jest, ale nie mój typ. Raczej nikt nie jest w moim typie, jak na razie. Rozmawiałyśmy tak do godziny drugiej w nocy aż w końcu usnęłyśmy w moim nowym pokoju.
Yuzuki
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Diana
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
