Ölüme Beş Kala

20. BÖLÜM

İyi okumalar...

Adama korktuğumu belli etmemeye çalışarak hunharca gülmeye başladım. Adam bana iyice yaklaşıp "çok güzel gülüyorsun tatlı kız" dedi. Biraz daha yaklaşmaya çalışınca omuzlarından itip geldiğim yöne  doğru koşmaya başladım.

Bir-iki kilometre koştuktan sonra telefonum çaldı. Telefonu cebimden çıkarıp kimin aradığına baktım. Kayıtlı olmayan bir numaraydı arayan. Tereddütlü bir şekilde telefonu açıp kulağıma götürdüm. Karşıdaki ses çok tanıdıktı ama kim olduğunu çözememiştim. "Barış?"dedim. "Hayır ben Barış değilim. Ben yetimhane görevlisiyim. İşlemlerinizi yaptık. Yarın sabah burda olmanız gerekiyor" dedi. "Hayır ben gelmiyorum. Arkadaşımın babası beni yanına alacak" dedim. "O işler öyle kolay değil hanımefendi. Hem öyle olsa bile başta buraya gelmeniz gerekiyor" dediğinde konuyu daha fazla uzatmayıp "tamam, ben yarın gelirim" dedim ve telefonu kapattım. Tanıdığım yollara gelince rahat bir soluk verdim. Tekrar telefonum çaldı. Ateş'in aradığını görünce telefonu  açtım.

"Efendim Ateş?"

"Nerdesin?"

"Eve gideceğim"

"Daha gitmedin mi?"

"Hayır daha yeni gidiyorum"

"Tamam ben de geliyorum"

"Tamam" dedim ve telefonu kapattım. Ardından eve doğru yürümeye başladım.

  

                                            ●●●

Ben eve vardığımda Ateş çoktan gelmişti. Onu site kapısının önünde görünce koşarak yanına gittim ve sarıldım. Ateş'e ihtiyacım vardı. Ona sarılmaya, gözlerinde kaybolmaya...

Bir süre Ateş'le sarıldık. Hiç konuşmadan, sessizliğimizi, içimde kopan fırtınayı dinledik. Geri çeklidiğimde cebimden anahtarı çıkardım ve kapıyı açtım. İçeri girmeye cesaretim yoktu. Kapıda durup karanlık evimi izledim. Nasıl da içimi yansıtıyor bu ev diye düşündüm. İçinde bir şeyler olan zifiri karanlık!..

Benden bağımsız hareket eden ayaklarım eve girdi. Elimi götürüp ışığı açtım. Salona ilerledim. Ellerimi koltukların üzerinde gezdirdim. Annem çok severdi bu koltukları!..

Daha sonra yatak odalarına gittim. Koltuğun üzerinde babamın kazağı duruyordu. Oraya gittim ve kazağı elime aldım. Kokladım. Babam kokuyordu hala! Gitmeyen kokusunu tüketmek istercesine kokladım! Sonra elimdeki kazakla beraber yataklarına oturdum. Ateş de geldi yanıma oturdu. Beni kollarıyla sardı. Zaten ağlamak üzereydim. Ateş de sarılınca göz yaşlarıma engel olamadım. Tamamen Ateş'e bıraktım kendimi. Bugün sessiz kalmaya özen gösteriyorduk. Bir süre o şekilde bekledik. Kaç dakika geçti bilmiyorum. Hatta zaman geçti mi onu bile bilmiyorum!..

Daha sonra yavaşça kalktım ve Mert'in odasına gittim. Dolabın üstünde bir kutu vardı. Onu orda ilk defa görmüştüm. Yetişemeyeceğim için Ateş'ten almasını istedim. Ateş uzanıp kutuyu bana verdi. Kutuyu açtığımda Mert'in küçükken yaptığı resimler, fotoğraflarımız ve kendince yazdığı bazı şeyler olduğunu gördüm. Kağıtların en üstündekini alıp okumaya başladım.

"Merhaba abla;

Eğer bu kağıdı okuyorsan, yanında değilim demektir. Zaten yanında olsam hayatta okutmazdım. Dalga geçerdin falan hiç uğraşamazdım seninle. Neyse ya, babamın işi için şehir dışına çıkıyoruz. Sende bilirsin ben ilk defa şehir dışına çıkıyorum. Heyecan ve korku ile oluşan bir his var içimde. Abla, yüzüne karşı söylemek isterdim ama evde değilsin. Seni çok seviyorum güzel ablam.  Bir de Alev'i...
Bir türlü açılamadım ona. Karşısına geçip de 'seni seviyorum' diyemedim. Ama çok seviyorum. Ateş abi de seni seviyor. Normalde olsa böyle söylemezdim. Hatta kıskanırdım ama konu Alev'in abisi olunca işler değişiyor sanırım :)  (emojilerim harika abla. Sakınlıkla dalga geçme)
Neyse abla. Dedim işte seni çok seviyorum. Sen de beni çok seviyorsun demi? Evet dediğini duyar gibiyim. Söylemene gerek yoktu. Zaten biliyordum :D
Ne olursa olsun kendine iyi bak abla. En azından benim için tamam mı? Ha bir de Ateş abi için. Ateş abi de kendine Alev için iyi baksın. Alev kaynanam ve kayınbabam için baksın. Onlar çocukları için baksın. Annem sana iyi baksın. Sen babama iyi bak. Babam gelinine ve gelişine iyi baksın. Ne diyorum ben ya!? Neyse işte kendine iyi bak..."