Ölüme Beş Kala

14.BÖLÜM

     Medya da Merve karakteri var...

    İyi okumalar 💖💖💖

Gidip sırama oturdum ve kağıtta yazanı sesli bir şekilde okumaya başladım;

"Günaydın güzelim. Düşüneceğim derken uyumamışsın gece" söylediğim son cümleyi benimle beraber Ateş de söyleyince, başımı kaldırıp ona baktım. "Gözlerinden belli. Yapma bir daha böyle. Şimdi koy başını sıraya, uyu. Bir daha da uykusuz kalma" diye devam etti Ateş. Kağıtta da aynı şeyler yazıyordu. Ben öyle şaşkın şaşkın Ateş'e bakarken, geldi ve yanıma oturdu. Elimi avuçlarının arasına aldı. "Konuşalım mı?" diye sorduğunda başımı onaylarcasına salladım. "Şimdilik sadece dinle tamam mı? Sorularını ve yorumlarını sona bırak" diye devam etti. "Tamam" dedim. Derin bir nefes aldı. Sanki yıllardır söylemek, anlatmak istiyormuş ama yapamamış gibiydi hali. Ben sustum. O konuşmaya başladı. "Biliyorum, herkesin sorunları vardır. Üzüldüğü, ağladığı... Hatta bazen konuşamadığı anlar vardır. Bende öyleyim Su. Seni otobüste gördüğüm o günden beri sadece kendimi kandırdığımı anladım. Ben karanlıkta kalmıştım o gün. Sonra kendimi teselli etmeye başladım. Hiçbir şeyin benim yüzümden olmadığına inanmaya başlamıştım. Güneşi gördüğüm her sabah, yaşadığımı sandım." dedi. Gözleri dolmaya başlamıştı. Gözlerini dolduran şey duygusal olması mı, yoksa karanlık geçmişi mi bilmiyorum ama onu bir daha böyle görmek istemiyordum.

Sebebini bilmediğim bir şekilde benim de gözlerim dolmaya başlamıştı. Birden kollarını iki yana açıp gülmeye başladı. "Baksana halime. Ne kadar acınacak haldeyim. Su, kaybetmek istemiyorum seni. Ne olur çabuk düşün. Her an seninle olmak istiyorum. Seninle yaşamak, seninle yaşlanmak istiyorum. Biraz hızlı olduğumu düşünebilirsin. Ya da içinden 'ne diyor bu çocuk' da diyor olabilirsin. Ama vakit yok. Hızlı olmak zorundayız Su. Hayat çok hızlı. Dünya durmuyor. Acaba dönsem mi diye düşünmüyor. Bizde duramayız. Biz de hızlı olmalıyız! Anlıyor musun? Kaybedemem seni!" dedi. Ateş haklıydı. Duramazdık. Hızlı olmalıydık. Dolu gözlerimin arasından kollarımı Ateş'e sardım. Sımsıkı sarıldım. Ama o daha sıkı sarıldı. Aramızdan rüzgar bile geçemezdi şimdi. İçimden gelen şeyi yapıp, Ateş'in kulağına "seni seviyorum" diye fısıldadım.

Birden Uygar'ın sesini duydum. "Çıkın çıkın yanlış zamanda geldik" dedi. Diğerleri de bize bakıp güldüler ve sınıftan çıktılar. Ama pek takacak durumda değildim. Ateş de takmıyor gibiydi. Ama eğer biraz daha böyle dursaydık ağlayacağımı biliyordum. O yüzden Ateş'ten ayrıldım. Aklıma gelen şeyle güldüm ve "ama hala sevgili değiliz" dedim. O da güldü ve "o da olacak" dedi.

                                             ●●●

Biz tam diğerlerini çağıracakken dışarıdan sesler geldiğini duyduk. Sanki kavga ediyor gibilerdi. Birbirilerine bağırıyorlardı. Ama sesler bizimkilerden geliyordu. Ateş'le birbirimize bakıp kapıya doğru koşmaya başladık. Elimi kapının koluna koydum. Tam açacaktım ki "çekilin lan  önümden. Su'yu göreceğim" diye bağırdı Barış. Bu çocuk da taktı bana ya. Acaba yine ne için özür dilettirmeye çalışacak? Ateş "Su açsana kapıyı" dediğinde kendime geldim ve kapıyı açtım. Açar açmaz benim kucağıma Esila, Ateş'in kucağına ise Furkan düştü. Bunlar cidden umursamaz ya! Telefonlarıyla oynuyorlarmış. Bir de kapıya yaslanmış salaklar! Sabır dilercesine başımı yukarı kaldırdım ve indirdim. O iki gamsızı eski hallerine getirdikten sonra bizimkilerin yanına gittik. "Ne lan? Ne istiyorsun!?" diye sordum sinirli bir şekilde. "Seni istiyorum" dedi. Ne? Beni mi istiyordu? Ben cevap veremediğim sırada Ateş sinirli bir şekilde Barış'ın üstüne yürüdü ve "seni bir isterim var ya!.." diye bağırdı. Hemen gidip Ateş'i tuttum. Çünkü bu gidişle kavga edeceklerdi. Uygar ve Furkan da Barış'ı bir şekilde ikna edip gönderdiler. Ateş'i kolundan tutup sınıfa götürdüm. Zaten bir kaç dakika sonra da hoca geldi. Dersi dinlemeye çalışıyordum ama çok uykum vardı. Ateş bunu fark etmiş olacak ki "uyuyalım hadi. Bende çok fazla uyuyamadım" dedi. Gülümsedim ve "tamam" dedim. Sonra başımı sıraya koydum ve uyudum.