My Butler Boyfriend

Chapter 2

CHAPTER 2
Under the rain

"Come up to meet you
Tell you I'm sorry
You don't know how lovely you are
I had to find you
Tell you I need you
Tell you I set you apart

Tell me your secrets
And ask me your questions
Oh let's go back to the start
Running in circles, coming up tails
Heads on a science apart~"

I rolled my oh-so beautiful eyes heavenward. Dahil sa kanta nito'ng si Ashton, my not so-handsome cousin. Problemado 'yan dahil nag break sila ng jowa niya. At ang masakit pa 'don kaya naki-pag break sa kanya ay dahil mas mahal daw nito yung kapatid niya'ng si Azure! What a great love triangle!

Sabi ko na 'e. Love can make you stupid. Love hurts. Love can make you do things you didn't know you can. Pero diba parte naman ng pagmamahal ang masaktan?

"I was just guessing at numbers and figures
Pulling your puzzles apart
Questions of science, science and progress
Do not speak as loud as my heart~"

Di ko na napigilan ang sarili at hinatak ang saksak ng karaoke. Takte! Ang sakit sa tenga! Mabutas pa eardrums ko e!

"Ano ba, Ash! Tumigil ka na nga! Langya masisira eardrums ko sayo eh!"
Saway ko sa kanya. Sinimangutan niya lang ako at umupo na sa couch sa tabi 'ko.

"Grabe ka sa'kin, 'couz. Ayan na nga lang ang ginagawa 'ko para makalimot e." Aniya at nilaklak ang red wine na nasa table. Psh! As if naman kapag uminom siya  tommorow morning ay hindi na siya masasaktan ulit.

"Alam mo, may mga bagay ba di na dapat pinagtutuunan ng pansin. Kasi meron namang ibang tao na laging nandiyan para sa'yo. Sadyang bulag ka lang at pinipilit mo'ng ipagsiksikan ang sarili mo sa taong ayaw naman sayo." banat ko sa kanya. That's true! You can't force people to be with you when what they really want is to be with someone they love. Wala ka'ng laban.

"Edi wow!"  Binatukan ko siya.

"Aw! Ano na naman ba, Mizuki?" reklamo niya na para'ng sobrang sakit ng batok ko sa kanya.

"Hay nako. Bahala ka na nga sa buhay mo!" Saad ko at tumayo. Isinukbit ang Channel handbag at lumabas na. Leaving him broken hearted. Hindi ako marunong mag-comfort 'no. Ano'ng akala niyo sa'kin kung bakit nandoon ako? tinanong ko lang kung tumawag ba sa kanya si mommy.

Paglabas ko ng building saktong bumuhos ang malakas na ulan. The surrounding of dark and rainy street with only one post lamp, source of light is so creepy.

Aish wala naman ako'ng dalang payong!
Wala ako'ng choice kundi tawagan ang butler ko.

"Sunduin mo'ko dito. Text ko sayo ang address."

Hindi ko na hinintay na maka pagsalita siya agad ko'ng ibinaba ang tawag.

Nang matanaw ko siya ay tinaas ko ang kamay ko. Umilaw ang headlight ng sasakyan at huminto ito sa harapan ko.

Tahimik lang ako sa sasakyan habang nakahead set. Pini-feel yung kanta. I hummed.

"He's so tall and handsome as hell... he's so bad but he does it so well~"

"Tumawag sa'kin ang Mommy mo." Agad akong napatingin sa kanya. Tinanggal ko ang headset na suot at itinuon ang atensyon sa sasabihin niya. This must be important.

"Talaga?" Excited ko'ng sabi.

"Yes." lumunok siya. His adams apple waved.

"She said she doesn't want to talk to you so she will not call anymore. Sa'kin nalang."
napakibit-balikat nalang ako sa narinig. Lagi naman. Ang sakit lang. Anak niya 'ko 'e. Ano naman ang dahilan niya para hindi ako kausapin?

"B-bakit?" Utal ko'ng tanong. No! Di ako pwedeng umiyak! Not here Mizuki... not here please!

"I don't know. I asked her why, pero di niya ako sinagot. I don't want to force her if I don't want to lose my job." Aniya habang tumitingin sa kaliwa't kanan ng daan.

"Anong hindi mo alam? Dapat inalam mo!" Sigaw ko sa kanya at bumaba ng sasakyan. Mabuti nalang at nasa kanto na kami ng village at nakahinto siya.

"Mizuki!" Dinig ko'ng tawag niya. Pero hindi ko siya pinansin. Naglakad lang ako palayo at hindi alam kung saan pupunta. I have no friends here in our village. At panigurado ako'ng wala akong matutuluyan.

Napatanga ako nang naisip ko'ng ako lang pala mag isa sa bahay. Kaya bakit pa'ko aalis? as if naman na nandun si Mommy at lalayas ako para di siya makita. Hayst, stupid Mizuki!

Naglakad ako ng naglakad. Malayo pa ang bahay namin dito. Siguro aabutin ako ng isang-daang taon dito kakalakad bago makarating sa bahay.

Maya maya pa ay  bumuhos ang malakas ulan with matching kidlat pa! Wala ako'ng dalang payong nor cellphone to call my freakin' butler to pick me up here. Aish!

Ayos lang mabasa. Nag replay sa isip ko ang nangyari kanina.

"Tumawag sa'kin ang Mommy mo."
"Talaga?"
"Yes."
"She said she doesn't want to talk to you so she will not call anymore. Sa'kin nalang."

Hindi ko mapigilang maiyak.

Oh really Mommy? Why are you making me feel like i'm a damn stranger, na tinutulungan mo lang kasi naaawa ka. You pity me cauz no one wants to take care of me.

Am I even your daughter?  All those years you pretend that you have no daughter?

I hate myself, I hate my mom, I hate anyone and I hate the whole damn fuckin'  universe!

Is God really true? I always feel like he can't hear any of my prayers. Kung totoo siya, bakit niya ako hinahayaang mag suffer ng ganito?

World is so unfair! I don't need any material things! I just needed my mom! Pero bakit ayaw niyo siya'ng ibigay sa'kin ha?!

Tumingin ako sa langit. Raindrops poured at my face. Doon ako umiyak ng umiyak. Feeling ko lahat ng sakit ay mawawala kapag iniyak ko ang lahat ng ito.

Ano ba'ng nagawa 'ko sayo? bakit ang sama mo sa'kin? bakit mo ako pinapahirapan ng ganito!

God... you can consider me as a sinner because I don't want to believe in you again.

"Mizuki!" I turned my face infront. And then there, I saw a figure of a tall man holding an umbrella. Mabuti nalang pala at umuulan. Hindi niya nakikita ang luha ko. I don't want to let him know that I cried. And still crying. Ayoko'ng umiyak sa harap niya. Baka akalain niyang mahina ako kahit totoo naman talaga.

"Ayos ka lang ba?" Nagulat ako. Nagulat ako kasi he was the first person who ask me if i'm okay. No one ever did that. Ngumiti ako ng pilit. If I have a chance to go in audition bilang artist, pasok na siguro agad ako sa top 5. I'm a great actress when it comes to this. Pretending that i'm okay when inside of me want's to scream in the top of my lungs.

"Oo naman. Bakit hindi?" Pinayungan niya din' ako kahit alam niyang basa na 'ko. Kaya ngayon, siya naman yung basa. Tss. So stupid.

"Bakit ka nagpapaulan? baka magka sakit ka niyan." He said. Tumingala ako sa kanya. I don't know kung guni guni ko lang but I saw a glimpes of worry in his eyes. Does he really care for me? Kailan pa?

"Alam ko'ng umiiyak ka, milady. Stop pretending. Just cry it all out." he said without looking at me.

Nagulat ako. Not because i'm wondering how did he find out, but because he knew that i'm just pretending.

"H-how did you know?" I stuttered.

Hindi siya sumagot bagkus ay niyakap niya lang ako ng mahigpit...

Yung sobrang higpit na para ba'ng nagpapatunay na naga-alala talaga siya sa'kin. Na para ba'ng ipinaparating nito na natakot siya sa ginawa ko kanina.

Why my heart is beating so damn fast?

A/N:

Thankyou for reading! hihi♥
Sa mga gustong marinig yung kinanta sa taas ni bebi Ashton eto yung link!

COLDPLAY- The Scientist
youtube.com/watch?v=RcX5DS5A