My Butler Boyfriend

Prelude

;

always remember,

my heart holds you

when my arms cannot.

starring...

Akira Mizuki Watanabe

Shawn Calixthe Weaver

Lianna Hurricane Crew

Fourth Adelaide

EDITED VERSION.

Disclaimer
This book is authentically written by the author. Before you produce/copy, please make sure you have a permission from the owner. All rights reserved. Plagiarism is a crime punishable by law.
WORK OF FICTION.

Copyright
@trumpetxcreeper 2019

This is for those who begs for attention. For those who don't know themselves yet. For those who thinks they've been living a lie all their life. And for those who's currently suffering of certain disease. You are brave enough to fight your silent battles.

I hope you find a happiness that you deserve.

***

PRELUDE

"Yaya! Did you saw my headset?" tanong ko habang pababa at sinukbit ang dalang bag sa likod. Nakalimutan ko pa ata sa locker ang airpods ko. Kainis! Pwede naman ako'ng bumili nalang ulit but I can't do that. Limited Edition ang design nun na may logo ng favorite kpop band ko. 

"Hindi pa po ako naglilinis, miss. Baka nasa kwarto mo pa'rin yun."

Umupo nalang ako sa rounded table namin at sinimulang kumain. Inirapan ko siya.

"That's the point. You haven't cleaning up my room. Diba sinabi ko sa'yo na thrice a week mo'ng linisan 'yon?" I said, annoyed as I throw her my dagger looks.

"Sorry po, miss. Lilinisan ko nalang mamaya." She apologized. Hindi ko na siya pinansin and I finished my food nalang at tumayo. I faced her and saw how her hands trembling in fear.

"I don't care about your sorry. Tandaan mo 'to. Isang pagkakamali pa, you will consider as unemployed person." I smiled sarcastically at naglakad na palabas. Nagulat ako nang lumuhod siya sa harap ko at sabay tulo ng mga luha niya sa Rusty Lopez ko'ng black shoes.

"H'wag po miss! Maawa ka sa'kin! may mga anak po ako. Kailangan ko po ng pera para sa pag aaral nila!" she said in a lower voice.

Hmp. Hindi ko siya pinansin at lumakad na palabas. Nahagip ng mga mata ko na hinahabol niya pa ako, but all I did was to close the door of my car. That stupid maid. Pinatakan pa ng luha ang black shoes ko. Sa inis ay pinahinto ko ang sasakyan sa isa'ng mall na pag-aari nila Lianna. Ang not-so beautiful ko'ng bestfriend.

Pumasok ako sa mall at dumiretso sa isa'ng kilalang fashion boutique. Wala ako'ng pake kahit ma-late ako sa school. Wala sila'ng magagawa kung ayaw nila'ng ma-bankcrupt ang school once na binawi ni mommy ang shares niya.

Pinili ko ang pinakamahal na nandoon. That Prada blackshoes with 2 inch heels. Sa totoo lang, pwede ko nalang ito ipabili sa shopper ko. At Isa pa, ayoko'ng naiiwan sa Fashion trend. My mom is one of the Crazy Rich Asians yet she lives in Florida. So it means, ako ang pumalit sa kanya dahil sa Asia ako nakatira.

Time marched so fast. I couldn't believe my day had passed na wala'ng nangyayari'ng sumusugod sa'kin at bigla na lang ako'ng hihilahin at sasambunutan. Of course I expect that. Most of the girls here inside the campus think i'm malandi that keep on digging on their boyfriends. Tss! Asa naman sila?! Like hello? I'm not that cheap para mang-agaw ng boyfriend ng may boyfriend. Sa ganda ko'ng 'to?!  How I hate being a threat tss.

When I got home, my phone vibrated. Tinignan ko ito to check who it is at automatic sinagot nang makita ang pangalan ni mommy ang caller.

"Malapit na ang birthday mo. What gift do you want?" I couldn't help but to smile. Akala ko she forgot na.

"Mom..." Ayon lang ang nasagot ko. Hindi ko man' lang masabi sa kanya na siya ang gusto ko'ng regalo. Kahit wala na ang mga bagay na meron ako. Kahit na wala na ako sa magandang school na pinapasukan ko. Basta umuwi siya dito at aalagaan niya lang ako ay okay na sa'kin. Kahit ang presensiya niya nalang ang regalo niya. Mas matutuwa pa ako kesa sa kahit anong regalo. What's the use of that when i'm not happy. Gusto ko siya'ng makasama sa mahahalaga'ng okasyon bawat taon. Gusto ko ngayong birthday ko ay kasama ko siya'ng mag celebrate.

"Hey,  are you still there? What the heck, Mizuki? Are you crying?" I received a curse from my Mom instead a birthday greetings. It's okay. Im used to it.

"Wag mo 'kong artehan, Mizuki. I'll call you later." Sabi niya sa kabilang linya atsaka ibinaba ang tawag. Of course, Mizuki. What do you expect? she would rather stay in her place than to go here to celebrate my birthday. Dahil mas mahalaga pa ang company kesa sa'kin. Bakit ganon? all I just want is to be with my Mom. It is too much to ask?

Bakit hindi pwede? Masyado ba'ng mahirap ang hiling ko? hindi ba niya kaya'ng ibigay ang birthday wish ko?

I don't need any material things. All I just need is to be with her. Kaya hindi ko rin masasabi na meron na ako'ng lahat ng gusto ko. Kung ang mommy ko na gusto ko'ng makasama ay wala dito.

Lumipas ang mga araw na wala'ng komunikasyon kay Mommy. Nagulat nalang ako na biglang may sumulpot na lalaki sa harap ko bago ako pumasok sa kotse at sinasabi niya na butler ko daw siya...

-Flashback 2 weeks ago-

"Sino ka?" Malakas at galit ko'ng tanong dito sa lalaki'ng kaharap ko ngayon. Kanina pa kasi siya sunod ng sunod sa'kin. Birthday ko ngayon at pumunta ako sa mall mag isa para sana bumili ng cake. Kaso lang naaalibadbaran ako dito sa lalaking to. Sunod ng sunod sa'kin! Okay, I get it. I'm young and beautiful and so hot. Hindi naman niya kailangan ipa-face sa'kin. I know that alright.

"I am your new butler, miss. Kanina pa kita gusto'ng kausapin but you don't seem to notice my presense." Napataas ang kanang kilay ko nang mapansing marunong siya'ng mag-tagalog. I thought he can't. He looks like foreigner to me after all. Lmao, Mizuki. Of course. Pinasadahan ko siya ng tingin with my arched eyebrows. Wavy hair, ocean eyes and a well built body. Bakit mukhang ang gwapo naman yata ng butler ko?

"Your mom sent me here." Dagdag niya pa. Nakapa-meywang ako napaisip ng ideya. Mabigat ang mga dala 'ko.

"Hindi mo agad sinabi, tss. Tutal butler naman pala kita hawakan mo'tong mga dala ko." pagsusungit ko sa kanya. Pinilit ko'ng huwag tumingin dahil sobrang ganda ng mga mata niya. Kainis. Why i'm so bothered ba?

Lumakad ako para sa next shop na pupuntahan ko nang mapansin na ang bagal niya'ng mag lakad.

"Bakit ang bagal mo—" napahinto ako nang matanto na hindi ko pa pala alam yung pangalan niya.

"Hmm. Ano nga ulit name mo?" Mahiya hiya ko'ng tanong. Natawa siya ng kaunti ngunit sumeryoso ulit ang mukha.

His laughter is so satisfying... like he didn't laugh for a long time.

Siguro kung hindi siya naka suit na pa'ng butler, napag kamalan na ako'ng yaya niya. But it's joke. Ang lame ko mag joke 'no? ganon talaga pag maganda. Haler.

"My name is Shawn... Shawn Calixthe Weaver."

-- -- --

DISCLAIMER.
If you are reading this on any other platfroms other than Wattpad you are very likely to be at risk of malware attack. If you wish to read this story in it's original, safe form, please go to

https://www.wattpad.com/user/trumpetxcreeper

Thank you.