My Butler Boyfriend

Chapter 24

Chapter 24
I saw that

Dumaan na naman ang isang linggo ng para'ng walang nangyari sa pagitan naming dalawa. I'm pretty sure he was just so drunk back then kaya niya nasabi 'yon sa'kin. Siguro ay wala siya sa sarili kaya kung ano ano'ng nonsense ang nasabi niya. I wanted to laugh at myself. Bakit ko ba 'yon sini-seryoso? eh ngayon kung makagalaw siya ay para'ng wala siya'ng sinasabi sa'kin na nakakapagtindig ng balahibo.

Fuck love. Fuck confession. Fuck his fake feelings. Fuck everything about him.

"Bes, okay ka lang ba talaga? sayang naman 'yang iniinom mo." Napalingon ako sa aking katabi.

"What?" I hissed.

"Para'ng galit na galit ka eh? tignan mo yung cup ng kape mo." She said worriedly.

Napatingin ako sa cup ng kape ko na nalukot na habang hawak ng kamay ko. Ni hindi ko manlang naramdaman ang init. What the hell!

"No. I'm okay Lianna." I whispered. Tumango nalang siya sa'kin at nagpatuloy sa pagtatype sa laptop niya.

We're currently doing our research paper dito sa isa'ng cafè na malapit sa village. Pagkatapos ay exam na. Kailangan ko pa'ng magsipag para makahabol sa lessons namin. Hindi ako nakapasok the whole 2 months. At dahil isa si Mommy sa board member ng school, hindi nila ako pwedeng ipa-expell ng basta basta kung ayaw nila'ng mawalan ng pondo ang school.

Yes, I'm bratty at school or anywhere, but i'm not stupid enough to let my grades drop just like that. Ayoko'ng bigyan ng dahilan ang mga mangaaway sa'kin ng ideya para bumaba ako. Hindi ako mahilig mag-aral, but I love books. Siguro ay ganon talaga. May iba't-ibang katangian ang bawat tao.

Huminga nalang ako ng malalim bago tinuon ang pansin sa monitor ng macbook ko. Kailangan ko ng matapos 'to kung gusto ko'ng pa makapagproceed  next school year.

Time marched so fast. Nang matapos kami'ng pareho ni Lianna ay mabilis ako'ng nagpaalam sa kanya dahil may gagawin pa kami ni mommy Monica. Gusto niya'ng samahan ko siya'ng mag-shopping dahil wala daw ang amigaś niya.

This is first time na nag-aya siya sa'kin. God knows how many times I prayed it to happen. At ngayon ay nagkakatotoo na. I don't know what to say anymore. Sana ay hindi ito panaginip. It's so good to be true. Para'ng dati ay sobrang iyakin ko pa dahil sobrang nahihirapan ako sa sitwasyon, ngayon ay iba'ng-iba na. The pain and challenges changed me to who I am now. Brave. A brave Akira Mizuki is now ready to face everything no matter how hard it is. Whatever it takes.

"Milady, the car is ready." His cold baritone voice echoed inside the parking lot. Hindi ako tumingin sa kanya  at nagdire-diretso na papasok sa likod ng sasakyan.

Para'ng lutang ako habang nakaupo sa loob ng sasakyan. Half of me want to ask him about that night. I want to ask him if he's freakin serious about all the fucking things he said. And the half wanted to keep quiet inorder for me to keep my pride.

Ang maganda'ng katulad ko ay hindi dapat first mover para makipag usap sa walang kwenta'ng lalaki. Dahil dapat ay sila mismo ang maghabol sa'kin para makausap ako.

"Milad—" nanlaki ang mga mata ko at mabilis na hinarap ang aking cellphone at tinawagan si Lianna.

"Yes, Lianna? ah yes... yes... ipapasa ko na bukas ang contribution ko sa research na'tin..." Para'ng tanga naman si Lianna.

"What? are you crazy Mizuki?"

Hindi ko siya pinansin at nagpatuloy lang ako sa pagsasalita kahit puro kagaguhan ang sinasabi niya sa'kin.

"Ganon ba? kailangan mamaya'ng gabi ay ipasa na?" Tumango-tango pa ako  para mapaniwala siya na kausap ko nga si Lianna.

"Ha?"