My Butler Boyfriend

Chapter 9

Chapter 9
Just his job

Matapos naming kumain ni Shawn ay bumalik ulit kami sa venue ng concert at pumila na. Habang nakapila ay nanginig pa ang kamay ko nang iabot ko sa  bouncer yung ticket ko.

Haha! I've been in different concerts but this one is my favorite. Of course! It's BTS bro!! The first legendary boygroup who beat The Beatles. 

Hmmp. 'Yan nga ba ang favorite mo o yung kasama mo? 

Aish! Aiggoooo! Bakit ganon? Para'ng may sariling desisyon yung utak ko at kung ano ano nalang ang iniisip. Am I crazy now?

Umiling nalang ako sa naisip at lumakad na papasok  ng dome. Ginala ko ang mga mata ko. Ang ganda! Hindi talaga ako makapaniwala. Kahit papano pala ay may silbi yung black card ko. Kung ano ano lang kasi pinagbibili ko dun.

"Let's go?" Tanong ni Shawn nang makapasok siya. Tumango naman ako at naglakad na kami para hanapin yung pwesto namin. Nang makarating kami ay nagulat ako sa dami ng tao! Nasa soundcheck ako kaya naman nakatayo sila. Pero masaya pa rin ako!

Maya maya pa ay nag play na sa malaking screen sa harap ang new released music video nila. Kyaaaah! Ang ingay! Sumasabay sila'ng lahat kaya nakisabay na rin ako!

"Love is nothing stronger. Oh oh oh oh~ than a boy with than a boy with luv~" kanta ko. Ngunit nang dumako ang paningin ko sa katabi ko ay naka poker face lang siya.

"Are you bored?" Tanong ko. Tumingin naman siya sa'kin at umiling.

"Nah. Just enjoy it." Saad niya at nag cross arm pa.

Tumango nalang ako at tumalon talon ulit habang winawagayway ang army bomb ko.

Minute had passed when the concert starts. I can't imagine myself being an inch away with BTS. Who wouldn't right? Holding your very own army bomb while singing their song. Song that make your life change. Song that have an inspirational lyrics and the one who's singing who taught me how to love myself.

I tried to supress a smile even that my vision is blurry of crying because of damn happiness I'm feeling right at this moment. Bangtan bid their goodbye to us. Finally, I've experienced being part of our purple ocean. Doon ko tunay na naramdaman kung ganano kasaya maging fangirl. Lalo na kung makikita mo ang idol mo. Bakit kailangan pa'ng matapos? pwede ba'ng ganito nalang habang buhay? Nasasaktan kasi ako sa katotohanang pinanganak lang ako para maging tagasubaybay mo hindi bilang babaeng makakasama mo hanggang bahay mo.

Takhang tumingin sa'kin si Shawn.
"Why are you smiling, huh?"

Umiling ako.
"None of your business... anyway, t-tumawag ba si Mom sa'yo?" Mahina ko'ng sabi.

"Ah! Nakausap ko siya last night... she said she still don't want to talk to you.." he said as he avoid my gaze.

"B-bakit daw?"

"Let's not talk about this, Mizuki okay? I know it hurts."

"I'm not! I just want to know-"

"You don't have to know!" nagulat ako ng biglang tumaas ang boses niya sa'kin. Napaatras ako.

"I-im sorry... I just don't want to see you hurting." Napatingin ako sa kanya.

"Eh ano ba'ng pakielam mo? Mommy ko yun!"

I was stunned for a moment. Nagalit ba siya sa'kin dahil sa inasal ko? Should I say sorry?

Mataas ang pride ko. Yes. That's right. But everytime I made a mistake to my mother, kusa itong bumababa. Kasi alam ko kapag hindi ako humingi ng tawad, araw araw ako dadalawin ng guilt ko. Kahit na sinasaktan niya 'ko, eventhough it's not physically, nasasaktan niya naman ako emotionally. Do you ever think how does it feel to lose your confidence because of your mom? Pinapatawad ko pa'rin siya at ako mismo humihingi ng sorry kahit na siya yung may kasalanan. I once read a phrase; Forgive people even if you think they don't deserve it.

I love my mom and forever will. She's the one who give me a chance to live in this world.

"Mizuki..." tumingin ako kay Shawn at pinunasan ang luha atsaka ngumiti.

"Okay lang ako... sanay na ako dun." I faked my smile then started to walk away.

Nang makarating sa parking ay hindi ko na maalala kung saan kami nag park. Naglakad lakad ako ngunit hindi ko talaga maalala kung saan.

"Stupid!" Napapagod na ako kakalakad. Kaya napagpasiyahan ko nalang na umupo sa gutter. Niyakap ko ang sarili ko at yumuko.

I don't know what to do. I don't know what to say...I feel so empty. Para'ng kanina lang sobrang saya ko pa 'e. Bakit sobrang bilis naman yatang bawiin yung saya 'ko?

Hindi ko alam kung ilang oras na ako'ng nakatungo doon. Ang alam ko lang ay napapagod na ako.

"Mizuki? Mizuki?"

"Where are y—"

"Fuck, Mizuki!" Naramdaman ko ang malamig na kamay na humawak sa aking braso.

"A-are you okay?" Gusto ko'ng matawa. Hindi ba obvious?

"Do I look like okay?" I said sarcastically.

"I'm sorry.. I shouldn't yelled at you earlier.." he said and then I felt a warm body hugged me.

"I know you're in pain. But please l-let me do this to you... It might help to lessen your pain.." Doon, unti unti na ako'ng nakadama ng panghihina. Yung panghihina na nararamdaman kapag alam mo'ng okay kana. Yung panghihinang alam mo na merong isa'ng lalaking nandiyan. Lalaking handang samahan ka kapag nararamdaman mo'ng mag isa ka.

Tumingin siya sa'kin at ngumiti. Pinunasan niya ang luhang lumalandas sa'king mukha gamit ang kanyang kamay.

"Please stop crying... I can't bear to see you this weak. Gusto ko yung Mizuki na tatarayan ako at gandang ganda sa sarili niya. Yung Mizuki na sobrang taas ng self confidence. Please. Hindi ako sanay..." At ang lalaking pupunasan ang luha mo sa twing umiiyak ka.

"I'm better now.." mahina ko'ng sabi. He shrugged and hugged me tighter.

"Let's go home..." ngumiti ako at humiwalay sa yakap niya. Aren't I'm in my home now?

Inside his arms... his tight and warm embrace.

"Sa Pilipinas?"

"Hindi. Sa bahay namin. You will be sleeping there tonight."

"Why are you like this?" Takhang tanong ko.

"Like what?"

"Do you really care for me?" Lilinawin ko lang. I might interpret his actions.

"Yes. Trabaho ko'ng ingatan ka, pagsilbihan ka... at alagaan ka." he whispered.

Kumirot ang puso ko.

"Pinaubaya ka sa'kin ng Mommy mo. It's my responsibility whatever will happen to you. Kaya mag ingat ka. Baka pag may nangyaring masama sa'yo at hindi kita naprotektahan, baka ma sisante ako."

Yeah right. Trabaho lang.

This is just a part of his job.

He's just doing all of this because it's his job. Para sa pera, kailangan niya ako'ng pagsilbihan.

Buti nalang nilinaw ko. Atleast hindi ako nasaktan diba?

Talaga ba?

Hindi nga promise.

Edi ngayon malinaw na. Hindi na ako mangangapa ng sagot. And I won't let my hopes rise high the next time around.