Fanboy | Michael Clifford AU

One: Not Enough

Michael's point of view 

"Je gaat niet vaak meer het huis uit, Michael," viel mijn moeder op. Ze drukte haar bril verder op haar neus. Ze had een neutraal gezicht, wat me liet zien dat het haar minder kon schelen dan het zou moeten.

Ik knikte en at het laatste stukje van mijn hamburger. "Ik ben gewoon moe," antwoordde ik. De mouwen van mijn trui trok ik over mijn handen heen. Het was moeilijk om te liegen, maar het was deels de waarheid.

Ik was moe. Moe van het nadenken over iemand die ik toch nooit zou ontmoeten.

Mijn moeder knikte, "het is oké, maar misschien zou je snel weer eens uit moeten gaan met je vrienden? Ik weet zeker dat ze je missen." Ze ging verder met wat ze aan het doen was. Mijn lege bord pakte ze en legde ze neer in de wasbak.

"Uh, ja. Ik zal het proberen." Ik slikte en ging naar boven, terug naar mijn kamer gevuld met posters. Toch was er geen enkele foto van haar. Ik had niet het idee dat ik me goed kon beheersen met een poster van haar geplakt op mijn muur. Zelfs de gedachten van haar lieten mijn hart sneller kloppen dan het normaal deed. Liggend op mijn bed, pakte ik mijn laptop en opende het. Het liet mijn blog zien die ik nu voor ongeveer vier maanden had. Het was niet dat ik van mezelf verwachtte iets te maken voor haar en haar band; het gebeurde gewoon opeens.

Een klik veranderde levens, uiteindelijk.

Ik deed wat ik altijd deed, wat rondkijken, zuchten, schrijven en opnieuw zuchten. Ik had nooit gedacht dat iemand zoveel impact op mijn leven kon hebben; het was onwerkelijk. Ik dacht niet dat ik dit 'fangirl leven' zou leiden, of zou worden hoe ik nu was—een fanboy.

In mijn ogen stonden tranen, gewoon van dat. Ik had nooit gedacht dat ik zo snel beïnvloed zou kunnen worden. Ik was een jongen, verdomme. Ik was altijd trots op mijzelf dat ik de sterkste was, maar ik denk nu niet langer dat ik dat nog was.

Het was omdat er iets me bang maakte in mijn achterhoofd, iets pijnlijks. Het was een gedachte die er altijd in slaagde om me te krijgen. Het faalde nooit om me naar beneden te halen.

"Je bent het niet waard," herinnerde ik mezelf.

Dit waren vijf woorden die me van binnen opaten. Het was het enige dat nodig was, om mij van mijn stuk te krijgen. Het was waarschijnlijk de enige reden voor de pijn in mijn borst.

Omdat ik wist dat ik moeite niet waard was; ik was niet genoeg voor iemand zoals haar.