Fanboy | Michael Clifford AU

Thirty-Three: Swollen

Michael's point of view

"Voel je je al beter?" vroeg ze, terwijl ze natte handdoek depte op mijn ogen. Belle vertelde mij eerder dat dit waarschijnlijk zou helpen de zwelling te verminderen, maar het kon mij niet echt schelen. Ik was thuis.

Ik vond het gewoon niet leuk dat zij mij zo moest zien.

Ik knikte, een zacht geluid makende om haar te laten weten dat ik er oké mee was. Mijn stem was hees, dus ik zou ziek klinken als ik had gesproken.

"Het is goed om te huilen één keer in de zoveel tijd, weet je? Dus schaam je niet, als je dat nu doet." Als ik mijn ogen kon openen, durfde ik te wedden dat ik haar naar mij kon zien glimlachen.

Ze probeerde haar best om mij beter te laten voelen, de tijd dat ze hier was en ik was dankbaar voor dat. Ook al schaamde ik mij, ze lachte mij niet uit. Ze zei niet hoe ik een grote loser was, huilend als een baby.

"En we zijn klaar!" Ze verwijderde haar handen van mijn gezicht en ik voelde dat iemand naast mij ging zitten. "Sorry. Het is een soort van. . . niet gelukt."

"Het is oké." Ik deed mijn best om haar tenminste een kleine glimlach te geven, maar het mislukte. Ik fronste nog steeds, het sombere gevoel aanhoudend.

Ik opende mijn ogen, knipperde een paar keer omdat mijn zicht wazig was. Het deed een beetje pijn, maar het had gelukkig geen tranen achtergelaten. Ze waren weg, op dezelfde manier als hoe mijn hoop om een kans te hebben met Belle weg was.

Belle schraapte haar keel om de ongemakkelijke stilte te vullen. "Dus, hé," groette ze, een beetje zwaaiend.

"Hé Belle," antwoordde ik, ontbrekende dezelfde vriendelijkheid die zij had. Dat was hoe ik mij voelde op dit moment: gesloten. Ik zag geen reden om mij blij voor te doen.

Er was een lange stilte; ze keek om zich heen, opmerkend hoe koud ik klonk. "Hoe voel je je?"

"Ik voel me shit," zei ik met een uitgestreken gezicht.

"Sorry," mompelde ze, haar lippen licht getuit.

"Voor wat?"

"Dat ik je alleen liet," antwoordde ze.

"Het is oké, Ashton had je nodig. Ik snap het." Ik was niet aan het liegen. Nou, ik was niet helemaal aan het liegen. Ik was niet oké, maar ik snapte het. Het was Ashton waar we over praatten.

Ze wreef over haar nek, niet wetend wat te zeggen.

"Hier, ik vergat het aan je te geven." Ik gaf haar de envelop die ik haar had moeten geven de laatste keer dat we elkaar zagen.

Als ze mij ging ontwijken na dit, dan was het zo.

Ik zou er niks meer om moeten geven.

Ik kon er niks meer om geven.