Fanboy | Michael Clifford AU

Twenty-Five: Stupid

Michael's point of view

Ze friemelde met haar duimen, haar ogen gericht op de vloer.

"Jullie twee zijn?" Ik moest het beginnen—zij zou het niet doen. Ik had het gevoel dat ik er spijt van zou krijgen dat we dit gesprek hielden, maar de nieuwsgierigheid was te groot om te negeren.

Belle bleef stil. Ze wou iets zeggen, maar vertelde me niks. Haar blik viel op mij voor een paar seconden; ze leek beschaamd.

"We zijn vrienden," begon ze, verder weg van mij verplaatsend. "Maar. . . maar we zijn eerder samen geweest."

Mijn handen balden als vuisten. Fuck.

Ik zei niks, en ze leek zich zorgen te maken over hoe ik reageerde, maar nee—ik ging niet uitleggen hoe kwaad ik was op Ashton. Mijn geduldigheid begon, beetje bij beetje, op te raken. De neiging om de grijns van zijn gezicht af te vegen begon sterker te worden.

"Ik hield van hem, Michael. En dat doe ik nog steeds." Ze gaf me een pijnlijke glimlach, haar hoofd schuddend, op een bepaald moment daarna zei ze dat. "Al, geen zorgen. Hij. . . hij heeft niks fout gedaan. Ik was degene die dom deed. Ik bedoel, achter een jongen aangaan die je niet eens leuk vindt, hoe dom kon ik ik zijn?"

Als zij dom was, dan wat was ik? Je enigste vriend gaat uit met het enigste meisje waar je van houd en ze houd nog steeds van hem, ook al behandelde hij haar slecht. Ik kon het niet—ik kan het niet.

"Maar hé, daar heb je het. Belle's Cliché leven," grapte ze, een hand plaatsend op mijn knie. Haar manier om me gerust te stellen, ook al had ze geen idee waarom ik zo reageerde als dit in de eerste instantie.

Als ik haar kon vertellen hoeveel ik van haar hield en als ze mij dan vertelde dat ze ook van mij hield. Het zou één van de geweldigste dingen zijn die er ooit in mijn leven was gebeurd.

Ze pakte mijn gebalde hand, die ik langzaam los liet—haar hand liet ze rusten op die van mij. "Hoe kwamen jullie samen? Vroeg hij jou?"

"Nee! Ik vroeg hem," antwoordde ze, nonchalant, de trieste sfeer in de kamer langzaam wegzakkend. Ze begon opnieuw vrolijk te worden. Het verbaasde me hoe ze zo snel over die dingen heen kwam.

"Heb je het uitgemaakt met hem?" Maar ik zweer het—als ik uitvond dat hij het had uitgemaakt met haar, dan zou ik de controle verliezen. Ik was niet zo snel als dat Belle was met dingen vergeten en nep blij te zijn.

Stilte, dat is wat ik kreeg.

Ik keek haar aan en er stond een glimlach op haar gezicht terwijl ze haar hoofd schudde.

"Waarom?"

"Hij hield niet van me."