Fanboy | Michael Clifford AU

Fifteen: Satisfied

Michael's point of view

Ik werd meegetrokken door de menigte om me heen, hun lichamen tegen me aan botsend, maar ik bewoog totaal niet. Ze probeerden allemaal naar voren te komen, richting de deur maar ze faalden—door alle obstakels in hun weg.

Suf starend naar de persoon die de deur opende, vroeg ik me af waarom ik hier eigenlijk was. Waarom was ik hierheen gegaan? Het was altijd een droom van me geweest om ze te ontmoeten, maar die droom verslechterde langzaam en het maakte niks meer uit voor mij.

Ik hoefde ze niet nog eens te ontmoeten. Nee, niet opnieuw.

"Amber, Amber!" riepen ontelbare mensen, proberend dat het meisje een foto met ze nam of iets signeerde.

Zij, natuurlijk, voldeed aan de verzoeken. Het waren haar fans.

De mensen achter mij duwden mij verder, alsof ze wanhopig waren om een blik van Amber te krijgen. Ik liet mezelf afstromen naar achteren, de pijn in mijn lichaam en borst negerend.

De menigte doofde uiteindelijk uit, toen de hoteldeur opende en dicht ging. De reden voor het geluid was weg, en alles wat overbleef was de ervaring van het leven voor een aantal van hen. Sommige fans keken me nieuwsgierig aan wanneer ze de uitgang naderden, ziende dat ik de enigste jongen was hier. Anderen maakten het niet uit. Ik was gewoon een ander gezicht in de menigte.

Maar zelfs toen het aantal van de mensen daalde, stond ik er. Ik wist niet of ik op iemand wachtte, maar ik wist dat ik wachtte op iets dat moest gebeuren.

De metalen hekken werden weggehaald door een paar mannen van de beveiliging, maar ik was nog steeds daar. Ik ging niet naar binnen, ik ging niet naar huis, ik bewoog niet. Ik was gewoon daar.

Soms zou ik nadenken over de dingen waarvan ik wou dat ze gebeurden. Ik dacht lang en hard na terwijl ik keek naar de mensen die in en uit het gebouw liepen.

Ik kwam tot de conclusie dat ik graag naar Belle wou kijken. Ik wou haar zien, zelfs al was het een snel zicht van haar zwarte haar of haar kleine glimlach.

Ik wilde het herinneren; ik wilde haar zien. Meer dan dat, wou ik vergeten. Ik zou de stilte vergeten, ik zou mijn dromen vergeten, en ik zou vergeten dat ik met haar gesproken had.

Het was iets dat niet mogelijk leek, maar ik kon het altijd proberen. Er was niks mis met vergeten—al helemaal als het voor het goede was.

Het moment dat ik haar uit het gebouw zag lopen en een stukje haar achter haar oor zag stoppen, knikte ik tegen mezelf en liep weg.

Ik was tevreden met naar haar zien van veraf, of van een scherm.

Ik was tevreden met gewoon dat.