Fanboy | Michael Clifford AU

Twenty-Eight: Mummy's Boy

Michael's point of view

Ik stopte de envelop in mijn zak, zeker dat het dan niet zou wegvliegen of opvallen. Als al het andere vanavond zou mislopen, kon ik haar tenminste dit geven. Ik zou nog steeds in staat zijn om mezelf te verlossen.

Dit was waarschijnlijk één van de voordelen van het zijn van een fan—ik wist wat ze leuk vond en wat niet. Ik kon iets geven dat iets betekende.

Ik wreef over het geruite overhemd, in een poging om het te laten lijken alsof het was gestreken, maar dat kreeg ik nooit voor elkaar. Het kreukelde gewoon opnieuw. Ik dacht dat ik deze deze date helemaal goed vooruit had gepland en dat ik voor een keer er goed uit zou zijn.

Dat werkte niet voor mij.

Opeens, hoorde ik mijn moeder naar me schreeuwen dat ik naar beneden moest komen. Ik keek naar de klok. Het was vijf voor half acht, wat betekende dat ze vijfentwintig minuten te laat was.

Van al die tijd dat ik haar kende, was ik trots dat ik wist dat ze te laat zou komen. Iedereen zei dat ze slecht was met de tijd.

Ik liep naar beneden, sommige treden sloeg ik over om sneller te zijn.

Belle was daar, in haar gebruikelijke kleding van een shirt en jeans. Ik heb altijd al afgevraagd hoe ze het deed, om er verschrikkelijk mooi uit te zien met zoiets simpels.

"Hé Michael," groette ze, grinnikend naar mij.

Helaas voor mij, stond mijn moeder naast haar. Elke stap die ik zou maken zou iets betekenen voor haar. Ik glimlachte terug, hopende dat ik ik hier zo snel mogelijk weg kon komen.

"Zeg hoi, Michael." Wees mijn moeder me hard op terecht. Belle giechelde. Ze zou wel denken dat ik een moederskindje was na dit alles.

"Hé Belle," mompelde ik, tegen mijn wil in.

Mijn moeder knikte, tevreden met haarzelf. Ze duwde me naast Belle en deed haar duimen omhoog, alsof ze de twee van ons goedkeurde.

Ik schudde mijn hoofd en pakte Belle's hand, een snelle 'doei' zeggend, voordat ik de deur sloot. Ik liet een opgeluchte zucht, blij dat ik ontsnapt was aan nog meer schaamte.

"Sorry voor dat." Ik schaamde me, echt waar.

"Het is oké, maak je geen zorgen!" Belle schudde haar hoofd, en pakte mijn hand beter vast.

Ik was bijna vergeten dat ik haar hand vasthield. Als ik het eerder wist, had ik los gelaten, maar met wat ik nu voelde, wou ik dat niet meer.

Zij was degene die mij zeker maakte, zoals door te vertellen dat het oké was. Het was wat ik in mijn hoofd had voorgesteld opnieuw en opnieuw, maar nu was ze hier, in het echt. En we gingen op een date.

"Bedankt." Maar nee, ik denk niet eens dat ze kon begrijpen hoe dankbaar ik haar was. Ze zou nooit weten hoe ze me heeft gered.

"Geen probleem!" antwoordde ze, bijna meteen.

Ik liet mijn ogen haar ogen aankijken voor een seconde, en onmiddellijk focuste ik op waar we heen gingen.

Als ik nog iets langer naar haar had gekeken, dan had ik haar gekust.