Fanboy | Michael Clifford AU

Forty: Another

Michael's point of view

Ik viel neer op mijn knieën. Ik was zo'n mislukkeling. Als ik gewoon gereageerd had de keren dat ze me belde, als ik gewoon sneller had geweten wat ik wou, als ik niet zo stom was dan had ik Belle nu gewoon bij me gehad.

Afwijzing maakte me niks meer uit. Alles wat ik wou was sorry zeggen omdat ik zo'n gigantische klootzak was geweest. Ik wou het uitleggen en haar vertellen over wat ik voelde.

Het maakte me niet uit als ze weg liep of me afwees, ik wou gewoon dat ze het wist. Dat was alles.

Ashton trok me omhoog—hij probeerde het. Ik drukte mezelf naar onderen en het werd moeilijk voor hem om me weer op mijn voeten te krijgen. Ik was te teleurgesteld.

"Je liet me niet uitpraten!" zeurde hij, trekkend aan mijn handen.

"Ik ben stom, ik weet het," antwoordde ik, hoop op iets goeds verliezend.

"Damn it, Michael! Ze is net weg naar het toilet. Je bent zo'n fucking drama queen," zei hij, zijn grip op me los latend.

Ik keek omhoog naar hem, mijn ogen vergrotend. "What the fuck zei je net?"

"Je bent een fucking drama queen," herhaalde hij, zijn ogen samen knijpend, als of hij me uitdaagde.

Ik schudde mijn hoofd, opstaand en zijn armen vastpakkend. "Daarvoor, idioot!"

"Oh." Hij lachte. "Ze ging naar het toilet, je weet wel. Ze kan niet zo goed over lange reizen."

Hem een pissige blik gevend, liet ik hem los. "Je bent zo'n klootzak—je had me als allereerste al kunnen vertellen dat ze daar was!" Ik draaide me om, mijn armen kruisend. Ashton was zo dom soms.

Maar zelfs toen ik panikeerde en dood ging van binnen voor een klein moment, was er een groot deel van mij die opgelucht was. Ik zat fout.

Belle was nog steeds hier. Ze kon me het nog steeds horen uitleggen. Ze kon nog steeds met me praten.

"Michael?" Ik was, in een flits, stevig omarmt door een paar bekende armen. "Ik dacht dat je niet ging komen—gelukkig. Ik dacht dat we nooit meer met elkaar zouden praten."

Ik verloor geen tijd en legde mijn handen op haar wangen, haar snel kussend. God, haar lippen waren zo zacht en ik dacht dat ik ging exploderen door alle gevoelens. Dit was beter dan in mijn dromen.

"Holy shit," sprak ze uit, haar lippen aanrakend met haar vinger.

"Oh, fuck. Het spijt me. Ik bedoelde je niet te kussen. Ik was ge—" Ik werd in nog een kus getrokken.

En nog één.

En nog één.

En nog één.

Ik denk dat mijn wangen rood kleurden—de soort rood van een tomaat—door al dat.

"Ew, get a room!" gilden Gabrielle en Gwen, van ons weglopend.

"Please," schold Amber, een beschuldigende vinger naar ons twee wijzend.

"Ik wist dat je hem leuk vond," informeerde August, haar armen kruisend en een grijnzende blik sturende naar Belle en mij.

Belle duwde ze weg richting ergens naast Ashton, die sip naar ons keek. Ik kuchte, de juiste vraag die ik nu moest vragen vormende. Waarom kuste ze me? Had ze me vergeven? Nee, dat klonk niet oké.

"Wat beteken ik. . . voor jou?"

Ze giechelde, mijn handen in die van haar pakkend. "Moet ik je op nieuw kussen om je dat te laten zien?"

"Je maakt een grapje, toch?"

"Michael Clifford, zou je Skype dates leuk vinden de volgende maanden?" vroeg ze terug, me grinnikend aankijkend. Ik had te weinig woorden. No fucking way. Ze kon niet serieus zijn. Dit gebeurde alleen in sprookjes—en fanfiction.

"Stilte betekent ja."

"Ik zei geen nee."

We glimlachten beide naar elkaar. Waarom duurde het zo lang tot dit gebeurde? Nou, we hadden beide onze eigen fouten en afleidingen. Maar ik was blij met hoe dit eindigde. Ik was blij met de uitkomst van al mijn keuzes. Ik deed iets goeds.

"Hé, August! Kus mij ook!" schreeuwde Ashton, veel aandacht krijgend van de mensen om ons heen, die eerder onzichtbaar voor mij waren.

"Go fuck yourself. Ik heb een vriendin!" schreeuwde ze terug, haar middelvinger opstekend.

Belle en ik lachten om hen. Het was goed om iets om me opgelucht te voelen een keer in de zoveel tijd. En ook al was August in een relatie, ik shipte de twee van hen stiekem nog steeds. Ik wist dat Belle dat ook deed.

Toen de roep van hun vlucht was bekend gemaakt, fronste ik mijn wenkbrauwen, realiserend hoe kort de tijd was. Ik was bijna vergeten dat we op het vliegveld waren, en dat ze wegging voor tour.

Niks werd gezegd toen ik met haar liep, een stuk verder weg van waar we waren. Ik liet haar hand langzaam los en deed mijn best om de tijd die we samen hadden langer te maken dan het zou moeten zijn.

Ik keek Ashton aan, die achter me stond. Belle en ik waren net samen, en we werden nu alweer uit elkaar gehaald. Het was hard.

"Hé Michael!" schreeuwde Belle, me terug laten kijkend van waar ze stond te zwaaien in de verte. Het was geweldig hoe ik haar nog steeds kon horen over het geluid van alle mensen hier. Het hielp me, alsof het me gaande liet houden tot ik haar weer zou zien.

"Ja?" antwoordde ik, proberend met hetzelfde volume als haar stem te praten.

"Hoe klinkt een All Time Low concert in vijf maanden?"

Ik pauzeerde voor een tijdje, realiserend wat ze bedoelde. Dat was wanneer het concert, van de concertkaartjes die ik haar had gegeven, zou zijn.

Ik glimlachte zo breed dat ik dacht dat het mijn mondhoeken mijn oren zou raken. "Perfect."