Fanboy | Michael Clifford AU

Thirty-Nine: Left

Michael's point of view

Ik kon zeggen dat ik nog nooit zoveel gezweten had in mijn hele leven, en het was 's avonds, dus ik verwachtte temiste een koude wind, maar nee alles wat het was, was een smerige vloeistof dat van mijn voorhoofd afdrupte.

Botsend tegen een paar meisjes, die een gezichtsuitdrukking hadden van herkenning of irritatie, duwde ik ze weg. Ik hoefde mijn excuses niet aan te bieden—ik zou misschien te laat komen als ik dat deed.

"Waar is je kaartje?" vroeg een man van de beveiliging aan me en mijn vuisten knepen samen in irritatie. Er moest ook echt gewoon iemand tussen komen.

"Ik heb er geen een," antwoordde ik en ik probeerde om door de doorgang naast hem te komen. Hij blokkeerde me met zijn arm.

Serieus, nu? Juist wanneer ik denk de juiste beslissing te maken, moet er weer shit gebeuren.

"Ik moet er langs," zeurde ik, wanhopig proberend de hand weg te drukken en maar falend.

De man keek me woest aan, zijn wenkbrauwen samen trekkend. "Je hebt een kaartje nodig."

"Mijn vriendin is daar!" schreeuwde ik, mijn geduld verliezend. Ik had nog minder dan tien minuten en ik moest er iets aan niet.

Zijn ogen vergrootten maar snel daarna, werd het vervangen door een strenge expressie. "Het spijt me, meneer, ik kan u er echt niet door laten gaan. Het zijn de regels."

"Fuck regels!" Hoorde ik een meisje van achter mij schreeuwen.

Het werd gevolgd door verschillende protesten, allemaal vertellend dat ze me naar binnen moesten laten. Ik was geschokt—Belle's fans waren me aan het helpen. Het kreeg in de eerste instantie spijt van dat ik het fandom had verlaten.

Ik zag het zicht van meerdere mannen die richting ons kwamen, maar ze konden niet op tegen het aantal mensen naast mij. Ik wist niet wat ik moest doen, dus zoals altijd ik keek verloren om me heen.

"Sta daar niet zo!"

"Doe iets!"

"Ga achter Belle aan, idioot!"

Het gelijktijdige geschreeuw van de fans beveelden me, maar het voelde als een soort verlichting. Ik kreeg een grijns op mijn gezicht en maakte mijn weg door de 'doorgang' de meiden hadden gecreëerd door het naar beneden halen van een paar barricades.

"Mikey!" riep Ashton zijn stem, en ik voelde mezelf geschud bij mijn schouders.

"Waar is ze? Waar is Belle?" vroeg ik woest. Ik scande het gebied met mijn ogen, alleen om niemand daar te vinden. Zelfs haar bandleden waren er niet.

Hij fronste, naar de grond kijkend

"Waar the hell is ze?" vroeg ik opnieuw en nu was het mijn beurt om hem te schudden.

"Ze is net weg, Mikey."