Fanboy | Michael Clifford AU

Seventeen: Past

Michael's point of view

Mijn hart begon sneller te kloppen om wat hij net zei. Hij en Belle hadden een geschiedenis? Ik had het eerder al een beetje gesnapt, maar nu ik dit hoorde begonnen dingen duidelijk te worden.

Ik heb niet aan hen gedacht als meer dan vrienden, maar ik moest toegeven—er was iets vreemd aan de hand tussen hen twee. Ze wisten nooit zeker hoe ze hun relatie moesten noemen. Ze gedroegen zich een beetje vreemd, wanneer ik hen er naar vroeg. Maar wat waren ze nou precies?

"Weetje," begon hij. Hij plaatste zijn hand op mijn rug en gaf een harde klap. Ashton bleek niet door de hebben dat het me pijn deed. Hoe graag ik hem ook terug wou slaan, ik deed het niet. Ik had hem nodig omdat hij moest vertellen wat ik wou weten.

"Belle is een leuk meisje, geen twijfel mogelijk," zei hij, zijn woorden werden steeds minder samenhangend, maar ik deed mijn best om hem te begrijpen.

"Weet ik," mompelde ik, mijn blik bleef hangen op de vloer.

Ik was zenuwachtig om het uit te vinden, maar op hetzelfde moment, dat ik het niet wist at me op van binnen. De manier hoe zijn 'verhaal' begon, was achterdochtig—alsof hij haar verdedigde, en zichzelf.

Toen hij niet door ging, kuchte ik luid, "en?"

Ik vond hem starend naar het kleed, als of hij in een trance zat. Hij was aan het glimlachen als een idioot en het werkte op mijn zenuwen. Ik kon niet geloven dat hij afgeleid was.

"Ashton," riep ik, mijn stem streng.

Hij keek me aan, een hand zwaaiend in de lucht. "Sorry," antwoordde hij, zijn ogen langzaam sluitend.

Ik schudde hem heen en weer, ontevredenheid overnam mijn gedrag. Nu viel hij in slaap, wat was het volgende?

"Ze houdt van me," zei hij vreemd, onder uitzakkend, om op de grond te gaan liggen. "Maar," gaapte hij, om rollend, "ik houd niet van haar."

En ook al wist ik dat al, op een één of ander manier, het hielp nog steeds mee om me naar beneden te halen. Het was anders, om een bevestiging van iets te krijgen waarvan ik niet wilde dat het de waarheid was.

Maar wat kon ik doen? Ik kon niet alles laten gebeuren op de manier zoals ik het wilde.

Ik sloeg op Ashton's arm opnieuw en opnieuw, tot hij gromde.

"Wat nog meer?" vroeg ik, hopend dat hij niks meer zei.

"Niks."