Fanboy | Michael Clifford AU

Thirty: Bowling

Michael's point of view

"Weet je zeker dat je je oké voelt?"

Ze spotte, ook al wist ik hoe zwaar de bowlingbal voor haar was. "Ik ben oké, ik heb spierballen, weet je?" legde Belle uit, terwijl ze de bal gooide—en ik bedoel letterlijk gooien—richting de kegels.

Zoals verwacht, ging de bal naar de zijkant en ze schold in haarzelf. Ze probeerde tenminste de teleurstelling snel te verbergen, maar faalde.

"Jouw beurt," mompelde ze, zuur. Ik kon alleen maar glimlachen om hoe schattig het was. Ik liftte de bal makkelijk, en haar mond zakte open.

"Ho-hoe?!" riep ze uit, wijzend naar mij, als of het mindblowing was dat ik zonder klungeligheid de bal kon vasthouden.

Ik haalde mijn schouders op. "Misschien komt het omdat ik meer spierballen heb," grapte ik, en ze rolde haar ogen.

Elke seconde die voorbij ging, liet me beter en meer comfortabel voelen. Ik raakte ook gehecht aan haar, ook al probeerde ik het te verbergen voor mezelf en de wereld.

Ik hield meer van haar, maar op hetzelfde moment, realiseerde ik me dingen. Dingen zoals mijn gevoelens voor haar. Het veranderde, en ik kon niet vertellen wat dat betekende. Ik wist niet of ik van haar begon te houden, en in het echt deze keer.

De bal die ik net had gerold raakte alle kegels, wat mij een beetje trots liet voelen. Ik kon eigenlijk nergens mee winnen.

"Serieus?" Ze kon het niet geloven, net zoals eerder. Alleen nu was het meer van een 'hoe-the-fuck-deed-hij-dat' soort van ongeloof. Het was veel intenser dan de vorige keer.

Ze keek me aan, met niet alleen haar mond geopend, maar ook haar ogen stonden groot. Het was grappig, ik denk dat ik zelfs lachte voor een seconde. Ik was hier niet zo terughoudend, wat goed voelde.

Het bowlingcentrum was niet zo vol als ik dacht dat het zou zijn. Er waren een paar oudere mannen aan de andere kant, maar dat was alles. Op die manier, konden we praten over wat we wilden, zonder dat iemand er mee bemoeide.

"Ik ga winnen," zei ze tegen mij met een vastbesloten gezicht. Het herinnerde mij aan Ashton's doorzettingsvermogen, maar ik schudde mijn hoofd. Waarom dacht ik aan hem? Als het niet om hem ging, zou Belle geen pijn hebben. En ik ook niet.

Toen ze van plan was om nog een bowlingbal te pakken, ging haar telefoon af. Ze bood haar excuses aan voor dat ze weg liep.

Het verbaasde me, wie zou haar bellen? Misschien haar bandleden?

Mijn moeder vertelde mij altijd hoe nieuwsgierig sommige vrienden waren met de vriend zijn date. Het was niet alsof ik haar geloofde of zoiets, ik herinnerde me gewoon wat ze mij had verteld toen ze nog steeds uitging met mijn vader.

"Ik kom eraan," was het laatste wat ik haar hoorde zeggen tegen degene waar ze mee aan het praten was.

Mij aankijkend, keek ze met een schuldige blik. Ik wist niet hoe die van mij eruit zag, maar ik wist dat ik pijn voelde en verdriet.

"August?" vroeg ik, in hoop dat het niet iemand anders was. Ze schudde haar hoofd.

"Gabrielle?" Nog een keer.

"Amber?" En opnieuw nog een keer nee.

Ik wou nog iemand vragen, maar ze was me voor. "Het was Ashton."