Fanboy | Michael Clifford AU

Thirty-Eight: Hour

Michael's point of view

"Ik ga je zo erg missen, Michael."

Het afgelopen laatste uur, stond haar voicemail op herhalen. Ik wist niet wat ik anders moest doen dan naar haar te luisteren. Ik wou Ashton geloven, dat wou ik echt, maar ik was bang dat ik op teveel hoopte, alleen maar om weer teleurgesteld te worden.

"Ik ga je ook missen, heel erg veel," mompelde ik, wetend dat ze me niet zou horen.

Ik liet mijn hoofd de muur raken. Misschien wist ik op deze manier, wat ik moest doen. Wat als dit een zieke grap was?

Wat als het dat niet was?

Nee, hij wou gewoon van Belle af. Dat is waarom hij me al die dingen vertelde. Ashton loog: hij was mij aan het helpen om haar hem te laten vergeten. Misschien had hij haar wel gedwongen om met mij op een date te gaan, omdat hij haar hier gebracht heeft voor dat.

Technisch gezien was ik gewoon over onzin aan het nadenken, maar er was gewoon geen mogelijkheid dat ze mij leuk kon vinden. Ik mocht misschien wel heel erg verliefd op haar zijn, maar zij. . . zij kon niet hetzelfde voelen.

Dat gebeurde niet.

Het was als een droom die realiteit werd en iedereen wist dat dromen nooit echt zijn. Maar. . . maar als ik wel ga, wat als ik erachter kom dat ze me eigenlijk wel leuk vond?

Ik kon voelen dat ik bloosde en het was enkel een gedachte. Scenario's gingen door mijn hoofd en het was moeilijk om niet te glimlachen van deze dingen. Het was perfect, zo perfect.

Mijn mobiel trilde, wat er voor zorgde dat ik stopte met verder denken. Ik pakte de mobiel van de tafel naast me. Misschien was het Belle. Ik hoopte dat het Belle was.

Helaas voor mij, was het een sms van Ashton. 'Je hebt één uur.'

Ik schudde mijn hoofd. Ik ging niet. Ik ging mezelf niet meer pijn laten doen.

"Ik denk dat je complimenten verdient; je bent een geweldige jongen."

"En ik, Belle, zal één van de eerste mensen zijn om je dat te laten weten."

Oh, fuck it. Ik ging.