Fanboy | Michael Clifford AU

Nineteen: And

Michael's point of view

"Ashton is hier al een tijdje niet geweest," merkte mam op, terwijl ze mijn bord van de tafel af pakte en het plaatste in de gootsteen.

Ze vond Ashton altijd aardig—gedeeltelijk door dat Ashton de enigste vriend was die ik nog had. Hij was de enige die het nog niet opgegeven had en geloof het of niet, als ik hem verloor, zou ik me alleen voelen.

"Ja," mompelde ik, mijn blik verplaatsend naar het glas in mijn hand.

Ze ging voor me zitten, haar hand zwaaiend om haarzelf te verzekeren dat ik luisterde. "En?"

"En wat?" vroeg ik, haar aankijkend en mijn wenkbrauwen omhoog trekkend. Wat bedoeld ze daarmee?

Ze zuchtte, teleurstelling overal geschreven op haar gezicht. "Ga je hem niet bezoeken? Het is bijna twee weken sinds de laatste keer dat je dat deed!"

Bijna twee weken? Het was twee weken, proberend om eroverheen te komen. Het was twee weken, van eenzaamheid. Het waren twee weken, maar voelden voor altijd.

"Het is oké," loog ik, opnieuw kijkend naar mijn glas. "We praten via de telefoon."

Mam glimlachte, blij dat ze wist ik toch nog een vriend had. Ze zei niks maar gaf me een knik.

Ik dacht er niet over na—liegen, bedoel ik. Ik loog veel, ik kon niet anders zeggen. Wat me schuldig liet voelen was de leugen, zelf.

Het was niet dat ik loog, maar het was de leugen.

We praatten niet meer, niet na zijn bekentenis. Hij probeerde meerdere keren contact te zoeken, maar ik negeerde hem. Hij wist niet wat hij tegen me gezegd had die dag, en ik was ook niet van plan om het aan hem te vertellen.

Ik stond op het punt om een vriend te verliezen, dat wist ik. Maar ik had tijd nodig, tijd om over dingen na te denken. Tijd om verder te kunnen.

Op die manier, wist ik zeker dat wanneer ik tegen hem zou praatten, er geen moeilijke gevoelens in de weg zaten. Alles zou weer zo zijn zoals het eerst was geweest. We zouden vrienden zijn, en er zouden geen problemen zijn.

Ik zou weer mijn oude zelf zijn, video games spelen of de hele dag slapen. Hij zou degene zijn die me overhaalde om nieuwe mensen te ontmoetten en naar buiten te gaan.

Alles zou weer terug gaan naar het normale.

Alleen, wanneer die tijd aankwam, zou er geen Belle meer zijn.