Fanboy | Michael Clifford AU

Twenty-Seven: Hey

Michael's point of view

"Hey," zei ze, toen ik opnam. Haar stem was zacht, er was nog iets anders aan, iets dat ik niet kende.

"Hey," antwoordde ik, hetzelfde volume als haar gebruikend. Ik had toch niks te zeggen. Ze belde me waarschijnlijk op om Ashton. Ze zou zijn blauwe plek ooit zien.

Ze mompelde wat losse woorden, voordat ik haar echt kon verstaan. "Bedankt. Ik begrijp een soort van waarom je het gedaan hebt, niet dat ik tegen Ashton ben. Ik waardeer het, hoewel hij een enorm stuk gaas op zijn gezicht heeft." Belle lachte, alsof ze het meende.

Er was een ongemakkelijk stilte daarna. Zoals gewoonlijk, wist ik niet wat ik tegen haar moest zeggen. 'Oh, trouwens, Ik hou van je. Dat is waarom ik het deed.'

Nee. Er was geen manier dat ik dat haar ging vertellen.

"Dus. . . dat was alles wat ik zou vertellen. . . ja." Ook al had ze dat gezegd, het telefoongesprek eindigde niet. Ze deed niks; ze zei ook niks. Ik kon haar horen zuchten door de telefoon.

Ik zou het geweldig vinden om dat de hele nacht te horen.

"Belle?" Ik wist niet waarom ik om haar aandacht vroeg, maar ik deed het. Ik probeerde nog steeds de woorden correct in mijn hoofd te plaatsen, bang dat ik iets fout zou zeggen. Ik kon dit niet fout doen.

Ik had maar één kans.

Het duurde een tijdje, maar ze reageerde op mij. "Ja?"

Ik was dankbaar dat ze me niet liet hangen; dat zou weer een ongemakkelijk en falend moment zijn die ik kon toevoegen aan mijn lijst.

"Kan ik. . . misschien, uh, ontmoet. . . nee, wacht. Kan ik. . . uh, je eens mee uit nemen?" Ik struikelde over mijn woorden en ik vloekte tegen mezelf. Ze zou misschien niet mee instemmen, gewoon omdat. Gewoon omdat ik niet hetzelfde zelfvertrouwen had als Ashton.

Ik was bang om wat ze ging zeggen. Ik zou niet weten hoe te reageren als ze nee zou zeggen. Ik zou me waarschijnlijk uit het gesprek stotteren en haar ontlopen voor de rest van mijn leven.

"Bedoel je wat ik denk dat je bedoelt?" Ze klonk geschokt. Ik was er zeker van dat ze geschokt was.

"Als je niet wil, geen harde gevoelens," vertelde ik haar, in hoop het haar makkelijker te maken. Ik verwachtte hier niet veel van. Ik verwachtte afwijzing, opnieuw. "Ik ga nu—"

"Wacht, Michael! Stop, hang niet op."

Mijn hart begon sneller te kloppen. Ze ging me langzaam afwijzen, was het niet? Ook al wou ik dit telefoongesprek stoppen, ik liet haar door gaan. Het zou makkelijk zijn om mijn gezicht te laten verdwijnen van de aarde—ik zou mezelf opsluiten in mijn kamer.

"Ik zou het geweldig vinden om met jou op een date te gaan."