Fanboy | Michael Clifford AU

Twenty-Six: Punch

Michael's point of view

Op het moment dat de deur op ging, hield ik hem vast aan zijn kraag, hem terug naar binnen drukkend. Ik sloot de deur met mijn voet en ik hoefde er niet eens terug naar te kijken. Alles waar ik, nijdig, naar keek was Ashton, die verward keek, maar het kon me niet schelen.

"Michael, what the fuck?" schreeuwde hij, toen ik de rechterkant van zijn gezicht sloeg. Mijn hand deed heel erg pijn. Ik hoopte gewoon dat hij nog meer pijn had.

Ik wou hem nog eens slaan, maar stopte mezelf. Ik wist dat als Belle dit uitvond, ze het levende uit me zou slaan.

"Nadat je mij slaat, blijf je stil? Ja, fuck you, too!" schreeuwde Ashton uit, mijn handen los krijgend van zijn shirt. Er begon een blauwe plek te vormen bij zijn lip, maar dat was niet genoeg.

Ik trok hem naar de bank en liet hem ruig zitten. "Vertel me alles over jou en Belle," eiste ik.

Hij opende zijn mond om te praten, waarvan ik verwachte dat het een leugen was, dus ik waarschuwde hem. "Geen onzin, Ashton. Ik wil de waarheid."

Hij slikte, de blik op zijn gezicht onmiddellijk veranderd van boosheid naar spijt. Ik wist het, Belle had me niet alles verteld. Ik wist dat ze loog, ergens in haar uitleg.

"Wanneer je valt. . . je grijpt vast aan wat je kan vasthouden," zei hij, wrijvend over de zijkant van zijn hoofd. Hij probeerde zichzelf bij elkaar te rapen, waarschijnlijk een manier te bedenken over hoe hij het moest vertellen. Dat is hoeveel ik hem haatte noch kende.

"Dat is. . . dat is waarschijnlijk wat er gebeurde. Ik voelde me alleen. Ik kwam net uit een relatie, geen familie, geen vrienden. Wat kan je verwachten?" Dezelfde glimlach die Belle mij liet zien toen ze mij vertelde over hen twee. Mijn gespannen kaak liet langzaam los. Het was een beetje onverwacht om deze kant van hem te zien.

Ashton keek omhoog naar mij, oog in oog. Het was oprecht, toch haatte ik waar dit heen ging. Hij ging iets zeggen dat me hem nog meer liet haatten dan dat ik nu al deed. "En daar was ze, Michael. Klaar om van me te houden; ze was klaar om me in haar armen te houden. Ik kon dat niet afwijzen. Ik had iemand nodig die me niet alleen liet voelen, en zij was precies dat."

Een eenzame traan ontsnapte van zijn oog, waarschijnlijk door spijt. Het liet me langzaam medelijden met hem krijgen, omdat ik hetzelfde was—alleen en ongeliefd. "Noem me een klootzak, maar geloof me, ik probeerde haar alles terug te geven."

Ik hield mijn handen normaal; ik begon kalmer te worden, een klein beetje maar. Ik moest gewoon nog een ding weten voordat ik vertrok. "Waarom maakte je het met haar uit?"

"Ik kon haar niet pijn blijven doen. Gewoon omdat er één ding was dat ik niet terug kon geven: liefde."