Fanboy | Michael Clifford AU

Eight: Peaceful

Michael's point of view

Ik keek stiekem naar Belle, haar armen gekruist en haar ogen gesloten. Ze viel in slaap, een paar minuten na ons gesprek. Het was niet alsof ik er zo enthousiast over was.

Oké misschien wel, maar het was gewoon in principe een lastig gesprek. Het was mijn fout, dat moest ik toegeven. Ik kon niet meer dan vijf woorden zeggen elke keer dat het mijn beurt was om te praten. Ik durfde te wedden dat Ashton me aan het uitlachen was, realiserend hoe verschrikkelijk ik was met Belle.

"Dus, hoe precies kreeg je haar hier? En waar is de rest van de band?" vroeg ik Ashton zacht, voorzichtig om niet te luid te zijn en Belle wakker te maken.

Hij zuchtte, keek me aan en keek weer richting het raam. "De anderen zijn. . . Ik weet het niet, waarschijnlijk alvast naar het hotel, of een koffieshop vlakbij—waar jij denkt dat meisjes heen gaan."

Hij koos om niet te antwoorden op mijn eerste vraag, wat me liet zuchten. "Hoe ken je Belle?"

"Vr—" hij stopte, denkend voor een paar seconden. "Kennissen."

"Als jullie kennissen waren, zou ze hier niet heen vliegen, gewoon omdat jij dat zegt."

"Stop gewoon, Michael. Ik kreeg haar hier voor je. Stop met het vragen van vragen die niet relevant zijn," beet hij, zijn stem verheffend.

Mijn wenkbrauwen fronsten. Ik was niet gewend aan een geërgerde Ashton. Het was niet dat ik vragen vroeg die niet gevraagd mochten worden, toch? Ik verdiende het sowieso te weten. Dit was voor mij; dat had hij zelf gezegd.

Maar ik zei niks, schudde mijn hoofd en keek ook naar het raam. Ik raakte geïrriteerd door zijn houding, en dat was één van de redenen waarom ik Ashton niet aardig vond.

Het enigste waar ik dankbaar voor was, was dat hij die 'connecties' had en dat hij aardig tegen me was, op een manier dan. Hij liet me niet alleen, hoewel onze persoonlijkheden botsten.

Ik voelde een hoofd rusten op mijn schouder. Ze bewoog een beetje om een comfortabele positie te vinden. Ik slikte; ik was niet zeker wat ik moest doen. Ik wou Ashton niet vragen om hulp. Hij was nu gewoon onvolwassen en irritant.

Ik leunde terug op mijn plaats. Op die manier zou haar hoofd, op een één of andere manier, steun hebben door hoe we zaten. Ik liet mijn hand zachtjes aan haar haar trekken, zodat haar staart op haar schouder zou rusten en haar niet zou verstoren in haar slaap.

Ze leek zo vredig, zo mooi. Het zorgde er voor dat ik haar wou kussen, maar ik wou geen gebruik van haar maken gewoon omdat ze lag te slapen en niemand anders keek.

Het was genoeg om haar naast me hebben, voor nu.