Fanboy | Michael Clifford AU

Thirteen: Option

Michael's point of view

"Je bent zo stil, Mikey." Ashton zijn stem sleurde terwijl ik hem omhoog probeerde te houden. Ook al wou ik niet voor hem zorgen, ik moest wel. Ik kon het niet riskeren om hem in het hotel te laten.

Ik voelde me egoïstisch en waarschijnlijk onredelijk, maar nee, ik wil hem daar niet hebben. Ik wou hem niet bij haar hebben.

Hij lachte toen we bijna vielen op de trap in zijn huis, mij irriterende.

"Hou je stil, wil je?" zei ik, door mijn tanden sprekend. Hij snoof, en ik zou zweren dat hij rolde met zijn ogen naar me. Hij gooide zichzelf op de bank, direct zijn gewicht van me afgooiend.

Zodra ik zag dat hij oké was, liep ik naar de deur.

"Wacht, wacht," schreeuwde hij woest achter me aan, alsof hij me iets belangrijks moest vertellen. Ik wist dat het niet zo relevant was als hij dacht dat het was, maar ik kwam naar hem toe om te luisteren.

"Vindt Belle je al leuk? Doet ze dat?"

En op momenten zoals dit, was ik dankbaar dat hij alleen woonde. Niemand zou hem zo'n idiote vraag horen stellen. Behalve de idioot, zelf.

De idioot was, verrassend, ik.

Ik ademde uit en nam ik diep adem, mijn hoofd schuddend. "Ga slapen. Ik kom bij je morgen. Ik hoop dat je dan nuchter bent." Hij lachte weer, en begon te praten en praten, zonder te stoppen. Ik kon hem niet meer begrijpen. Hoewel, alles wat ik wist is dat het iets te maken had met liefde, waar ik ziek van werd.

Dus, ik liet hem daar, pratend tegen zichzelf. Ik had bij hem kunnen blijven en moeite kunnen doen om zijn woorden te verstaan, maar ik was veel te moe. Te veel dingen waren gebeurd vandaag.

Morgen zou een nieuwe dag zijn, waarin ik zou vergeten dat ik Belle had ontmoet. Morgen zou ik doen wat ik altijd deed - een blog runnen, mijn gedachten opschrijven, dromen. Morgen, zou ik mijn oude zelf weer zijn. Ik zou opgesloten zijn in mijn eigen kleine wereld, waar ik een beetje gelukkig zou zijn.

Het zou zoals elke andere dag zijn, ik wist het zeker.

Het zou een dag zijn waarin ik me onzeker voelde, waarin ik me onnodig en alleen voelde. Maar het was niet alsof ik er niet gewend aan was om genegeerd te worden.

Het zou alleen nu meer aanrichten dan welke dag dan ook, omdat in mijn achterhoofd, ik gewenst had dat dingen anders zouden zijn vandaag.

Ik wenste gewoon dat ze me zag als een optie.