Fanboy | Michael Clifford AU

Three: Uncalled For

Michael's point of view

Ik schoof mijn handen in de zakken van mijn vest. Ik probeerde mezelf warm te houden op deze koude avond in Juli. Er was niet echt iets speciaals vandaag. Het was waarschijnlijk gewoon een zeldzaam moment dat ik een wandeling langs de buurt wou nemen.

Luisterend naar muziek, er was geen manier dat ik iemand mijn naam kon horen roepen. De muziek stond hard, maar het kon me niks schelen. Het was een uur vóór middernacht, ik twijfelde over dat er iemand naar me zou zoeken. Mijn moeder had ik horen slapen, toen ik weg was gegaan.

Mijn capuchon, die mijn voorhoofd bedekte, werd afgedaan door iemand. Ik beet op mijn lip uit lichte ergernis. Dat was onnodig.

"Wat wil je?" vroeg ik, bruut. Ik deed mijn koptelefoon af en draaide om naar de dader, om een maar al te bekend meisje te zien. Ik dacht dat ik zou stoppen met ademen toen ik beter naar haar keek.

Haar hand stopte een pluk zwart haar achter haar oor. Ze was nerveus. "Het was niet de bedoeling, sorry. Ik was. . . hoe zeg ik dit?" vroeg ze haarzelf, haar bruine ogen keken van mij naar iets achter haar.

Ik nam diep adem, "Het is. . . het is oké, Belle."

Onmiddellijk vloekte ik. Het was niet de bedoeling dat ik haar naam zei. Geweldig, de enige kans die ik kreeg om haar te zien en met haar kon praten en ik verpeste het.

"Oh." Ze was duidelijk verbaasd, en ik voelde de spanning tussen ons nog meer groeien. Ik gaf mezelf de schuld voor dat; ik was te veel aan het nadenken. "Wat is je naam?"

Ze vroeg me een vraag, shit. Ik probeerde mezelf te stoppen met glimlachen, zodat ze niet zou denken dat ik een gestoorde fan was. Ik kon het niet geloven. "Michael."

Belle grinnikte, zodat het kuiltje in haar rechterwang zichtbaar werd. Het voelde alsof mijn hart onregelmatig klopte. Ik had dit niet verwacht. Ik had haar niet verwacht. "Het is leuk je te ontmoeten, Michael. Ik vind je haar leuk," complimenteerde ze, wijzend naar mijn zwart en wit geverfde haar.

Ik voelde me onzeker. Ik herinnerde me dat ze ooit gezegd had dat ze hield van jongens met blond haar. Mijn echte haarkleur was blond, maar ik denk niet dat dat mee telde.

"Ja, oké. Het is ook leuk om jou te ontmoeten. Bedankt," zei ik snel en deed de capuchon opnieuw over mijn hoofd.

"Het is oké, je hoeft het niet op te doen! Ik vind je haar leuk, echt waar," legde ze uit, haar acties vond ik overdreven. Ik lachte om hoe schattig ze leek. Ze leek heel zenuwachtig op mijn reactie.

"Michae-"

Ik voelde een scherpe pijn aan de rechterkant van mijn lichaam. Mijn ogen openden en ik keek naar het plafond van mijn kamer. Ik begroef mijn hoofd in mijn kussen. De pijn in mijn arm negeerde ik.

Het was gewoon weer een van mijn dromen.