WİNTER'S WONDERLAND

ROSENHAN

( hani uzun ara hani ?  Sözüme hiç güvenilmiyor )
Tek bir şeyden kesinlikle emindim : Yaptığım en büyük hata laboratuvardan öylece çıkıvermekti !
   Dışarı çıktığımda hastanede herkesin dehşete düşmüş bir halde sağa sola koşuşturmasını bekliyordum . Ama hiçkimse yoktu . Hastane bomboştu . Ben birkaç saniyede hatamın farkına vardığımda birileri beni tekrardan arkadan yakalamıştı . Omzuma sertçe bastırarak hızlıca gözlerimi ve ellerimi bağlayıvermişlerdi . Benim tepki vermeye ya da direnmeye çalışacak bir saniyem bile olamamıştı . Birkaç saniyede demek ki kolayca etkisiz hale getirilebiliyordum . Tamamen savunmasız ve nereye gittiğini bile bilmeyen bir hale  ...
                                        ❄️❄️❄️

      Kendini Antonio olarak tanıtan Orta Çağ Avrupa'sının fazlasıyla etkisinde  kaldığını düşündüğüm adam bir şeyler saçmalamaya başlamıştı : Arının Günahkarlar !
  Dante'nin İlahi Komedyasından fazla mı etkilenmişti ?
    Ne dediğini çok iyi planlamış gibi gözüken konuşmasını dinlerken Jonghyun'nun en fazla ne kadar kötü bir halde olabileceğini düşünüyordum . Çok acı çektiğini o kadar iyi hissedebiliyordum ki!

Sahi bu konuşma nereye kadar sürecekti ?
Sonucunda acaba ne yapmayı planlıyordu ?
Gerçekten hastanedeki onca insana ne olmuş olabilirdi ? Diğerleri nerede ? 
Ben bunları düşünürken Antonio birden biraz fazla belden aşağı vurmaya başlamıştı .

                                   ❄️❄️❄️
Jonghyun 'nun hayatının kısa bir özetini geçerken bana doğru yaklaşıyordu . Yavaş yavaş ama kendini belli eden adımlarla.

Madem biz fazlasıyla günahkardık madem kendisi tüm bunları bağışlayacak kadar büyük bir Tanrı Elçisiydi (!) o zaman neden tecavüze uğramanın nasıl hissettirdiğini anlayacaksın diyordu ?
   Şimdiye kadar yaşamadığım kadar büyük bir korkuya kapılmama ramak kala neler olacağını göremiyordum bile !

    Jonghyun 'nun hayatının en büyük trajedisini yaşama vakti gelmiş demek ...
    Neler saçmalıyordu bu adam ?
Tüm bu tehditleri savunurken sol tarafıma kadar iyice yaklaşmıştı daha sonra da yavaşça çömelmişti . Artık konuşmuyordu ve ben korkudan hayatımda ilk defa titremeye başlamıştım .

   Jonghyun'nun sesini daha şimdiye kadar hiç duymamıştım ve bu şimdiki korkumu ikiye katlıyordu .
    Ne yapacaktım ?  Çok nadir işime yarayan sinestezi bile beni kurtaramayacaktı , Jonghyun hiçbir şey yapamayacaktı ...

                ❄️❄️❄️

Artık Antonio o kadar yaklaşmıştı ki nefesini hissedebiliyordum . Titrediğimi fark etmişti , anlaşılan hoşuna gitmişti ;
—— Korkuyor musun Winter, diğerleri gibi ?

Daha sonra Antonio Valdespino başını biraz aşağı eğip yanağımı öpmüştü . Evet yeterince varlığını hissettiren bir öpücük...
  Şaka yapmayı çok mu seviyordu ?  Midem bulanmıştı , titremelerim daha da fazla artmaya başlamıştı . Lütfen Jonghyun görmemiş olsun , lütfen...

         ❄️❄️❄️
Hemen sonrasındaysa çok şaşırdığım bir şey olmuştu . Demek ki bizi hala unutmayan birileri vardı . Birileri kapıyı tüm güçleriyle kırmaya çalışıyordu . Evet, tam zamanında ...

Antonio 'nun  o öpücükten sonra çok gerildiğini hissetmiştim . Kapana kısıldığını hissetmiş gibiydi ama hala edecek birkaç kelimesi vardı anlaşılan ;
—— Yine geleceğim Winter.

      ❄️❄️❄️

Kapı birkaç saniye sonra kırılıyor , Antonio ise az önce söylediklerinden sonra birden toz olmuştu sanki . Kapıyı kıran kişiler az sonra içeriye giriyorlar . Az sonra tekrardan göreceğim için içinde az da olsa buruk bir sevinç var . Bir de Antonio 'nun yakalanmış olduğuna dair içinde küçücük bir umut ...