My famous Marauders story

✖48✖

Olivia pov

'Ze zeiden dat er opzet in het spel zat.' Ik spits mijn oren terwijl ik mijn ogen gesloten houdt. Ik lig in de Hospital Wing. 'Arme Liz... Haar ouders zijn geïnformeerd en Dumbledore zal een onderzoek starten om de dader te vinden.' 'Leeft ze nog?' Vraagt een stem bang. 'Oh ja, maar net aan. Ze ligt in St. Mungo's in een kritische toestand. Ze heeft het overleefd, maar ze weten niet of ze het gaat halen.' Ik knijp mijn ogen nog meer dicht. Shit, dit gaat hij niet leuk vinden. Ik draai een beetje met mijn lichaam en open dan langzaam mijn ogen, alsof ik net pas wakker ben. 

Madam Pomfrey komt gelijk uit haar hok rennen. Mijn handen gaan even langs mijn buik maar gelijk trek ik ze terug. Ik heb ook een vreselijke pijn in mijn been. 'Juffrouw Red, u bent wakker!' 'Wat is er gebeurt?' Fluister ik, de woorden schrapen pijnlijk langs mijn keel. 'Weet u het niet meer?' Een kloppend gevoel in mijn oren laat mijn ogen bijna gelijk weer dichtvallen. 'Er is een vreselijk ongeluk gebeurt...-' Vertel me iets dat ik niet weet. 'Maakt u zich maar geen zorgen, professor Dumbledore heeft een onderzoek gestart.' Ik glimlach zwakjes, dan voel ik mezelf meer slaperig worden en mijn ogen vallen dicht.

48 uur eerder:

'Liv, ik wil het ook wel doen. Het maakt mij niet uit.' 'De opdracht was voor mij, iedereen wist dat. Hij wilt me gewoon nog meer breken. Laat het maar.' Zucht ik terwijl ik in mijn eten prik. Voor ons staat een hele kip op tafel en met een servet pak ik het mes dat er naast ligt. Ik verklein het en laat hem in mijn zak glijden. 'Je zal gelijk van school gestuurd worden!' Ze klinkt bijna hysterisch. 'Dat zal wel meevallen, ik heb een plan.' 'En dat is?' 'Ik leg het je later wel uit.' Ze knikt even en gaat weer door met eten.

Al gauw voegen Tyler en Louis zich bij ons. 'Dus, hebben we nog plannen dit weekend?' Meredith kijkt me even schuin aan een ik geef antwoord. 'Nee, op zich niet. Jullie?' 'Wij ook niet, daarom vroegen we ons af of jullie misschien met ons naar een feestje willen in London.' De stress slaat toe. 'Meredith kan met jullie mee, maar ik heb andere verplichtingen.' Begin ik te ratelen. Tyler kijkt me even verbaasd aan maar gelukkig laat hij het gaan. Ik weet niet wat ik had gedaan als hij me niet had geloofd. 'Oké dan. Mer ga je mee?' Ik geef haar een scherpe blik en ze weet niet hoe gauw ze ja moet zeggen. 

* 

Later die avond ga ik opzoek naar het meisje in kwestie. Ik sluip door de gangen en volg de lachende geluiden van de Ravenclaws die maar enkele minuten eerder de zaal verlieten. 'Kom op Liz, geef nou maar toe dat je hem leuk vind.' Lacht een van de meiden. 'Wie vind hem niet leuk?' Zegt een andere lachend. Liz, ook wel Elizabeth Addington genoemd, slaat haar vrienden tegen hun schouder. 'Hou je mond. Het is niet waar.' 'Natuurlijk Liz.' Zegt haar vriendin sarcastisch en ik stap nog wat naar voren. Ineens draaien ze zich om. Shit! Ik schiet een hoekje om en hoop dat ze me niet gezien hebben. 'Zag jij iemand?' 'Nee, ik zag niemand. Misschien was het een van de spoken.'  'Hmm, ja. Het zal wel.' De stemmen verwijderen zich meer en dan ben ik alleen in de gang.

Een gevoel van eenzaamheid overspoeld me en ik zak op de  grond. Ik kan niet geloven dat ik daadwerkelijk plannen maak om dit te laten gebeuren. Iemand zal gewond raken, of misschien wel sterven. Ik voel een leegte binnenin mezelf. Een plek waar normaal je gevoelens zitten, maar die zijn nu weg. Het is niet hetzelfde als twee jaar geleden. Ik kan daadwerkelijk dingen voelen, maar ik kan mezelf nu gewoon niet te veel laten voelen. Als ik hier over na ga denken verlies ik mijn menselijkheid. Mijn vermogen om mee te leven met anderen. Dat kan ik gewoon niet toestaan. Het leven is hard. Mijn leven is hard. Waarom ik? Waarom koos hij mij uit en niet iemand anders? Ik heb onvergetelijke dingen gedaan en ik denk niet dat ik het verdien om ooit nog gelukkig te worden. Opnieuw komen stemmen me tegemoet en ik weet niet hoe gauw ik op moet staan. Al gauw herken ik de stemmen en ik vervloek mezelf dat ik zo openlijk de zaal verlaten heb. 'Ze moet hier ergens zijn.' 'Waarom heb je er nog vertrouwen in Sirius? Geloof me, ze is weg en ze zal niet meer terug komen.' Het is Remus. Pijn werkt zich naar mijn hart. Zij weten niet waarom ik dit doe, wat er op het spel staat als ik het niet. 'Waarom zou ze achter Addington aangaan.' Zegt James nu en ik weet dat ik op het punt sta om betrapt te worden. Ik sluit mijn ogen en het volgende moment voel ik hoe ik verdwijn. 'Mij een zorg. Ik heb gisteren gezien hoe ze een tweede jaars onderuit haalde. Dat was echt niet okay.' Ik rol met mijn ogen en wurm me voorzichtig tussen James en de muur door. Als hij nu zou gaan steunen tegen de muur dan wordt ik geplet. Ik glip erlangs en net op tijd want hij zet zijn hand tegen de muur op het punt dat ik er net langs ben. 'Laten we maar gewoon terug gaan.' Zegt hij en hij stapt weer in mijn richting. Ik schuifel achteruit terwijl ik mijn best probeer te doen om geen geluid te maken. 'Zag je niet hoe ze zelfs Brown wegjaagde om achter Addington aan te gaan? Er is wat aan de hand.' 'Wat zeg je nu Padfoot?' 'Dat ik denk dat Addington een slachtoffer gaat worden van You-know-who.' Goed gedaan Black, je hebt het uitgevogeld.

~~~~~~~~~~~

Wat een intensiteit! Wauw. 

Sorry dat ik niet zo actief was hahaha. Alle docenten gaven zoveel huiswerk op....

Maar goed ik heb de meeste cijfers van de eerste toetsweek terug en op Biologie na zijn ze allemaal hoger dan vorig jaar...

Voor Biologie had ik een 5.6 en voor de rest:

Natuurkunde: 4.4 (vorig jaar 3.9)

Engels: 7.9

Scheikunde: 7.6
Duits: 7.3

Wiskunde en Nederlands moet ik nog terug krijgen :)

Maar goed, wat vinden jullie van het hoofdstuk en wat denken jullie dta er gaat gebeuren met Olivia en Elizabeth?

Xxx Jonna