My famous Marauders story

✖51✖

Hola, dit hoofdstuk is intens en ik moet zeggen, het gaat heel interessant worden vanaf nu.... Sorry dat ik zo lang weg was :(

Veel plezier :)

----------------------------------------

Olivia pov

Ik verplaats me door de gangen van Hogwarts richting the great hall. Ik ben nu al een paar weken uit de Hospital wing en een hoop is gebeurd. Als ik de deuren van de great hall open zie ik hoe een hoop studenten me aankijken. Deze weken waren cruciaal voor mijn reputatie. Voldemort vertelde me dat Diabola een van de hoogste prioriteiten is van het Ministery en niemand weet dat het eigenlijk gewoon een student is. Ik loop naar Meredith en de anderen, maar voordat ik daar aan kom houdt Black me tegen. 'Liv?' Ik draai me naar de tafel van Gryffindor en kijk hem recht aan. 'Wat moet je, Black?' Hij blijft stil en ik rol met mijn ogen, 'fijn dat je weer wat van mijn tijd verspilt heb.' Zeg ik gemeen en ik knijp mijn hand samen. Zijn vrienden kijken hem verbaasd aan en ik loop gauw door naar mijn tafel. Mijn hand verfrommelt het briefje dat ik zojuist heb gekregen. 

'Wat moest hij van je?' Vraagt Tyler als ik naast hem plaats neem. 'Geen idee, waarschijnlijk kunnen ze me gewoon niet missen.' Lach ik een beetje en ik laat mijn hand langzaam in mijn gewaad glijden. Meredith wisselt een blik en ik knik een beetje, ook zij weet waar dit over gaat. Dit is iets wat maanden geleden in werking gezet is, en niemand wist het. Behalve Meredith en later ook Black.

'Ik ben toen de tijd met je mee gegaan omdat ik wist wat voor gevolgen het zou hebben voor jou, maar ik kan dit niet langer. Liv, ik kan hem niet langer dienen.' Meredith haalt gefrustreerd haar hand door haar haar en ik draai mijn rug naar haar toe. 'Ik zei je dat ik het fix, maar ik kan dat niet doen in een paar maanden. Mijn moeder staat op de rand van een afgrond. Je weet dat ik geen risico's kan nemen.' Ik kijk uit het raam terwijl ik me sterk probeer te houden, maar het is tevergeefs want een traan rolt over mijn wang. 'Ik wil dit niet doen... Ik wil dit niet.' Fluistert ze zacht en godzijdank heb ik een anti afluisterspell op de deur gezet. 'Ik ga je nier hierin meeslepen. De reden dat jij hier bent is omdat je ouders niet deden wat hij zij... Alle opdrachten die wij gaan krijgen als een team... Ik zal ze doen, jouw ziel is puur en ik ga dat niet van je afnemen. Mijne is al beschadigd, dus dan kan er echt wel wat meer bij.' Ze legt haar hand op mijn schouder, iets dat me laat opkijken. 'Dat kan ik je niet aan doen. Je beschermt me al tijden.' Met haar andere hand veegt ze de tranen van mijn wangen. 'We doen dit samen, we moeten hier samen uitkomen.' 'Als hij erachter komt is mijn moeder er geweest... Ze is alles wat ik heb, Mere...-' Ze knuffelt me stevig en leunt met haar kin op mijn schouder. 'Ik weet het, Liv. Maar dit komt goed. We kunnen dit... En anders, weet ik nog wel wat hulp van buitenaf. Een vriend van me, iemand die ik niet meer heb gezien sinds hij 10 was. Hij haat zijn familie, zijn afkomst, maar toch trok hij op met mij, wetend dat ik dit eigenlijk ook niet wilde.' Mijn ogen schieten open bij het horen van haar woorden. 'Sirius Black.' 

We weten allemaal dat het heel fout kan aflopen voor ons allemaal als we besluiten om hem te verraden, aan hem te ontkomen. Degene die de meeste risico loopt is mijn moeder en daarmee ik ook. Sirius is de enige die weet dat ik verantwoordelijk was voor Elizabeth, de rest van zijn vrienden vermoeden het, maar ze weten het niet zeker. Iedereen weet dat dit me gaat achtervolgen. Ik moest letterlijk 180 graden draaien om alles geloofwaardig te maken. Hij denkt nog steeds dat ik hou van de angst die ik bij mensen opwek. Dat Diabola een identiteit is die ik altijd al gewild heb... En ik geef toe, soms genoot ik meer van alles dan ik had moeten doen. Soms wilde ik diep van binnen door gaan met het martelen, maar gelukkig was Meredith er dan om me te stoppen. Ik weet niet wat ik anders nog gedaan had. Ik haat het dat ik niet kan rekenen op mezelf, dat ik de controle zomaar kan verliezen en dat ik dan complimenten krijg van de Dark Lord zelf. Ik wil zijn complimenten niet. Ik wil mijn moeder weghouden van dat randje, iets waarvoor ik mezelf zou opofferen als dat moet. 

*

'Meredith, niet zo trekken. Wacht nou even!' Zeg ik terwijl ik mijn hand probeer los te trekken. Maar ze blijft lopen. Wanneer we aankomen bij de Room of Requirement laat ze me los. De deur gaat open en we kijken even om ons heen of niemand ons ziet. De kans dat er op dit tijdstip iemand is, is heel klein. Zodra de deur sluit kijkt Meredith me aan. 'Laat zien dan! Ik wil weten wat het zegt!' 'Ik heb hem zelf nog niet eens gelezen... Mere, we moeten opletten dat mensen het niet door gaan hebben. We worden sloppy en dat kunnen we niet veroorloven.' Ze zucht en haalt haar hand door haar haar. 'Ik weet het en het spijt me. Dat is mijn fout... Ik kan gewoon niet wachten totdat we klaar zijn, vrij van hem en van alles. Ik ben er klaar mee. Dat met Elizabeth, ging te ver en je had het me moeten vertellen.' Ik zucht een beetje. 'Ik weet het en dat spijt mij.' 

Na een stilte trek ik mijn mond open. 'Mere? Mocht het gebeuren dat jij de enige bent die wegkomt... Dan moet ik je vragen om door te rennen en nooit meer achterom te kijken.' 'Maar-' 'Nee, beloof het me.' Ze kijkt me gebroken aan maar knikt toch. 'Ik beloof het.' 'Goed.' Dan pak ik het blaadje en open hem langzaam. Mijn adem stokt als ik de woorden lees. Vrijheid kan misschien nog sneller komen dan verwacht...