Gümbet mahallesinde yeni bir güne haberci olarak doğan güneş ile Çiçek tatlı uykusundan uyandı.
Her zamankinde farklı bir gün olmadığını düşünerek yatağından kalkarken hayatın onun için neler hazırladığından bir haberdi.
***
İşi için geldiği yerde h...
"Kalp yangınım ne yapıyorsun?" Kullandığı sıfatı artık duymaya alışmam gerekiyordu ama bir türlü olmuyordu.
Onun dudaklarından kelimeler her döküldüğünde kalbime kast ediyordular.
"Eve geldim canım. Sen ne yapıyorsun?"
"Öğretmenler odasındayım bende. Hayırdır neden eve gittin? Hasta mısın?" Sesi anında telaşlı bir hal alırken gülümsedim.
Beni bu kadar düşünmesi çok hoşuma gidiyor.
"İyiyim canım endişelenme. Çiçek'in işi varmış o yüzden dükkanı erken kapattık."
"O küçük farenin ne işi varmış?" Sorusu ile dudağımı ısırdım.
Ben bu kısmını hiç düşünmemiştim. Aferin sana Ebru! Şimdi ne diyeceksin?
"Acelesi vardı konuşamadık canım o yüzden bilmiyorum." Taha'dan bir şeyler saklamak hoşuma gitmese de Çiçek'i satamam.
"Anladım güzelim. O zaman hadi hazırlan. Seni almaya geliyorum."
"Nereye gidiyoruz Taha? Hem senin dersin yok mu?"
"Çocukların öğleden sonra benimle dersleri yok. Bende bu fırsatı güzel nişanlımla gezerek geçireyim dedim. Seni de dükkandan kaç diye aramıştım." Dediğinde kıkırdadım.
Taha'ya kalsa her an yapışık ikizler gibi beraber gezecektik.
"Babama sorayım önce."
"Ben sordum güzelim. İzin verdi." Gülerek başımı iki yana salladım.
Asla işini şansa bırakmıyordu.
"Başka bahanen kalmadığına göre bir saate oradayım güzelim."
"Tamam canım." Dediğimde kısa bir an sessizleşti.
"Seni seviyorum kalp yangınım."
"Seni seviyorum Taha'm." Telefonu kapattığımızda bir süre aptal sırıtmama engel olamadım.
Sonunda Taha'yı bekletmemek için oturduğum koltuktan kalkıp dolabımın önüne geçtim. Uzun bir süre ne giyeceğimi düşündükten sonra siyah elbisemde karar kıldım.
