Gümbet mahallesinde yeni bir güne haberci olarak doğan güneş ile Çiçek tatlı uykusundan uyandı.
Her zamankinde farklı bir gün olmadığını düşünerek yatağından kalkarken hayatın onun için neler hazırladığından bir haberdi.
***
İşi için geldiği yerde h...
Abimin ne demek istediğini anlamadığım için bir süre boş boş yüzene baktım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Konuşsana kızım." Sert sesi ile kendime geldim.
"Ne demek istiyorsun abi?" Abim sıkıntıyla ellerini saçlarından geçirdi.
"Çiçek'im benimle her şeyi konuşabileceğini biliyorsun dimi?"
"Evet abi elbette ki biliyorum. Bu zamana kadar ne olduysa seninle konuştum zaten." Abimin gergin yüzü bir nebze rahatlarken onu neyin bu kadar endişelendirdiğini merak ettim.
"Abi sorun ne?" Sözlerim üzerine sessizliğe gömülen abim oldu.
Tavırları iyice kafamı karıştırırken düşünmeye başladım. Ben abimden bir şey saklamadım ki neden şimdi bana böyle bir soru soruyor?
"Hayatında biri var mı?" Sorusu ile gözlerim kocaman açıldı.
Ay o da ne demek?
"Y-yok." Derken bir anda aklıma Selim düştü.
O vardı ama hayatımda mıydı? Ya da aramızda bir şey var mıydı? Bilmiyorum ki.
"Emin misin güzelim?"
"Abi ne demek istediğini cidden anlamıyorum. Merak ettiğini doğruca sormaya ne dersin?" Konuşurken bir an gözüm pencereye kaydı.
Acaba abim Selim ile beni görmüş müydü? Ama biz bir şey yapmadık ki. Sadece Selim kokumu içine çekti.
Aklıma gelen an yüzünden nabzım hızla atmaya başladı. Bu adam bana ne yapıyor böyle?
"Sorabileceğim bir şey yok ama hissediyorum." Sözleri ile abime baktım.
Gözlerinde büyük bir duygu karmaşası vardı.
"Abi henüz ben bile ne olduğunu bilmiyorken sana ne anlatmamı istiyorsun. Eğer sorduğun buysa hayatımda biri yok." Abim rahat bir nefes verirken çekinerek;
"Ama aklımı ve kalbimi karıştıran biri var." Dediğimde aramızda derin bir sessizlik oldu.
Abimin ne tepki vereceğinden emin olmadığım için derin bir nefes almaya bile çekindim.
Yanımda oturmuş yeri izliyordu. Herhangi bir tepki vermemesi an be an beni daha da gererken başını yerden kaldırıp cama baktı.
"Tahmin ettiğim kişi mi?" Sorusu ile Selim ve benden şüphelendiğini anladım.
Anlaşılan daha benim çözemediğim şeyleri abim çözmüş ve parçaları birleştirmişti.
"Evet." Cevabım ile yeniden ortama sessizlik hakim oldu.
Abim bir süre sessizce oturduktan sonra aynı sessizlikle ayağa kalkıp odamın kapısına yöneldi.
