Elma Şekeri

17

Şarkı; Camila Cabello - Real Friends

*Senenin sonu, mezuniyet töreninin olduğu hafta*

Yaklaşık 8-9 ay sonrası;

Hûda ve Ayhan'ın arkadaşlıkları daha sıkı bir hâl almış, anne ve baba da tanıştıktan sonra oluşan güven ortamı, sıcak bir arkadaşlıkla taçlanmıştı. Gerek Ayhan'ın Hûda için doktoruyla görüştüğü gerekse Hûda'nın Ayhan için üniversite için gerekli her şeyi yaptığı birbirinden güzel anları yaşadıkları, onlar için birbirinin arkadaşlıklarını kazandıkları güzel bir yıl olmuştu. Sınava çok az bir süre, mezuniyete ise günler kalmıştı. Hûda fazlasıyla heyecanlı, Ayhan ise her şeyin bir sonu olabileceğini düşünerek o günü normal karşılıyordu. Ayhan'ın çabalarının sonucunda davranışları daha da normal bir hâl almaya başlamış, bu sendromun sosyal hayatına etkilerini neredeyse sıfıra düşmesini sağlayabilmişlerdi. Bu durumdan, Hûda'nın kesinlikle haberi olmamıştı. O, seneler önce psikoloğa gitmeyi bıraktığını sanıyordu ve tedavi sürecini tamamen bitirdiğini sanıyordu. Bu durumdan sadece ailelerin annesi, babası ve Ayhan'ın haberi vardı. Yaptığı her hamle ve her etkinlikte aklına bu durumu Hûda'ya açıklamasının gerek olduğunu düşünüyordu. Onun arkasında gizli kapalı işler çevirmiş olarak yad edilmek ve aklında böyle bir soru işaretinin kalmasını kesinlikle istemiyordu. Koskoca 9 aylık bir süreçte, aralarındaki tek açıklığa kavuşmamış konunun bu olması gerçekten sinirlerini bozuyordu. 

Güzel bir haftasonunun harika bir sabahında, içlerini güneşin ısıttığı bir yaz gününde Ayhan'ın babasının ikisi için bahçelerine yerleştirdiği ikisinin de sevdiği bir renk olan yeşil şişme koltukların üzerinde içeceklerini içiyorlardı. 

Hûda'nın mezuniyet heyecanı, Ayhan'ı hiç sarmıyordu fakat onun heyecanlı olmasını anlıyordu çünkü üstün bir başarı gösterip, okul birincisi olmuştu. Sendromu gereği buna engel olacak bir durum olacağını düşünen Ayhan oldukça şaşırmış ve onun adına çok sevinmişti. Hûda'nın annesi gibi sahnenin aşağısında onu daha büyük bir gururla ve sevinçle izleyecekti. Okul tarafından verilen  ödülü ikisi de çok merak ediyorken, Hûda'nın heyecanı ve tatlı paniği Ayhan'ı eğlendiriyordu.

"Benim giyeceğim şey belli de, senin ki hâlâ belli değil Ayhan. Karar vermeliyiz."dedikten sonra gülümseyerek elindeki içecekten bir yudum almıştı. Ayhan tek elinde olan kitabı suratından çekmiş ve Hûda'ya bıkkın bir ifadeyle bakmaya başlamıştı. 

"Gereksiz enerjin sinirimi bozuyor. Alırım bir şeyler." dedikten sonra gülmeye başlamıştı. 

Yapmacık ve şimarık bir sinirle kıvırcık saçlarını  karıştırıp, kafasını olumsuz anlamda sağa ve sola sallamıştı. Gülümseyerek ona bakan Ayhan ise sakince olumlu anlamda kafasını aşağı ve yukarı sallamıştı. 

"Erkeklerin ne giyeceği zaten belli de, senin heyecanını ve paniğini de benim yaşamam çok tuhaf değil mi?" 

"Bunu fark etmen gerçekten güzel oldu.." dedikten sonra gülüşmeye başlayan ikili, içeceklerini yudumlamıştı. 

Hûda kulaklığını taktıktan sonra Ayhan'da kitabının okumaya dönmüştü. Kitaptaki bir kısım onu fazla eğlendiriyorken, Hûda kulaklığını çıkarıp onun gülüşünü izlemeye başlamıştı. Rahatsız etmek ve bölmek istemiyordu ama onu izlediğini fark edince zaten gülmesi yarımda kalacağını bildiğinden, tam olarak ona bakamasa da kaçamak bakışlarla onu izlemeye başlıyordu. Bir erkek kardeş mi yoksa yakın bir arkadaş gibi mi, olduğunu bilmediği duygularla onu anlayamayacağı şekilde koruyup kollamak niyetiyle tüm sene boyunca yanından ayrılmamıştı. Ayhan'a duygusal anlamda yaklaşmak isteyenler, en yakın arkadaşının zaten Hûda olduğunu bildiklerinden ondan tavsiye almak adına yanına bile gelebiliyorlardı. Tüm sene boyunca bu başına iki defa gelmişti. İkisinde de kendisinden beklenmeyen bir sinirle tepki vermiş ve Ayhan'a söylemeden onları uzaklaştırmıştı. Buna benzeyen gizli kahramanlıklarından eğer Ayhan'ın haberi olabilseydi, nasıl tepki alacağını bildiğinden hiçbir şekilde ona bunun haberini vermemişti. Kızabilir miydi?