Nang matapos ang usapan nila ay umuwi na rin kami. Hanggang ngayon ay nararamdaan ko pa rin yung kamay niya na nakahawak sa pisngi ko at yung ilong niya na halos dumikt sa ilong ko.
Nung mga oras na iyon, pakiramdam ko ay nakalutang at humito ang lahat. Badtrip nga lang dahil bawal akong kiligin at baka malaman niya.
Medyo magulo din ako noh. Gusto ko iparamdam sa kanya na mahal ko siya pero ayokong malaman niya. Gets niyo ba?
Ganto kasi iyon, ipinararamdam ko sa kanya na mahal ko siya kasi syempre masaya ako kapag ginagawa ko iyon pero ayokong sabihin sa kanya ng deretsahan na gusto ko siya dahil natatakot akong masakatan. Hindi ako takot ma-reject dahil alam kong kasama iyon sa buhay, pero takot ako sa madalas na nagiging bunga ng rejection, ang sakit at lungkot.
Oo, sabihin na nati na parte na ng rejection ang sakit at lungkot pero diba may ibang mga bagay na kahit ma-reject man ay ayos lang sa atin? Tulad na lang ng low or failing grades, sa ganun pa lang ay nare-reject na tayo. Our teachers are showing that what we have done is not enough. Hindi man nila sabihin sa atin na kulang pa yung hindi pa sapat yung ginagawa natin pero makikita natin iyon sa kung ano ang ibinigay nilang grades. Another sample is kapag napapagalitan tayo ng parents natin. Naalala ko tuloy noon nung niregaluhan ko sila mama at papa ng isang DSLR, pinag-ipunan ko iyon ng halos dalawang taon pero nagalit sila. Bakit? Dahil masyado daw iyong mahal at hindi naman daw iyon importante. Ito yung mga klase ng rejection na ayos lang sa atin dahil alam naman natin na may nagawa tayong mali o kaya naman ay may pagkukulang tayo.
Ibang-iba ang rejection kapag may pagkukulang ka sa rejection kapag nagmahal ka. I’ve been rejected for about two times at sobrang sakita niya dahil alam kong hindi naman mali ang magmahal, ang kasalanan ko lang kasi ay sa maling tao ko ibinigay yung pagmamahal ko.
Kasama ako sa school dancers kaya naman kilala ako sa school namin. Maraming nanliligaw sa akin at aminado akong gandang-ganda ako sa sarili ko. Pero dati yon.
**FLASHBACK (3rd year high school)
Super crush ko si Mark Ace, isa sa mga co-dancers ko. Super gwapo, tulad ko ay sikat din at maraming naghahabol na babae sa kanya pero ako an gang madala niyang kausapin. Marami tuloy akong naging haters noon kai iniisip nila na nilalandi ko si Mark. Mamatay na lang sila sa inggit. XDXD
First year pa lang ako ay patay na patay na ako sa kanya kaya naman laking tuwa ko nang maging close kami. Sa tuwing may problema siya, sa akin siya lumalapita at dahil doon ay naglakas-loob ako na magbigay ng sulat sa kanya.
Lagi akong nagsisilid ng love letter sa bag niya ng patago. Hindi ko ipinapaalam sa kanya dahil nahihiya pa ako.
“Kimberly, tigilan mo na yan. Tinatapon lang naman niya lahat ng sinusuat mo eh” sabi ni Claire
BINABASA MO ANG
a PERFECT Crime
Genç Kurgu"alam ko naman na kaibigan mo ko, pero maniniwala ka ba kung sasabihin ko sa'yo na mahal kita? ang hirap kaya para sa akin na itago yun kasi natatakot ako na baka lumayo ka. alam ko rin na imposible na maging pareho yung nararamdaman natin sa isa't...
